Inspiration

Μη συνειδητή έκρηξη δημιουργικότητας. Ετυμολογικά, και βάσει γραμματικών ενώσεων που τυχαία ονομάζονται πάθη συμφώνων, εν + πνέω.

Οι Έλληνες πίστευαν πως η έμπνευση προερχόταν από τις Μούσες, από τον Απόλλωνα, από τον Διόνυσο.
Οι Σκανδιναβοί, από τον Οντίν.
Οι Χριστιανοί, από το Άγιο Πνεύμα.
Οι Ρομαντικοί ποιητές, από τους ανέμους.
Ο Φρόιντ, πάλι, πίστευε ότι οι καλλιτέχνες την έχουν μέσα τους.

Εγώ θεωρώ ότι η έμπνευση είναι μέσα σε όλους μας. Προκαλείται, απομονώνεται, εκρήγνυται, σιωπά, τραγουδάει, πεθαίνει, ανασταίνεται, θυσιάζεται, κρύβεται, ξεχύνεται, πετάει, πληγώνει, πληγώνεται, μεγαλώνει, επικεντρώνεται, μαθαίνει, τιμωρεί, στριφογυρίζει, κάνει διακοπές, πέφτει σε χειμερία νάρκη. Απαντά σε ερεθίσματα. Και απαντά ποικιλοτρόπως, ανεξέλεγκτα.

Μήνες προσπαθώ να την ιντριγκάρω. Διαβάζω παλαιότερες αναρτήσεις και αναρωτιέμαι ποιος τις έχει γράψει… Και προσπαθώντας να θυμηθώ τι είχε προκαλέσει την κάθε μία τους, έπεσα σε κενά μνήμης. Και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι. Υπήρχε πάντα κάτι που να ενεργοποιούσε τον μηχανισμό έμπνευσης μέσα μου ή απλά τότε οι λέξεις έβγαιναν ευκολότερα μέσα από τα δάχτυλά μου; Μήπως τα γεγονότα ήταν πιο έντονα, πιο πρωτόγνωρα, πιο άξια λόγου; Όχι, όχι. Δημιουργούσαν πιο έντονα συναισθήματα; Ίσως. Ίσως τελικά κάτι να σπάει κάθε φορά. Μέσα, πολύ βαθιά, καλυμμένο από το τέλεια διαμορφωμένο περιτύλιγμα του καρυδιού. Και τότε; Χάνεται και κομμάτι ψυχής; Σταματάς να μιλάς, σταματάς να γράφεις, σταματάς να εκφράζεις, σταματάς να εξωτερικεύεις; Και αυτό κάνει την αρχή πάλι πιο δύσκολη. Την επιρροή της αυτό-λογοκρισίας δε την μετράω. Μπορεί να περιορίζεται η θεματολογία, αλλά μόνο η άμεση. Η έμμεση άλλωστε ήταν πάντα η αγαπημένη μου…

Για να δούμε.

- Ένα τραγούδι εμπνέει τα πόδια να κινούνται ρυθμικά, κρυφά, φανερά, έντονα…
- Ένα άρωμα εμπνέει τη μύτη να κατακλυστεί και τα μάτια να κλείσουν…
- Μια ηλιαχτίδα εμπνέει τα κύτταρα να στροβιλίζονται κάτω από το δέρμα…
- Μια βροχή εμπνέει τα μάγουλα να κοκκινίζουν καθώς γέρνουν στο πλευρό της…
- Μια εικόνα εμπνέει τα μάτια να γελούν και να κλαίνε την ίδια στιγμή…
- Μια ανάμνηση εμπνέει το μυαλό να κουτρουβαλάει ανάμεσα σε κοιλότητες…
- Ένα μωρό εμπνέει τη δημιουργικότητά σου να ρίξει πυροτεχνήματα σε βροχερό ουρανό…
- Μια ματιά εμπνέει τα υγρά του σώματος να δραπετεύουν…
- Ένα άγγιγμα εμπνέει τους πόρους να ανθίζουν σαν τριαντάφυλλα…
- Μια σκέψη εμπνέει τα χείλη να δαγκωθούν…και να ματώσουν.
- Μια φωνή εμπνέει τα αυτιά να χαθούν στους ίδιους τους λαβύρινθούς τους…
- Μια πληγή εμπνέει τα χείλη να σφραγίσουν…
- Μια επαφή εμπνέει τις αναμνήσεις να πιαστούν χέρι-χέρι…
- Μια λέξη εμπνέει την καρδιά να σκιρτήσει…ή να ραγίσει.

Μην ξεγελιέσαι. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Κάτι μήνες μετά...

"Αποφάσεις που προκαλούν αλλαγές। Αλλαγές που σε φέρνουν αντιμέτωπο με νέες καταστάσεις. Καταστάσεις που γεννούν εμπειρίες. Εμπειρίες που αναβλύζουν συναισθήματα. Συναισθήματα που ανοίγουν τις πόρτες του λήθαργου και ελευθερώνουν τις μνήμες. Μνήμες που σε κατακλύζουν. Μνήμες που βιάζουν τις στιγμές σου. Μνήμες που σου σκίζουν το είναι. Μνήμες από αυτά που θέλεις να ξεχάσεις. Μνήμες από αυτά που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Μνήμες από αυτά που ξανάρχονται μπροστά σου. Και σε πλημμυρίζουν με συναισθήματα. Και σε αναγκάζουν να λάβεις αποφάσεις. Κι αν αυτό, κι αν εκείνο, κι αν ναι, κι αν όχι. Και φτού κι από την αρχή....


Και σε όλα αυτά μέσα, τελικά, ο εαυτός σου που είναι? Είναι η βάση ή μήπως είναι το θύμα? Είναι η κινητήρια δύναμη ή το εξουθενωμένο σώμα? Για τον εαυτό σου δουλεύεις ή για τους άλλους? Εσένα σκέφτεσαι όταν αποφασίζεις ή απλά επιλέγεις την λιγότερο οδυνηρή απόφαση για όλους? "

Δεν ξέρω... Δεν θυμάμαι, αλλά με εκπλήσσει ο εαυτός μου, για ακόμη μία φορά...