Ce n'était qu'un rêve...

Ένα χάος. Ένα ακατανόητο, επικίνδυνο, μεγάλο χάος. Εμπειρίες μιας ζωής σε μια σκηνή, μπερδεμένες μεταξύ τους. Επιθυμίες του σήμερα, απωθημένα του χτες, πραγματικότητα, φαντασία, ένα μείγμα τρομακτικό.

Να ξεπερνά τα όρια της φαντασίας. Να τραβά τις καλά κρυμμένες επιθυμίες από τις κρυψώνες τους και να τις πετά στον αέρα με την ορμή ενός σιντριβανιού. Να σε κάνει να αντιμετωπίζεις τις προτεραιότητες του ασυνείδητού σου σε μια αρένα όπου το κοινό απαιτεί να επικρατήσει μόνο ένας.

Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα που έχεις να δεις καιρό, και όμως, σε αγκαλιάζουν και κλαίνε μαζί σου. Σου κάνουν μούτρα επειδή χάθηκες. Σου λένε πόσο τους έλειψες, και όχι μόνο σε εκείνους.

Κι ύστερα, τρεις ανθοδέσμες. Ή μάλλον, μια ανθοδέσμη και δύο γλαστράκια. Τι περίεργο. Ένα από τον καθένα. Και όλα για σένα. Και να μην χωράνε στην αγκαλιά σου. Μια πράξη που σε συγκινεί και σε πληγώνει, σε φτιάχνει και σε χαλάει. Όλοι όμως το θυμήθηκαν, σ αυτό το όμορφο χάος που ζεις.

Ένας χωρισμός, ένας γάμος, μια παλιά σχέση. Το σήμερα έγινε χτες, το χτες έγινε φωτιά να καίει το είναι σου, το αύριο έγινε αυτό που επιθυμούσες χτες, όχι σήμερα. Και να τους βλέπεις όλους μπροστά σου, τόσο ζωντανούς, τόσο κοντά, τόσο αληθοφανείς. Και να χάνεις το τιμόνι, να σου φεύγει από τα χέρια, να κοιτάς σαν χαμένος, να μην ξέρεις τι να πρωτοπείς και τι να αφήσεις, να προσπαθείς να κερδίσεις χρόνο γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσει γρήγορα και θα σε ξαναφήσει μόνο…

Ένα ουρλιαχτό καταπιέζεται μέσα σου, ως άλλο μέσο να εξωτερικεύσεις το χάος σου. Να πάρεις την ψυχή στα χέρια, να της φωνάξεις δυνατά, να σπάσουν όλα, να ξεχαστούν. Να φύγουν. Να μην ασχοληθείς ποτέ ξανά μαζί τους. Να σε αφήσουν ήσυχη. Γίνεται????

Το θέλεις αλήθεια, όμως????

Νατος πάλι ο κόμπος....

Parce que le temps peut mettre en cage
Nos rêves et nos envies
Je fais mes choix et mes voyages
Parfois j'en paye le prix
La vie me sourie ou me blesse
Quelle que soit ma vie...

Οι μήνες περνούν, μαμά...

Και όχι μόνο οι μήνες. Τα χρόνια επίσης.

Πέρασε ο Πάσχας, πέρασε η γιορτή, πέρασαν τα γενέθλια, πέρασαν τα βαφτίσια. Κι εγώ, να τα ζω όλα στο τρέξιμο. Μεγάλη η νύχτα, κι εγώ μικρός πολύ. Τώρα που το ακούω, νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκιο το άσμα. Κάνει πάρτυ το χτες και με πονά. Πόσοι πίστευαν ότι θα την βγάλω καθαρή? Πόσοι πιστεύουν ότι είμαι σκληρό καρύδι και αντέχω τα πάντα? Έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται? Σκέφτονται ποτέ πόσα πράγματα μου λείπουν από το πρόσφατο - και κυρίως το μη πρόσφατο - παρελθόν? Φταίει που δεν μιλάω. Δεν τα λέω. Δεν γουστάρω να παραπονιέμαι.

Απλά έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου, όσο κι αν μερικοί αρνούνται να το πιστέψουν. Εσένα, σε σκέφτομαι ακόμα. Και θα σε σκέφτομαι πάντα. Κάποτε νόμιζα ότι θα σταματήσω, αλλά πλέον πιστεύω ότι δεν πρόκειται. Ειδικά κάτι τέτοιες στιγμές. Εσένα, έχω σταματήσει να σε σκέφτομαι τόσο. Με αηδιάζει η ιδέα. Εσείς οι δύο έχετε σημαδέψει τη ζωή μου, όσο κι αν αρνούμαι να το πιστέψω. Μακάρι, πραγματικά μακάρι, να μπορούσατε να με διαβάσετε, χωρίς να ξέρετε ποια είμαι, μπας και σας χτυπήσει κανένα καμπανάκι. (ε, και?)

Και μου λείπουν οι φίλοι μου. Πολύ. Πιο πολύ από όσο νομίζουν. Θα ήθελα πολύ να τους είχα κοντά μου, έστω και για λίγο. Θα ήθελα πολύ να ήξερα τι μου γίνεται...

Από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια. Α, και από μεθυσμένο....