Friday, September 28, 2007

Οι εντιμότατοι φίλοι μου

Ή αλλιώς, Φίλοι: Θεωρίες & Πράξη

Το γνωστό ρητό λέει: Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι... Αν πιστεύεις στην μοναδικότητα του καθενός, τότε άλλαξε παράγραφο. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανόνας. Δεν παίζει το "εγώ είμαι τρελή, όλοι μου οι φίλοι θα είναι τρελοί", καθότι σε αυτή τη ζωή τα ετερώνυμα έλκονται, επομένως μας ελκύει και το διαφορετικό, το θέλουμε, το εξετάζουμε, κολλάμε είτε επειδή νομίζουμε ότι μπορούμε να μάθουμε από αυτό είτε επειδή νομίζουμε ότι μπορούμε να το αλλάξουμε και να το φέρουμε στα νερά μας. Ψευδαισθήσεις και οι δύο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Τι λέγαμε; Α, ναι... Υπάρχει η θεωρία ότι τους φίλους μας τους θεωρούμε όμορφους. Όμορφους ανθρώπους, όμορφα πλάσματα. (εδώ κάπου χώνεται και η πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ φίλου και καρυο-φίλου.... πόσο εύκολα μπορείς να μοιραστείς πιο "φιλικές στιγμές", κ.ο.κ. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται και η "δεν-υπάρχει-φιλία-μεταξύ-ατόμων-διαφορετικού-φύλου" θεωρία. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαμε να εντάξουμε και την "δεν-υπάρχει-φιλία-μεταξύ-ατόμων-ιδίου-φύλου" θεωρία ή αν θα παρεξηγηθούμε και δεν θα το επιθυμούσαμε αυτό καθόλου) Η θεωρία των όμορφων φίλων βασίζεται στο γεγονός ότι οι φίλοι μας είναι άτομα που μας περιτριγυρίζουν καθημερινά και αδιαλείπτως, του κοιτάμε κατάματα, τους λέμε τον πόνο μας, ακούμε τον δικό τους, γελάμε μαζί τους, πάμε εκδρομές μαζί τους, βγαίνουμε και τα σπάμε μαζί τους, οπότε, θέλοντας και μη, συνηθίζουμε την φάτσα τους και μας αρέσει. Αν η φάτσα τους μας έβγαζε αποστροφή, τότε θα είχαμε σοβαρό προσωπικό πρόβλημα που κάποιοι κακοπροαίρετοι θα ονόμαζαν "μαζοχισμό".

Αρκετά με τη θεωρία, ας περάσουμε στην πράξη. Εκεί έχει πολύ θέμα το θέμα. Η φιλία είναι μια από τις δυσκολότερες ίσως διαπροσωπικές σχέσεις του ανθρώπου. Μπορεί να μην απειλείται από απόλυση ή παραίτηση σε στενά οικονομικά πλαίσια (επαγγελματικές σχέσεις), μπορεί να μην υπάρχει τσακωμός γιατί κοιτάς μιαν άλλη-έναν άλλο (ερωτικές σχέσεις), που λέει ο λόγος, μπορεί να μην δικαιολογείσαι συνεχώς από το ρητό πως δεν τους επέλεξες αλλά σου κάτσανε (οικογενειακές σχέσεις), αλλά, από την άλλη, δεν έχει γραπτούς κανόνες να σε προστατεύουν αν ο άλλος σου επιβάλλει το δικό του (επαγγελματικές σχέσεις), δεν υπάρχει το σεξ της συμφιλίωσης (ερωτικές σχέσεις) (βασικόοο) και δεν διέπεσαι από το αίσθημα του οικογενειακού αλάνθαστου προκειμένου να συγχωρήσεις καταστάσεις και συμπεριφορές.

Ανάσα.

Η δική μου η πράξη μπορεί να συσχετιστεί άνετα με κάποια ασθένεια, καθότι οι προσδιορισμοί που μου έρχονται στο μυαλό πρώτοι-πρώτοι είναι "παροδική" και "κολλητική".... Παροδικούς φίλους, είχα πολλούς. Κάποιοι πέρασαν και δεν άγγιξαν, κάποιοι πέρασαν και αγγιξαν πολύ περισσότερο από αυτό που τους πρέπει. Κολλητικούς φίλους προφανώς και εννοώ τις επονομαζόμενες "μακροχρόνιες σχέσεις", αυτούς που αντέχουν στο χρόνο και ομολογουμένως δοκιμάζονται από λογής-λογής καινούργια φάρμακα που μοναδικό σκοπό έχουν να καταπολεμήσουν την ασθένεια. Υπάρχουν βέβαια και οι "νέες" φιλίες (νατη πάλι η αρρώστια), οι οποίες είτε θα καταλήξουν σε ίωση είτε θα καταλήξουν σε περαστικά δέκατα λόγω ψυχολογικής κούρασης.

Που θέλω να καταλήξω. (έλα μου ντες)
Θέλω να καταλήξω στο ότι, όλοι, μα όλοι, περαστικοί, μόνιμοι τρόφιμοι, κολλητικοί και δέκατα, χαρακτηρίζονται και από μια (τουλάχιστον) καλή ανάμνηση. Οι μόνιμοι είναι φυσικό κι επόμενο να έχουν πλούσια βιβλιογραφία, αυτό όμως δεν αφαιρεί το δικαίωμα να ξεχωρίζεις κάποια καλή στιγμή. Για να θυμηθώ...

Η Λ. να χορεύει "Big in Japan" σαν δεκαπεντάχρονο παιδί στην εφηβεία που μάχεται κατά της παιδικής πορνείας, ο Κ. να σταματάει στη μέση του δρόμου, να βγαίνει από το αμάξι, να αρπάζει ένα υποτιθέμενο τριαντάφυλλο στο στόμα και να χορεύει με την καλή του τανγκό στον ρυθμό του Αρώματος Γυναίκας, η Θ. να κατεβάζει το παράθυρο του αυτοκινήτου, χαράματα και λιώμα, στην επιστροφή από το μπάτσελορ πάρτυ της και να φωνάζει στο κατάστημα επίπλων στην Βουλιαγμένης να βγάλουνε επιτέλους την κρεββατοκάμαρά της από την βιτρίνα, η Μ. να λέει απλά "πες το κανονικά τώρα", η Σ. να αναρωτιέται αν δεν ντρέπονται οι γειτόνοι του δευτέρου που ακούγονται τόσο πολύ την ώρα του... "μπουμ-μπουμ", ο Κ. να πέφτει από την καρέκλα του από τα γέλια παίζοντας ταμπού, μόνο και μόνο αντικρύζοντας την κάρτα με την λέξη "κομμωτήριο", ο Κ. να πετάγεται και να απαντά ΟΥΛΟΝ όταν η γλώσσα της συμφοιτήτριάς του άλλαξε το Χιούστον με Χούστον, η Κ. να οργιάζει όταν μαθαίνει πως ΚΑΙ η τάδε παντρεύεται πριν από εκείνη, ο Β. να ψελλίζει "σκατά" πριν σκύψει να την φιλήσει, η Ε. να κυνηγάει την Μ. που έχει τσακωθεί με τον Α. και η βροχή να πέφτει, η Τ. να εξομολογείται μέσα στο λιώμα της "καλά, στραβός είναι ο μαλάκας και δεν βλέπει τι γίνεται μπροστά του", ο Ε. να έχει ανέβει πάνω στο τραπέζι να χορέψει και, χάνοντας την ισορροπία του να πέφτει στον αέρα στην αγκαλιά του Α., η Σ. να επιδεικνύει το σλιπάκι της, το οποίο (λίγο-πολύ) λέει I am Cool και μόλις της έχουν πει να μην χαίρεται που είναι κρυόκωλη, ο Γ. να πετάει ποτήρια πίσω από την πλάτη του με κλειστά τα μάτια, η Γ. να κατεβάζει μονορούφι όλο το ποτό που είχε πάρει για να κεράσει τον Ε. καθώς τον βλέπει να φεύγει αγκαλιά με την Β., η Ο. να μην μπορεί να σταματήσει το σπαστικό γέλιο που την έχει πιάσει 7 η ώρα το πρωί μέσα σε ένα βαγόνι τρένου όπου όλοι προσπαθούν να κοιμηθούν, ο Μ. να λέει στην Γ. ότι με αυτό το κούρεμα του θυμίζει γαλλίδα ακριβοπληρωμένη πουτάνα, ο Β. να σηκώνεται μέσα σε μπαράκι και να χορεύει "Dancing queen" με νάζι και σκέρτσο, αφήνοντας τον περίγυρο να τον κοιτάει εμβρόντητος....

Και πόσα ακόμα. Να στε καλά, εσείς που δεν ξέρω που βρίσκεστε. Κι εσείς οι άλλοι, ακόμα καλύτερα.

Tuesday, September 18, 2007

Ο δρόμος, ο πόνος κι ο χρόνος

Πως βλέπει ο καθένας μας να ξετυλίγεται το μέλλον του μπροστά στα κλειστά του μάτια;

Και πως αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;;

Ή στα όνειρά του;


Πικρό το βράδυ σκυθρωπό, αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια

στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ, γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω
------------------------
---------------------
---------------------------
Υπάρχει μια αγάπη και ένας δρόμος που παίζουν με τη ζωή μου εδώ και 9 χρόνια. Φαινομενικά και στην αρχική τους υπόσταση, δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Την αγάπη, την άφησα πίσω μου για να ανασάνω από το τέλμα στο οποίο πίστευα πως είχα πέσει εξαιτίας της. Τον δρόμο, τον άφησα πίσω μου, για να προλάβω να ανασάνω, τότε που πίστευα πως μπορούσα ξανά. Η αγάπη ξαναβρέθηκε μπροστά μου. Μόνο που αυτή τη φορά, ήρθε να γίνει ανάσα μου. Κι ο δρόμος ξαναβρέθηκε στο διάβα μου, για να μου φουσκώσει τα πνευμόνια. Η αγάπη και ο δρόμος, αυτή τη φορά, στέκονται απέναντι, με έχουν βάλει στη μέση, και περιμένουν και οι δύο.
Πόσες φορές σου συγχωρείται να γυρίσεις την πλάτη σε κάτι που έρχεται και ξανάρχεται μπροστά σου;;;
Και μόνο με την ιδέα μουδιάζω....

Thursday, September 13, 2007

ΤΙΡΙΝΙΝΗ...

- Ρε παιδιά, σας μυρίζει τιρινίνη;;;;
102-101
- Ρε παιδιά, σίγουρα δεν σας μυρίζει τιρινίνη;;;
103-101

Ρώταγε και ξαναρώταγε ο Αργύρης και απάντηση δεν έπαιρνε.
4'' μετά, ολόκληρο το στάδιο μύριζε τιρινίνη.

And maybe we' ll come back, to earth, who can tell?

Το ίδιο ερώτημα βασάνιζε τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά κάμποσα χρόνια μετά. Τότε βέβαια μύριζε από νωρίς. Από πριν μπούνε στο γήπεδο...

I guess there is no one to blame, we're leaving ground, will things ever be the same again?

Οι κακές οι γλώσσες λένε ότι επειδή μάθανε τον τρόπο που παίζει η Εθνική μας, πλέον είναι δύσκολο να επικρατήσει. Μπα; Μαθαίνεται η "ψυχή";;; Μαθαίνεται το "μεράκι";;; Μαθαίνεται το "το λέει η καρδιά τους";;; Εντάξει, πάω πάσο. Δεν μπορεί να κερδίζουμε πάντα, δεν θα είχε και πλάκα. Από την άλλη όμως, δεν μπορούμε να ακυρώνουμε μια πορεία, απλά και μόνο επειδή κάποια στιγμή αναγκαστικά και αναπόφευκτα θα παρεκκλίνει. Αν και κάτι μου λέει πως δεν θα το βάλουν κάτω τόσο εύκολα, σε πείσμα όλων.

Μπορεί ο Παπαλουκάς να μην έχει καλή απόδοση σε όλη τη διοργάνωση, μπορεί ο Σπανούλης να μην έχει την ευστοχία που μας έχει συνηθίσει έξω από τα 6.25, μπορεί ο Παπαδόπουλος να δυσκολεύεται λιγάκι να επικρατήσει στα ριμπάουντ. Ή τουλάχιστον, αυτά να είναι τα μοναδικά σχόλια που ακούγονται αριστερά-δεξιά. Ο "δράκος" όμως παραμονεύει. Και όταν τσαντίζεις έναν δράκο, ανοίγει το στόμα του και πετάει φωτιές. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μέσα από το στόμα του βγάζει παίχτες χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.

We're heading for venus and still we stand tall, cause maybe they've seen us and welcome us all...

Καλή τύχη παιδιά...

Monday, September 03, 2007

Από δω παν' κι άλλοι!


Βρίσκομαι σε ένα στάδιο. Δεν έχει πολύ κόσμο, και από αυτούς που είναι μέσα, δεν παρακολουθούν όλοι. Μερικοί πιστεύουν ότι γνωρίζουν το αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή αυτό θα ήθελαν να γίνει. Άλλοι παρακολουθούν με αγωνία, γιατί δεν έχουν ιδέα τι θα γίνει και αν θα συμβεί αυτό που προτιμούν.

Είμαι στην σειρά εκκίνησης. Κοιτάω δίπλα μου, και βλέπω να είναι στη σειρά μαζί μου αποφάσεις, αποτελέσματα, προσωπικοί φόβοι, αγάπες, σπίτια. Και ακούω τον ήχο της εκκίνησης. Και δεν του δίνω καμία σημασία. Λες και δεν τον άκουσα. Και κλείνω τα μάτια. Όταν τα ξανανοίγω, είμαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μόνο που ο αγώνας έχει ξεκινήσει κανονικά, λες και το συνειδητοποιώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Και λέω να κάνω ένα βήμα. Αλλά δεν μπορώ. Σύγχυση επικρατεί στο κεφάλι μου και δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνω εμπρός ή πίσω. Και κάνω ένα-δυο, άτακτα, στα πλαϊνά. Και επανέρχομαι στη θέση μου, γιατί όλα τα άλλα που μέχρι πρότινος ήταν δίπλα μου, τώρα τρέχουν κανονικά στο στάδιο. Και φοβάμαι μην πέσουν πάνω μου. Και τα κοιτάω να περνάνε δίπλα μου, άλλα πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά, απαθής μέσα στην τρικυμία μου. Και ενώ θα έπρεπε να προπορεύομαι αυτών και να τους δίνω και πορεία, τα βλέπω να έχουν πάρει τον δρόμο τους και να πασχίζουν για την πρωτιά. Και ξάφνου όλα μοιάζουν τόσο λογικά...
Το Σπίτι βάζει τρικλοποδιές στην Απόφαση ευνοώντας την Αγάπη. Η Αγάπη έχει ξεχαστεί με τους Προσωπικούς Φόβους και προχωρεί με αργούς ρυθμούς, χωρίς να δίνει σημασία στην εύνοια του Σπιτιού. Το Αποτέλεσμα, νικητής του πρώτου γύρου, τρέχει αγέρωχο, σίγουρο για την νίκη του. Κι εγώ εκεί. Και περνάνε δίπλα μου, δίνοντάς μου ελάχιστη σημασία. Και τα κοιτάω ξανά και ξανά, προσπαθώντας να πιαστώ από κάποιο και να ξεκουνήσω. Και απορώ. Ο κόσμος έχει αρχίζει και φωνάζει. Μου φωνάζει, μπας και με ξυπνήσει. Τους παρατηρώ. Δεν φωνάζουν όλοι. Μερικοί με κοιτάνε υπομονετικά. Ίσως πιστεύουν πως θα αρχίσω κάποια στιγμή να τρέχω. Ή ό,τι δεν χρειάζεται να τρέξω καν...
Και ο αγώνας συνεχίζεται. Δεν έχει τελειώσει ακόμα. Το μόνο που μοιάζει να αλλάζει στην εικόνα αυτή είναι ότι ξυπνάει το μυαλό.
Τι πειράζει που είμαστε σε αγώνα δρόμου και θα αρχίσουμε τα άλματα;;; Σκοπός είναι να αγωνιστούμε. Και είμαι σίγουρη πως όποιος και να νικήσει, θα το αξίζει...