Λίγο ακόμα, μοναχά...

Ελευθερία χωρίς αγάπη, φως μου, είναι ποτάμι χωρίς νερό. Έτσι λέει ένας γνωστός μου. Ο ίδιος άνθρωπος λέει γενικά κάτι πετυχημένα και, καλώς ή κακώς, στην παρούσα φάση μου, όλα κολλάνε (κι όλα σ'αγαπάνε επίσης).

Το θερμόμετρο έξω πρέπει να δείχνει γύρω στους 40, as we write. Το θερμόμετρο πάνω μου λέει...μισό, να το βγάλω...37,2. Τέλεια. Θα συγχρονιστούμε, που θα πάει. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι δεν έχω αρρωστήσει όλο τον χειμώνα και έχω συνάχι στο κατακαλόκαιρο, ίσως να έχεις δίκιο που μου λες ότι είναι ψυχοσωματικό. Αλλά, επειδή με ξέρεις, δεν θα κάτσω ούτε να το αναλύσω ούτε να παραπονεθώ. Άσε που δεν πρέπει να λέμε κι ότι δεν είμαστε καλά. (χιχιχ)


Και συνεχίζω. Το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι ότι προετοιμάζομαι... Έζησα 2 σκηνικά που, ναι μεν, δεν είναι καθόλου περίεργα για μένα, από την άλλη, μου φάνηκαν λες και είχα κάτι χρόνια να ζήσω παρόμοια σκηνικά. Ή απλά, μπορεί εγώ να το έψαξα λίγο παραπάνω... Που ήσουνα φως μου, που ήσουναααα τόσα χρόνια.....

Σκηνικό 1.
Beach bar. Ποτά. Σφηνάκια. Καλή μουσική. Μαγιουδάκι. Κάτι νερά να σου πετάνε επειδή σε είδαν στεγνό. Πολύ γέλιο. Πολλές ώρες. Μια χαρά... Κι αν το καλοσκεφτείς, εγώ ήμουν σε μειονεκτική θέση, σε σχέση με τους υπόλοιπους. Αλλά πέρασα φοβερά. Λες και το μυαλό το είχε φτιάξει τόσο όμορφα, που είχε αποκοπεί από την πραγματικότητα, είχε ξεχάσει έγνοιες, ασχολίες, πάθη, λάθη, και όλα αυτά τα ωραία. Μόνο τα καράβια μου δεν έκαψα. Κι έλεγα, κάτι ξέχασα.

Σκηνικό 2.
Σάββατο βράδυ. Σχετικά μεγάλη κούραση, λόγω οικογενειακών και φιλικών υποχρεώσεων (αυτό το υποχρεώσεων, πολύ με πλήγωσε, να το ξέρεις...)!!! Διάθεση, περιορισμένης ευθύνης. Ανάγκα, και Θεοί πείθονται. Λέγαμε την επόμενη ότι η κούραση και η διάθεση μπορούν να ελεγχθούν εφόσον υπάρχουν τα σωστά υλικά. Το σωστό φορεματάκι, το σωστό παπουτσάκι, το σωστό χαμογελάκι, και πάμε... Λίγο που δεν είχε κίνηση, λίγο που το μαγαζί με ενθουσίασε, λίγο που κάτι πήγαινε να φυσήξει, αλλά μπα, λίγο η καταπληκτική ατμόσφαιρα και η μουσική, αυτό ήταν. Μέχρι τελικής πτώσης. Είχα πολύ καιρό να γυρίσω μέρα σπίτι μου. Είχα καιρό να βγάλω από μέσα μου την ένταση με τόσο δημιουργικό τρόπο, χορεύοντας.


Έκανα φασίνα το ΣΚ, σας το πα; Πήρα τη σκούπα, τα μάζεψα όλα, τα έβαλα όπως-όπως στο πίσω μέρος του μυαλού μου, για όσο κρατηθούν εκεί. Σας το πα;;;;





Μετρώ τις μέρες
Μετρώ τις ώρες


Μετρώ τα κύματα...





Καλό καλοκαίρι παίδες, να περάσετε καλά. Κι εμείς καλύτερα....!!!!!!!!!

Του φευγιού μου όνειρα

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο, θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους, δώδεκα τρόμους,
με βύσματα κι εντάσεις φορητές, με πείσματα κι αεροπειρατές

Aν ήτανε η αγκαλιά σου όαση, θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση,
στο λίκνισμα της άμμου στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα - όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι, σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι,
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι δίχως σεντόνι, στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί

(το άσμα εδώ)
----------------------------------------------------------------------------------

Τρία λεπτά τραγούδι, τρία λεπτά μοναξιά, ένα μυαλό πιγμένο και σιχτιριασμένο, αρκούν να φέρουν δάκρυα στα μάτια;

Το Σάββατο το βράδυ είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο. Ήμασταν οικογενειακώς σε ένα νησί. Είχα τσακωθεί με ένα μέλος της οικογένειάς μου και ήθελα να σηκωθώ να φύγω. Την έξοδο (κινδύνου;) τη βρήκα στα καταγάλανα και ήρεμα νερά του νησιού. Έπεφτα, κολυμπούσα, ανέβαινα σε βαρκούλες, χαιρετούσα τους βαρκάρηδες, ξανάπεφτα στην θάλασσα. Δεν ήμουν χαρούμενη. Δεν ένιωθα το σώμα μου βαρύ, τα ρούχα μου βρεγμένα. Άκουγα τις φωνές της οικογένειάς μου να με ψάχνουν. Και τους χαιρετούσα από μακριά.

Αν πέφτεις στη θάλασσα για να κολυμπήσεις θα μπλεχτείς σε μια άσχημη υπόθεση χωρίς να υπάρχει λόγος. Λέει ο ονειροκρίτης.....

Και είχε απόλυτο δίκιο. Προσπαθώντας να βοηθήσω, μπήκα στη μέση. Αλλά ξέσπασα τόσο πολύ, τόσο αδικαιολόγητα πολύ. Εκ των υστέρων, προσπαθούσα να σκεφτώ το γιατί. Και ήρθε ένα τραγούδι να μου απαντήσει.

Του φευγιού μου τα όνειρα κάποτε ήταν ποθητά αλλά μακρινά.

Τώρα που είναι τόσο κοντινά, δεν ξέρω αν είναι και ποθητά.

Γιατί να γίνει έτσι;;;;;;

Μαγεία

(για πλήρη εικόνα, κατεβάστε το τραγούδι πρώτα. Αρχίστε να διαβάζετε καθώς παίζει...)

Η μέρα ήταν ζεστή, με ένα ελαφρό αεράκι να σε δροσίζει, ό,τι πρέπει δηλαδή. Εμείς γυρίζαμε από την παραλία. Το μέρος γνωστό και πολυδοξασμένο. Η διαδρομή, απολαυστική. Η παρέα, πρωτότυπη, αλλά δεμένη λες και υπήρχε χρόνια υπό αυτή τη σύνθεση. Το ηλιοβασίλεμα, έτοιμο να εντυπωσιάσει τον κόσμο που το αντίκρυζε λες και ήταν πρώτη φορά. Εμείς, λες και τρέχαμε να το προλάβουμε, να το πιάσουμε λίγο πριν πέσει. Όχι να το δούμε. Το ξέρουμε, το έχουμε ξαναδεί. Να συναγωνιστούμε. Εμείς κατεβαίνοντας τις στροφές, εκείνο κατεβαίνοντας τον ορίζοντα.

Μπούρδες πολλές. Γέλια, μπιχτές. Μπιχτές, υπονοούμενα. Γέλια... ξεγνοιασιά. Είχαμε περάσει μια όμορφη βραδιά χτες και, δεδομένων των συνθηκών, χαιρόμασταν πολύ που ήμασταν εκεί. Χαιρόμασταν που τα κατάφεραν και οι άλλοι και ήρθαν. Χαιρόμασταν που ζούσαμε.

Το cd έπαιζε, το είχα ετοιμάσει ειδικά για την περίσταση. Ανάλαφρα, διασκεδαστικά τραγούδια, ταξιδιάρικα. Γυρνάς, με κοιτάς. "Το έχει;;;" μου λες. Το παίζω κινέζος, για να σου επιτείνω την αγωνία και τη λαχτάρα. Σα μικρό παιδί έκανες! "Το τραγουδάκι το έχεις μαζί;" Χιχιχι. "Αααα, δεν ξέρω...δεν θυμάμαι..." με το σατανικό γέλιο να καθρεφτίζεται στα μάτια μου και να τα κάνει να λαμπυρίζουν! "Λέγε γιατί θα τις φας!" κλασσική και αναμενόμενη ατάκα σου, από αυτές που ποτέ δεν εννοείς! Συνειδητοποιώντας πόσο καλά σε ξέρω, παρά το "φιλικό" της σχέσης μας, χαμογελάω. "Το 12", σου λέω. Έκανες σαν μικρό λιχούδικο παιδί, πάλι, που του έφεραν γλυφιτζούρι. Τα παιδιά αναρωτήθηκαν τι λέμε! Κοφτά κι απότομα εσύ: "Μη μιλάτε. Ακούστε μόνο..." τους λες. "Κλείστε τα μάτια και ακούστε..." συμπληρώνω εγώ.

Και τα έκλεισα κι εγώ. Και ένοιωθα το σώμα μου να ξεκολλάει από το κάθισμα του αυτοκινήτου. Και ένοιωθα την ψυχή μου να κάνει σβούρες στον ουρανό, να έχει πάρει τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και να τα έχει κάνει μαντήλια που τυλίγουν το κορμί εν χορώ. Άδειασα. Δεν σκεφτόμουν τι άφησα πίσω. Δεν σκεφτόμουν τι θα βρω γυρίζοντας. Δεν σκεφτόμουν το κουράγιο να αρνηθώ. Δεν σκεφτόμουν την αδυναμία που θα με κάνει να υποκύψω. Δεν σκεφτόμουν τι έχω περάσει με σένα. Δεν σκεφτόμουν ότι σε έχω δίπλα μου. Δεν σκεφτόμουν εκείνον. Δεν σκεφτόμουν τίποτα. Άκουγα μόνο. Κι όταν άνοιξα τα μάτια, με πλημμύρισε πορφύρα...

(θα περάσει ο μήνας, δεν θα περάσει;;;; Ουμφ...)