Ναι μεν, αλλά...

Ευχές. Επιθυμίες. Μπλα, μπλα, μπλα. Μην σβήσεις τα κεράκια πριν κάνεις ευχή. Ρίξε ένα κέρμα και κάνε ευχή. Πες ότι έρχεται ένα τζίνι και πραγματοποιεί 3 ευχές σου. Κι άλλα πολλά. Βγαίνουν; Κι αν βγουν, μήπως αυτό οφείλεται σε καθαρή τύχη και όχι επειδή έκανες εσύ, ο αφελής, την ευχούλα σου;;;


Έχετε κάτσει ποτέ να αναρωτηθείτε αν υπάρχουν πολλοί τρόποι να ευχηθεί κανείς; Δηλαδή, πως ευχόμαστε, τι ευχόμαστε, αναζητάμε υλικά αγαθά, αναζητάμε αόριστες έννοιες, χρησιμοποιούμε "θα ήθελα...", "εύχομαι να..." ή μήπως "θέλω αυτό!". Και αυτό που θέλουμε, αυτό που ευχόμαστε, το έχουμε επεξεργαστεί;;; Μήπως λέμε ό,τι μας κατέβει επειδή κάποιος μας πίεσε να ευχηθούμε κάτι; Έχουμε κάτσει ποτέ να βάλουμε σε τάξη τις ευχές μας;;; Να τις ιεραρχήσουμε;;; Όχι, προς Θεού, δεν είναι απαραίτητο. Ούτε το κάνω ορμώμενη από την έμφυτη τάση προγραμματισμού που με διακατέχει. Απλά αναρωτιέμαι. Γενικά σήμερα θα αναρωτηθώ. Το αποφάσισα. Θέλω να με διαφωτίσετε.


Αν εξαιρέσουμε τα αόριστα πράγματα που ευχόμαστε όλοι να έχουμε, και δη την υγεία, μετά την ευτυχία, την επιτυχία και όλα αυτά που κάθονται πάνω από το κεφάλι μας επειδή μας έχουν πει ότι τα χρειαζόμαστε και για αυτά παλεύουμε σε αυτή τη ζωή, εσείς τι θα ευχόσασταν να είχατε;;; Τώρα όμως. Έστω, από αύριο το πρωί. Που με αυτό θα νιώθατε καλά με τον εαυτό σας (αυτό και μόνο). Και δεν μιλάμε για αφηρημένες έννοιες, το ξαναλέω.


Ένα αυτοκίνητο, ένα ταξίδι, μια θέση, έναν άντρα, μια γυναίκα, δύο γυναίκες, έναν φίλο, ένα σπίτι, ένα παιδί, έναν υπολογιστή, ένα εκατομύριο, ΤΙ????? Και συνάμα, θέλω να δω και τον τρόπο που εύχεστε. Ακόμη κι αν αποφασίσετε ότι δεν θέλετε να πείτε σε τόσους (σιγά, καλέ!) άγνωστους αναγνώστες την ευχή σας, ξεκινήστε την φράση και μην την τελειώσετε. Κι αν θέλετε πολλά (γιατί μου είστε και πλεονέκτες), εγώ σας δίνω μόνο μια ευκαιρία, ένα από όλα θα γίνει. Και αυτό το ένα πρέπει να σας κάνει να πιστέψετε ότι, αν το έχετε, μπορείτε να κάνετε και όλα τα υπόλοιπα.


Θα υπενθυμίσω σε αυτό το σημείο μια έκφραση αγαπημένη: Beware of what you wish for.

Good times

Ωραίες εποχές τότε. Ανέμελες. Τότε τα καλοκαίρια μου ήταν προδιαγεγραμμένα. Ήξερες το που, ήξερες το πότε, ήξερες και την εξέλιξη…στο περίπου. Ωστόσο, ενώ όλα ήταν τόσο δεδομένα και επαναλαμβανόμενα, υπήρχε μια μαγεία που δεν την άλλαζα με τίποτα. Θα είναι εκεί; Θα έρθει φέτος; Πως θα είναι; Ποιες δυνάμεις του σύμπαντος θα συνωμοτήσουν προκειμένου να γίνει κάτι και να με κρατήσει μετά ολόκληρο χειμώνα; Ποια στιγμή θα κρατήσω από φέτος;

Τότε ξεκινούσαμε να φύγουμε από το σπίτι με προορισμό το παράλιο που θα μας φιλοξενούσε για τους επόμενους 2 μήνες – στην καλύτερη – ή ένα μήνα – στην χειρότερη. Κάθε φορά ένιωθα ότι μετακόμιζα. Στην διαδρομή σκεφτόμουν τα χίλια-μύρια-όσα, μπας και περάσει η ώρα και φτάσουμε επιτέλους. Αυτά κι άλλα τόσα. Όταν φτάναμε, κατέβαζα παράθυρο για να μυρίσω τον αέρα. Λες και μύριζε διαφορετικά… Άπλωνα το χαμόγελό μου να στεγνώσει και έκλεινα τα μάτια μου να αποθηκευτούν οι προηγούμενες εικόνες και να κάνω χώρο για τις επόμενες. Η πρώτη κίνηση μόλις κατέβαινα από το αυτοκίνητο ήταν χαρακτηριστική! Έτρεχα (με τρόπο πάντα) να τσεκάρω τη λίστα. Τα ονόματα στα κουδούνια…ποιοι ήρθαν και φέτος, ποιοι μας την έκαναν, ποιοι άλλαξαν διαμέρισμα και όροφο, ποιοι είναι δίπλα μας, από πάνω μας, από κάτω μας, με ποιους επικοινωνούμε από τα παράθυρα, ποιοι είναι το νέο αίμα. Όλα!!! Όλες οι πληροφορίες ήθελαν να καταγραφούν από το πρώτο δεκάλεπτο. Και μετά τα χαμόγελα (ναι, ήρθε πάλι φέτος), οι στεναχώριες (χμμμ, αλλάξανε διαμέρισμα και τώρα δεν έχουμε οπτική επαφή). Μιλάμε για σοβαρά προβλήματα.

Γενικά είχαμε φτιάξει ένα τέλειο παρεάκι εκεί. Και κάθε φορά ξεδιπλώναμε το ταλέντο μας όλο και περισσότερο. Είτε θες από άποψη ηλικίας είτε από άποψη οικειότητας. Τα πρωινά μας κυλούσαν στην παραλία, με σαφείς περιορισμούς στις συμπεριφορές, καθώς κατέβαιναν και οι οικογένειες μαζί. Τα μεσημέρια οι οικογένειες ανέβαιναν. Κάποιοι έμεναν κάτω. Εμείς ανεβαίναμε για μαμ, κακά και νάνι. Έτσι έπρεπε να κάνουμε, ήμασταν και πιο μικρά. Άλλο που καταλήγαμε να κάνουμε μόνο μαμ, να βοηθάμε σαν σωστά παιδιά στο μάζεμα (λέμε τώρα – πώς να μαζεύεις και να κοιτάς το ρολόι να φύγεις;;;;;), περιμέναμε να την πέσουν οι μεγάλοι και να την κάνουμε για στιγμές ευτυχίας. Τότε νομίζω ότι το μυαλό μας κατέβαζε και περισσότερες ιδέες το δευτερόλεπτο. Για παράδειγμα, δεν είχαμε κινητά, έπρεπε κάπως να συνεννοηθούμε να συναντηθούμε. Δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε τι ώρα θα ήταν αυτό, όμως. Με την (τωρινή) κουμπάρα μου λοιπόν, μέναμε συνήθως σε αντίστοιχα διαμέρισμα, εκείνη στον τρίτο, εγώ στον πρώτο. Τουτέστιν, οπτική επαφή μόνο αν έβγαζες το κεφάλι σου από το μπαλκόνι. Ναι. Και πώς να γίνει να το βγάλεις και να δεις τον άλλον, χωρίς να σου βγει ο λαιμός στο περίμενε;;;;; Τσσς! Λεπτομέρειες. Το κόλπο ήταν απλό: όταν είσαι έτοιμη να κατέβεις, βγάλε ένα παπούτσι να προεξέχει από το μπαλκόνι σου. Κι εγώ το ίδιο. Και ραντεβού στο ασανσέρ!!! Αυτό το ασανσέρ είχε ιστορία από μόνο του. Εκτός από κρυψώνα για τσιγάρα (τα εύσημα για αυτό ανήκουν σε άλλον-εμείς το ρισκάραμε και τα πέρναμε μαζί μας, μόνο τα σπίρτα μας πειράζανε και τα αφήναμε σε μια κολώνα της ΔΕΗ-αιντάααα), εκτελούσε και καθήκοντα κράχτη. Αν το ασανσέρ μύριζε, είχε κατέβει ο Ε. Αν μύριζε έντονα, κατέβαινες με τις σκάλες γιατί θα τον προλάβαινες στάνταρ! Ααααχ, αυτός ο Ε. Καμένες καρδιές είχε συλλογή. Αλλά εμείς εκεί… Κόλλημα ρε παιδί μου, από τα πιο μεγάλα!

Μετά λοιπόν ξεκινούσαμε για τα πιο extreme. Μεσημεριανά πάρτυ σε μαγαζί δίπλα στην παραλία, ξεκινάγαμε με καφεδάκι, τελειώναμε ένας Θεός ξέρει πως. Και ξανά καφεδάκι, να μην μας πάρουνε (ΚΑΙ ΚΑΛΑ) χαμπάρι. Και μετά, το έγκλημα. Ντουγρού για μπάνιο! Μέχρι να νυχτώσει. Εκεί ήταν που έπεφτε το πολύ το γέλιο. Πως δεν πνιγόμασταν, αναρωτιέμαι. Αν έβγαινες και μας κοίταζες από μακριά, θα έβλεπες 10 παιδιά που έπαιζαν έχοντας για τόπι την ευτυχία!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα μεσημέρι (ένα από τα χιλιάδες) όπου καθόμαστε και αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε. Και κάποιος ρίχνει την ιδέα. Πάμε για μπάσκετ. Χμμμ. Ενδιαφέρον, αλλά πως θα πάμε, θέλει μισή ώρα περπάτημα. Θα πάρουμε το αυτοκίνητο του πατέρα μου, λέει ο Α., καθότι πιο μεγάλος και αρχηγός! Μα είμαστε εννιά! Δεν πειράζει, θα στριμωχτείτε λίγο, αλλά θα πάμε… πολύ που θέλαμε… Το πάρκινγκ ήταν από την μεριά του μπαλκονιού μας. Το είχα ένα άγχος, αλλά είχα βεβαιωθεί ότι η μανούλα κοιμόταν… Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο η εξής καταπληκτική σύνθεση: ο οδηγός, 2 άντρες δίπλα του (ο ένας πάνω στον άλλον, με αποτέλεσμα ο ένας να είναι από την μέση και πάνω έξω από το παράθυρο) και πίσω 6 άτομα, σε φάση που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιο είναι το μπούτι μου. Και ξεκινάμε. Αμ δε. Βγαίνοντας από το πάρκινγκ ακούω μια γλυκιά, γνωστή φωνούλα! «Πού πάτε καλέ;;;;» Ωχ… Η μανούλα όχι μόνο είχε ξυπνήσει αλλά είχε σπάσει και το πόδι του διαόλου και είχε βγει στο μπαλκόνι να το αφήσει, μάλλον. Εγώ κούρνιασα. Το φίδι αποφάσισαν να βγάλουν ο οδηγός, καθότι μεγαλύτερος και άκρως εμπιστεύσιμος από όλους, και, δυστυχώς, ο συνοδηγός. Όχι, όχι ο από κάτω, αυτός δεν ακουγόταν. Ο άλλος, ούτως ή άλλως αυτός φαινόταν! Ο οδηγός άρχισε τα μην ανησυχείτε, εδώ πιο κάτω πάμε, δεν θα αργήσουμε, θα προσέχουμε, μπήκαμε όλοι για να μην μείνει κανείς απέξω…τέτοια. Κάπου εκεί είναι που άρχισε να πείθεται η μανούλα, γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει και τίποτα διαφορετικό, σιγά μην με κατέβαζε… εκεί είναι που άρχισε να μιλάει και ο συνοδηγός, όσο πρόλαβε δηλαδή, γιατί η φωνή του χάθηκε στον αέρα όταν κατάλαβε ο οδηγός τι άρχισε να λέει και το γκάζωσε… «μην ανησυχείτε!!! Όλα καλά θα πάνε! Κι εμένα, μην με βλέπετε έτσι, είναι που δεν έχει καθρέπτη το αμάξι στα δεξιά κι έχω βγει να του λέω εγώ….»

Στιγμούλες

Μέσα στο συνεχές και αέναο τρέξιμο της καθημερινότητας και της ρουτίνας, υπάρχουν στιγμούλες που σταματάνε τα πάντα. Αυτές οι στιγμούλες είναι απειροελάχιστες για μερικούς, αλλά την δουλειά τους την κάνουν. Οι δικές μου τέτοιες στιγμές προκύπτουν σε τελείως άσχετες φάσεις, αλλά συνήθως προκαλούνται με το άκουσμα ενός τραγουδιού, με το κοίταγμα ενός τοπίου, με το γέλιο ενός παιδιού, με την εικόνα κάποιων ανθρώπων.

Μια τέτοια στιγμούλα είχα προσφάτως, με αφορμή ένα ταξίδι, ένα τραγούδι κι ένα πούλμαν...χμμμ, δύο πούλμαν, να είμαστε και ακριβείς - ένα το δικό μου κι ένα αυτό που είδα. Το ταξίδι ήταν η επιστροφή από την Κουμπαρούπολη, το τραγούδι ήταν ένα ιταλικό (κλασσικά εικονογραφημένα) και το πούλμαν... Στο πούλμαν επέβαιναν κυρίες και κύριοι μιας μέσης ηλικίας, εκεί γύρω στα 40-50-χέσε με, οι οποίοι προφανώς επέστρεφαν από εκδρομούλα αναψυχής, από αυτές τις οργανωμένες. Στην ελάχιστη εικόνα που πρόλαβα να αποθηκεύσω, είδα 4 κυρίες όρθιες, η μία δίπλα στην άλλη, με τα χέρια στους ώμους να χορεύουνε σε μια μουσική που δεν άκουγα και καθόλου δεν συμφωνούσε με αυτή που άκουγα εγώ, οι λοιποί συνταξιδιώτες τραγουδούσαν και συνόδευαν το χορευτικό γκρουπάκι με παλαμάκια. Ευτυχία ζωγραφισμένη με ελάχιστα υλικά και καθόλου δυσεύρετα. Μόλις έφυγε η εικόνα από τα μάτια μου (καθώς ο λεωφορειατζής μας μάλλον βιαζόταν να πάει στην τουαλέτα), το τραγουδάκι συνέχιζε να παίζει στα ακουστικά, το ταξίδι συνέχιζε και μαζί του ξεκίνησε κι ένα ακόμα ταξίδι, αυτή τη φορά από το μυαλό μου. Στο τραγούδι που άκουγα ξετυλίγονταν με φωνή και λόγια όλα αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο, στην συγκεκριμένη περίπτωση τον στιχουργό, να τραγουδάει. Πράγματα απλά, καθημερινά, που μπορεί να έχει ο καθένας μας, χωρίς να περιλαμβάνονται αυτά που τελικά έχουμε καταλήξει ότι έχουν σημασία για εμάς, δηλαδή μια σχέση, χρήματα, επιτυχία. Κι εκεί είναι που έκατσα να σκεφτώ κι εγώ κάποιους λόγους, οι οποίοι θα με έκαναν να τραγουδάω. Δεν είναι όσο εύκολο φαίνεται.

Εγώ λοιπόν τραγουδάω:
- για τη ζωή μου, που μου επέτρεψε να ζήσω όλα αυτά που έχω ζήσει μέχρι σήμερα, έχοντας την υγεία μου.
- για τους γονείς μου, που δεν με απογοήτευσαν στο έργο τους, που μου έδωσαν το παράδειγμα.
- για τον ήλιο το πρωί, καθώς ανεβαίνει και με στραβώνει κάθε πρωί που πάω στη δουλειά.
- για τον ήλιο του μεσημεριού, τα καλοκαίρια, καθώς εισβάλλει στο δωμάτιό μου και με ζεσταίνει πριν με πάρει ο ύπνος.
- για τους φίλους μου, που είναι λίγοι αλλά χαίρομαι που τους έχω, τους εκτιμώ και με εκτιμούν, τους αγαπώ και με αγαπούν.
- για τις αδελφές μου, και για όλα αυτά που έχουμε περάσει και μας έχουν δέσει, όσο μακριά κι αν είμαστε, όσο καιρό κι αν κάνω να δω την μια από τις δύο.
- για την τύχη να έχω μια δουλειά, με τα καλά της και τα άσχημά της, και να μην έχω αντιμετωπίσει έως σήμερα το άσχημο πρόσωπο της εργασίας.
- για τον αέρα που φυσάει τα μαλλιά και το πρόσωπο περνώντας από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου.
- για την ζεστασιά μιας σοκολάτας, για την δροσιά ενός καφέ, για την ικανότητα να απολαμβάνω και να γνωρίζω γεύσεις και μυρωδιές.
- για το ζεστό φαί που γεμίζει το σπίτι τις Κυριακές και σε ξυπνάει θέλοντας να ακολουθήσεις τα ίχνη του.
- για την συγκίνηση ενός μυνήματος, ενός γράμματος, για τα νέα ενός φίλου που έχεις καιρό να ακούσεις και να δεις.
- για ένα σπίτι γεμάτο κεριά.
- για την βροχή που πέφτει και ξεπλένει τους ορίζοντές μου.
- για το σπαστικό γέλιο που δεν μπορεί να με αφήσει με τίποτα μερικές φορές και με κάνει να νομίζω ότι γελάει ο κόσμος όλος όπως εγώ.
- για το παράπονο που ασφυκτυά μέσα μου και ζορίζεται να βγει από τα μάτια μου, κρυφά, να μην το δει κανείς, να μην στεναχωρηθεί κανείς άλλος, γιατί είμαι ακόμα άνθρωπος κι έχω αδυναμίες.
- για το χέρι που θα κόψει το λουλούδι και θα το προσφέρει.
- για το όνομά μου καθώς βγαίνει από τα χείλη ενός παιδιού που έχω κρατήσει και έχω αγαπήσει από την πρώτη μέρα της ζωής του.
- για τα μεσημέρια παρέα με το ουζάκι που περνάγαμε κάποτε και γέλαγα τόσο πολύ.
- για τα μεσημέρια παρέα με το ουζάκι που θα έρθουν, κι ας μην είσαι εσύ εκεί.
- για το φουουου στα κεράκια των γενεθλίων, με την ενδόμυχη ευχή, την ίδια κάθε χρόνο.
- για το άνοιγμα ενός κουτιού και την έκπληξη που κρύβει μέσα.

...

Sing, sing, sing

Ma quante storie ho già vissuto nella vita e quante programmate chi lo sà
sognando ad occhi aperti
storie di fiumi, di grandi praterie senza confini,,storie di deserti

E quante volte ho visto dalla prua di una barca tra spruzzi e vento, l'immensità del mare
spandersi dentro e come una carezza calda, illuminarmi il cuore

E poi la neve bianca gli alberi gli abeti, l'abbraccio del silenzio, calmarmi in tutti i sensi
sentirsi solo e vivo tra le montagne grandi e i grandi spazi immensi

E poi tornare qui, riprendere la vita dei giorni uguali ai giorni
discutere con te, tagliarmi con il ghiaccio dei quotidiani inverni
No non lo posso accettare

Non e' la vita che avrei voluto mai desiderato vivere
Non e' quel sogno che sognavamo insieme fa piangere
Eppure io non credo questa sia l'unica via per noi

Se stiamo insieme ci sarà un perché e vorrei riscoprirlo stasera
se stiamo insieme qualche cosa c'e' che ci unisce ancora stasera
Mi manchi sai, mi manchi sai...

E poi tornare qui riprendere la vita che sembra senza vita
discutere con te e consumar così i pochi istanti eterni
No non lo posso accettare che vita e' restare qui a logorarmi in discussioni sterili
giocar con te a farsi del male il giorno
di notte poi rinchiudersi
Eppure io non credo questa sia l'unica via per noi

Και όσοι το προτιμάτε σε απόδοση (ελεύθερη πάντα):

Πόσες ιστορίες έχω περάσει στη ζωή, και πόσες ακόμα είναι να έρθουν, ποιος το ξέρει,
να ονειρεύομαι με ανοικτά τα μάτια,
Ιστορίες σε ποτάμια, σε απέραντα λιβάδια χωρίς σύνορα, ιστορίες στην έρημο

Και πόσες φορές έχω αντικρίσει από την πλώρη μιας βάρκας ανάμεσα σε σταγόνες και ανέμους, την απεραντοσύνη της θάλασσας,
να διασκορπίζεται στο βάθος και σαν ένα ζεστό χάδι, να μου φωτίζει την καρδιά

Και το άσπρο χιόνι, τα δέντρα, τα έλατα, η αγκαλιά της ησυχίας, να μου ηρεμεί όλες τις αισθήσεις
Να αισθάνομαι μόνος και ζωντανός ανάμεσα στα ψηλά βουνά και τις ατελείωτες εκτάσεις

Και μετά να γυρίζω εδώ, να ξαναπιάνω τη ζωή από μέρα σε μέρα, όλες ίδιες
Να συζητώ μαζί σου, να με πληγώνει ο πάγος των συνηθισμένων χειμώνων
Δεν μπορώ να το δεχτώ

Δεν είναι αυτή η ζωή που θέλησα να ζήσω
Δεν είναι αυτό το όνειρο που ονειρευόμασταν μαζί προτού να μας κάνει να δακρύσουμε
Και δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που υπάρχει για εμάς

Αφού ήμασταν κάποτε μαζί, υπάρχει ένα γιατί
Και θέλω να το ξανά-ανακαλύψω απόψε
Εάν ήμασταν κάποτε μαζί υπάρχει κάτι
Που μας ενώνει ακόμα και απόψε
Μου λείπεις ξέρεις…

Και μετά να γυρίζω εδώ, να ξαναπιάνω τη ζωή που μοιάζει να μην έχει ζωή μέσα της
Να συζητώ μαζί σου κι έτσι να καταναλώνονται οι ελάχιστες αιώνιες στιγμές
Δεν μπορώ να το δεχτώ, ότι η ζωή έμεινε εδώ για να με φθείρει σε άκαρπες συζητήσεις
Να παίζω μαζί σου τον κακό ολημερίς, το βράδυ πάλι να κλείνομαι
Και δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που υπάρχει για εμάς

Και όσοι είστε ακουστικοί τύποι, εδώ. Καλό Σαββατοκύριακο...

Αν

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ένα τεράστιο ερωτηματικό κείται πάνω από το κεφαλάκι του κάθε ανθρώπου; (πόσοι σηκώσατε το κεφάλι να το δείτε;;;;) Όχι, δεν εννοώ αυτό. Πόσα πράγματα μένουν ανεξήγητα στη ζωή μας, για πόσα πράγματα αναρωτιόμαστε τελικά τι και πως και επειδή δεν μπορούμε να λάβουμε μια σωστή απάντηση, τα αφήνουμε ως έχουν;

Ας το γυρίσω σε προσωπικό επίπεδο. Έχω μέσα μου πολλά "αν" που μένουν να απαντηθούν και γνωρίζω καλά πως δεν θα απαντηθούν ποτέ. Δείτε τη ζωή σαν μια γραμμή. Μια γραμμή που μέχρι ένα σημείο δεν έχουμε την γνώση και τα φώτα που χρειάζεται για να της δώσουμε εμείς πορεία. Η πορεία της συνεχίζει περίπου στα ίδια μήκη, με την ίδια ταχύτητα και χωρίς πολλές στροφές, επηρεασμένη κυρίως από εξωγενείς παράγοντες, άσχετα με εμάς περιστατικά και αποφάσεις άλλων. Το γεγονός, π.χ., ότι ο πατέρας κάποιου είναι στρατιωτικός με αποτέλεσμα να μεταφέρεται ανα την Ελλάδα κάθε λίγο και λιγάκι σίγουρα δεν αποτελεί απόφαση δική του, αλλά σίγουρα επηρεάζει την γραμμή του. Αυτό συμβαίνει μέχρι κάποιο σημείο της διαδρομής. Από εκεί κι έπειτα, χωρίς το εκεί να είναι καθορισμένο για όλους, το άτομο παίρνει ένα μολύβι και χαράζει πορεία, επηρεάζοντας την γραμμή του με βάση τις δικές του σκέψεις και αποφάσεις. Σίγουρα η τροφή και η πορεία των προηγούμενων ετών παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά όχι και καθοριστικό. Τα πρώτα χρόνια που αναλαμβάνεις να χαράζεις την γραμμή σου μόνος σου δεν παρατηρούνται μεγάλες αποκλίσεις. Αυτό ίσως να οφείλεται στην φύση των αποφάσεων που έρχεσαι να λάβεις σε τέτοιες ηλικίες. Τουτέστιν, δεν ξέρω κατά πόσο επηρεάστηκε η πορεία μου όταν αποφάσισα να αλλάξω λύκειο και να μην πάω εκεί που έπρεπε να πάω. Σίγουρα τα αποτελέσματα μιας τέτοιας απόφασης τα βλέπεις σε πιο μακροπρόθεσμη βάση, αλλά δεν νομίζω ότι at that time η πορεία υπέστη φοβερές αλλαγές.

Η πρώτη σημαντική στιγμή για την πορεία μου ήρθε αργότερα. Τότε το ένιωθα. Έλεγα και ήξερα μέσα μου πως η τωρινή (τότε) απόφασή μου θα αλλάξει σε σημαντικό βαθμό το ρου. Και το άλλαξε. Δεν μπορώ να πάψω να αναρωτιέμαι που θα ήμουν τώρα αν είχα διαλέξει την κουρτίνα Α αντί για το κουτί Γ. Πόσα θα είχα χάσει από αυτά που έζησα, πόσα άλλα πράγματα θα είχα ζήσει. Ακόμα και το αν θα συνέχιζα να ζω στην χώρα που ζω. Ποιούς ανθρώπους θα είχα γνωρίσει και πόσους ακόμα δεν θα ήξερα καν ότι υπάρχουν, δεν θα ήξερα καν ότι θα μπορούσα να τους αγαπήσω τόσο. Για να δω αν μπορώ έστω και να πλησιάσω να σκεφτώ την διαφορετική πορεία.

Αν είχα φύγει, λοιπόν, τότε:

- δεν θα είχα εσένα δίπλα μου τόσα χρόνια, δεν θα μάθαινα τόσα πολλά από εσένα.

- δεν θα είχα γνωρίσει εσένα. Θα σε ήξερα, αλλά δεν θα είχαν γίνει όλα αυτά που ακολούθησαν. Δεν θα πονούσα τόσο, σίγουρα.

- θα μου έλειπε ένας χρόνος από την ζωή μου που ακόμα πιστεύω ότι ήταν ο καλύτερος και ο πιο γεμάτος. Μπορεί να το ζούσα επί 3, αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο.

- δεν θα είχα περάσει από το στάδιο του προβληματισμού και της αναζήτησης του εαυτού μου μέσα από τις πράξεις μου. Θα το περνούσα, αλλά μέσα από άλλες πράξεις, άλλα περιβάλλοντα.

- μπορεί και να μην έγραφα εδώ σε εσάς σήμερα. Μπορεί και να έγραφα.

Μπαααα... ούτε που πλησίασα. Το "αν" είναι ακόμα εκεί, περιμένει την συνέχεια της φράσης. Και θα την περιμένει. Από την άλλη, δεν ξέρω πόσα από τα δρομάκια της πορείας μου θα τα ζούσα ούτως ή άλλως. Πόσους ανθρώπους και πόσες εμπειρίες θα είχα, ούτως ή άλλως.

Και μετά έρχεται ένας όρος που πολύ με προβληματίζει γενικά. Timing. Το σωστό, το λάθος, το τυχερό. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα στη ζωή μου, για το οποίο πιστεύω ότι το timing ήταν πάντα λάθος (ή μήπως ήταν πάντα σωστό;;;;). Δεν ξέρω. Μάλλον τείνω στο ότι ήταν πάντα λάθος. Γιατί εδώ η άποψη που έχω για τι θα ακολουθούσε αν το timing ήταν σωστό, είναι πιο εμπεριστατωμένη και πιο έντονη μέσα μου. Αλλά δεν υφίσταται. Κι εγώ μαθαίνω, σιγά-σιγά, να ζω με αυτό. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Και, από την άλλη, υπάρχει ένα άλλο θέμα στη ζωή μου, όπου το timing ως όρος κάνει πάρτυ! Τότε δεν έπρεπε να γίνει, τώρα έπρεπε να γίνει. Τότε δεν θα ήταν όπως είναι τώρα, γι' αυτό και δεν έγινε. Τότε θα είχε λαβωθεί ανεπανόρθωτα, τώρα μπορεί να μην λαβωθεί ποτέ. Μπλα-μπλα-μπλα...

Ουμφ. Τι λαβύρινθος πρωινιάτικα. Και καταλήγω. Έχω μάθει στη ζωή μου να μην μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Είναι ένας μηχανισμός αυτό-συντήρησης. Είναι ότι στηρίζω τις αποφάσεις που έχω πάρει, γιατί την δεδομένη στιγμή που τις πήρα, αυτό σκεφτόμουν και αυτό έπραξα. Έχω μάθει ότι οι αποφάσεις δεν είναι πάντα σωστές. Αλλά τα αποτελέσματά τους τα λούζομαι και τα αποστηθίζω. Τα μετράω, στεναχωριέμαι για αυτά, αλλά κι αυτά δικά μου είναι. Γιατί είναι παιδιά του τρόπου σκέψης μου, είναι χιλιόμετρα στην πορεία μου, είναι κουκκίδες στην γραμμή μου. Βοηθάει, αν το καλοσκεφτείς...

Καλημέρα σε όλους...

It makes you think...

Προσφάτως ασχολήθηκα (τι σου κάνει το επάγγελμα) με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον – αν και λίγο ουτοπικό – θεματάκι. Τίτλος λοιπόν: η κοινωνία των Πυγμαίων και τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε.

Οι Πυγμαίοι είναι κάτοικοι των δασών της Κεντρικής Αφρικής, ενώ λέγεται ότι η φυλή τους έχει καταφέρει να επιβιώσει σε αυτά εδώ και 10.000 χρόνια… Καθότι δύσκολες οι συνθήκες σε αυτά τα απομακρυσμένα μέρη, τα ανθρωπάκια έχουν αναπτύξει συγκεκριμένες μεθόδους και ειδικούς τρόπους επιβίωσης. Ανθρωπάκια; Ναι, αν σκεφτεί κανείς ότι το μέσο ύψος τους δεν ξεπερνά το 1,40 μέτρο. Αυτό δεν θα το σχολιάσω γιατί θα φάω ντομάτες. Συνεχίζω… Οι Πυγμαίοι θεωρούνται από πολλούς ως η πιο ισορροπημένη κοινωνία που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ. Εδώ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, κυρίως για λόγους τους οποίους θα αναλύσω στην συνέχεια (κάτι πρέπει να βρω να σας κρατήσω μέχρι το τέλος….χεχ).

Μπορεί να μην θεωρώ ότι είναι η πλέον ισορροπημένη κοινωνία, και αυτό κυρίως γιατί ο τρόπος ζωής τους με ξενίζει αρκετά (δεν είμαι και του κάμπινγκ…), είμαι όμως σίγουρη ότι κάποια μαθήματα από αυτή την κοινωνία μπορούμε – και οφείλουμε – να πάρουμε. Τα παραθέτω, όχι για να υποδείξω τι και πως, αλλά κυρίως για να σκεφτεί ο καθένας ξεχωριστά το κατά πόσο θα βοηθούσε ή θα διευκόλυνε τη ζωή του να αλλάξει λίγο τον τρόπο σκέψης του και να ακολουθήσει τον τρόπο των Πυγμαίων…

Μάθημα πρώτο: Αλληλοσεβασμός, εμπιστοσύνη (να παραθέσω ορισμούς Μπαμπινιώτη ή το’ χετε;;;). Η αλληλεξάρτηση είναι συστατικό επιβίωσης για τους Πυγμαίους, κυρίως λόγω συνθηκών. Εκείνοι είναι αναγκασμένοι να «μετρούν» τον οποιοδήποτε άλλο ως ισάξιο, γιατί ποτέ δεν ξέρουν πότε θα χρειαστεί να τους σώσει από τα δόντια ενός άγριου ζώου. Τώρα θα μου πεις, πόσο διαφέρει η ζούγκλα και τα τροπικά δάση σε βαθμό επικινδυνότητας από την Αθήνα;;;; Πόσα και πόσα άγρια ζώα ακονίζουν καθημερινά τα δόντια τους για να σε φάνε;;; Χμμμμ. Αυτό παίζεται. Αλλά θα επικεντρωθώ σε κάτι άλλο. Οι Πυγμαίοι μαθαίνουν από μικροί να εκτιμούν την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα του καθενός. Το εμπεδώνουν, παίρνουν τον χρόνο τους (εμείς το ξέρουμε άραγε;;). Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η γλώσσα των Πυγμαίων δεν έχει γένη (πω-πω μπέρδεμα…). Ηθικό δίδαγμα: όταν μας έρχονται άσχημα νέα, δεν σκοτώνουμε τον αγγελιοφόρο (μοιάζει άσχετο, αλλά άμα το καλοσκεφτείς, κολλάει).

Μάθημα δεύτερο: Προστασία και υποστήριξη αλλήλων. Αυτό ψιλομοιάζει με το πρώτο μάθημα ή πολύ απλά προκύπτει από αυτό. Εδώ θα χρησιμοποιήσω παράδειγμα αυτούσιο. Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες σε κάθε κοινωνία, όσο φιλειρηνική και να είναι. Και δη οι συγκρούσεις μεταξύ συζύγων. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, ένα ζευγάρι έχει ψυχρανθεί – οι λόγοι δεν μας δίνονται… Σημείωμα του μεταφραστή: οι γυναίκες, επειδή θεωρούνται καλύτεροι χτίστες, αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την κατασκευή των σπιτιών τους, τα οποία και φτιάχνουν από φύλα και μεγάλα φύλλα. Ως εκ τούτου, τα σπίτια θεωρούνται ιδιοκτησία τους (νύφες με προίκα). Μια εκδήλωση της δυσαρέσκειας προς τους συζύγους τους είναι και το να γκρεμίσουν το σπίτι… (δικό μου είναι, ό,τι γουστάρω το κάνω ρε φίλε!) Σημείωμα τέλος. Στο παράδειγμά μας, η σύγκρουση έχει διαρκέσει περισσότερο από το αναμενόμενο… Το χωριό έχει αρχίσει να ανησυχεί, η σύζυγος έχει αρχίσει τα διαλύει το σπίτι βγάζοντας ένα-ένα τα φύλλα. Ο σύζυγος κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να την προσεγγίσει: «Αν το κάνεις αυτό, το βράδυ θα κρυώνουμε» της λέει. Λάθος απάντηση. Η σύζυγος συνεχίζει. Ο σύζυγος έχει αρχίσει και αγχώνεται, καθώς γνωρίζει καλά ότι, αν η σύζυγος διαλύσει το σπίτι, αυτό σημαίνει και χωρισμό. Αφού η σύζυγος έχει βγάλει όλα τα φύλλα, δεν βλέπει άσπρη σημαία από τον σύζυγο, ξεκινάει να βγάζει τα ξύλα… τον σύζυγο τον έχει πιάσει σύγκρυο… Και εκεί είναι που κάνει την κίνηση ματ: «Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να βγάλεις και τα ξύλα. Άλλωστε, τα φύλλα ήταν βρώμικα και αυτά πρέπει να πάμε στο ποτάμι να πλύνουμε…» Αντιπερισπασμός, δεν βγάζεις τα φύλλα επειδή είσαι θυμωμένη, βγάζεις τα φύλλα επειδή θέλουν πλύσιμο… Στόχος επετεύχθη. Και επετεύχθη επειδή ούτε η σύζυγος τρωγόταν για καβγά, για να το συνεχίσει (ξέρετε, ΤΙ;;;; ΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΒΡΩΜΙΚΑ ΤΑ ΦΥΛΛΑ;;;; ΜΕ ΛΕΣ ΒΡΩΜΙΑΡΑ;;;; ΕΜΕΝΑ, ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΝΑ ΣΟΥ ΕΧΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΟ;;;;; κλπ, κλπ…). Το καταπληκτικό είναι, για να μεγαλώσουμε λίγο την εικόνα και να εμφανίσουμε όλο το χωριό, ότι τα υπόλοιπα ζευγάρια, για να δείξουν ότι αυτό που έγινε είναι κάτι συνηθισμένο, έβγαλαν και εκείνα τα φύλλα από τα σπίτια τους και τα πήγαν στο ποτάμι για πλύσιμο… Πόσο καλά θα ήταν να είχαμε τις δυνάμεις να το εφαρμόζουμε καθημερινά αυτό;;; να μην ψαχνόμαστε για καβγά με τον διπλανό, είτε αυτός λέγεται σύζυγος, είτε λέγεται αδελφός, είτε λέγεται πατέρας. Η λύση του κοινού μας προβλήματος είναι αυτό που μας ωφελεί και τους δύο, όχι η παράτασή του.

Μάθημα τρίτο: ανοικτός διάλογος, επικοινωνία. Κανείς δεν βιάζει κανέναν να κάνει κάτι παρά τη θέλησή του, κανείς δεν φοβάται να εκφράσει την άποψή του, υπάρχει αλληλεπίδραση και εποικοδομητική σύγκρουση σε κάθε τομέα και θέμα. Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται άμεσα, είτε με πρωτοβουλία του εμπλεκόμενου είτε με την βοήθεια του συνόλου, χωρίς να θάβονται προσωρινά. Το χιούμορ, ο αντιπερισπασμός, η εμφάνιση των συναισθημάτων, ο διάλογος και η επικοινωνία είναι τα βασικά εργαλεία προκειμένου να επιλύονται τα προβλήματα. Τώρα θα μου πεις, και θα έχεις και δίκιο, άντε κάντο αυτό στην δική μας την κοινωνία. Ας μην πάρουμε παράδειγμα την κοινωνία. Ας πάρουμε παράδειγμα μια παρέα, μια ομάδα εργασίας. Εκεί, γίνεται;;; Ηθικό δίδαγμα: Η κριτική πρέπει να γίνεται επί των ιδεών, όχι επί αυτών που τις εκφράζουν (όλα τα λεφτά…).

Μάθημα τέταρτο-πέμπτο (το τερπνόν μετά του ωφελίμου): Κοινοί στόχοι, κοινές αξίες, κοινά πιστεύω. Εδώ περιορίζουμε την πρακτική εφαρμογή σε συγκεκριμένες δραστηριότητες, αναγκαστικά. Οι στόχοι πρέπει να είναι ξεκάθαροι, προκειμένου όλοι να οδεύουμε προς την επίτευξή τους και όλοι να έχουμε μερίδιο από την πίτα. Όταν θέλουμε να φάμε το μερίδιο του διπλανού, ο στόχος αυτομάτως χάνεται. Αντίστοιχα, λειτουργούμε με κοινές αξίες, κοινές επιβραβεύσεις, κοινές τιμωρίες. Οι Πυγμαίοι θεωρούν ότι η ειρήνη μεταξύ των μελών της κοινωνίας τους είναι το άλφα και το ωμέγα. Και δεν την χαλάμε, ακόμα κι αν χρειάζεται να φωνάξουμε για το δίκιο μας. Παράδειγμα: πατέρας κοιμάται στο σπίτι του το βράδυ, γυναίκα δίπλα, κόρη παραδίπλα. Υποψήφιος μπήχτης, μπαίνει στο σπίτι το βράδυ, η (κουφάλα) κόρη τον περιμένει. Μπήχτης κάνει τραγικό λάθος και «ενοχλεί» τον πατέρα στην προσπάθειά του να φτάσει την κόρη, με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Πατέρας αναστατώνει όλο το χωριό με τις φωνές. Στην τελική, θα μπορούσες να της δώσεις ραντεβού κάπου έξω ρε φίλε, πρέπει να με ξυπνήσεις;;;; Προσοχή: δεν μας νοιάζει που θα μας πηδήξουνε την κόρη στα 5 μέτρα, μας νοιάζει που μας χάλασαν τον ύπνο… (τι να πει κανείς…) Εκεί είναι που ένας πρεσβύτερος παίρνει τον λόγο και μας στέλνει αδιάβαστους: αυτό που κάνει ο πατέρας δεν είναι σωστό. Δεν έχει το δικαίωμα να αναστατώνει το χωριό ολάκερο και να «χαλάει» την ηρεμία, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί να συγκρατηθεί και να λύσει το πρόβλημά του με τον διάλογο ή το χιούμορ. Σντόινγκ… Εδώ κάπου κολλάει και το έκτο μάθημα: εγωισμός, τι είναι;;; δεν ιεραρχούμε τους προσωπικούς στόχους υψηλότερα από τους στόχους του συνόλου. Διαχωρίζουμε τον ατομικό ρόλο μας από τον ρόλο που έχουμε στην ομάδα, την οποιαδήποτε ομάδα. Δύσκολο ακούγεται…

Συμπεράσματα: έχω καταλήξει ότι τα περισσότερα από τα παραδείγματα τρόπου ζωής των Πυγμαίων είναι ουτοπικά όταν μιλάμε για αντίστοιχες μονάδες, δηλαδή την κοινωνία. Μπορούν να έχουν εφαρμογή σε καθημερινές διαπροσωπικές σχέσεις ή σε επαγγελματικά περιβάλλοντα, όπου απαιτείται η ομαδική συνεργασία. Ωστόσο, το κυριότερο μάθημα που έχει να μας δώσει αυτή η κοινωνία δεν το αναφέραμε ακόμα. Ο 20ος αιώνας δεν ήταν καθόλου καλός για τους Πυγμαίους. Η τόσο καλά δομημένη κοινωνία των Πυγμαίων κοντεύει να εξαλείψει, κυρίως γιατί αλλάζει το περιβάλλον στο οποίο δρουν. Η επιβίωση μόνο σε συνθήκες δασών συντελεί στην αδυναμία προσαρμογής τους σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Συνεπώς, αυτό που χρειάζεται να μάθουμε τελικά είναι πως, κατά τη διαδικασία επιβίωσης, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και οι εξωτερικοί, αστάθμητοι μερικές φορές, παράγοντες. Ο κόσμος αλλάζει και εναλλάσσεται συνεχώς, γίνεται πιο ανταγωνιστικός, και τα μέλη ενός κλειστού συστήματος αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα νέα δεδομένα. Σε επιχειρηματικούς όρους, αυτό ίσως να ονομάζεται δημόσιες σχέσεις.

Δεν ξέρω πόσοι μείνανε ακόμα να διαβάζουν και πόσοι άλλοι εξαντλήθηκαν στα μισά (ούτε καν), αλλά καταλήγω με μια φράση του Chateaubriand που πιστεύω ότι δίνει τροφή για σκέψη: «Δεν μαθαίνουμε πώς να πεθάνουμε σκοτώνοντας άλλους».

Ευχαριστώ για το κουράγιο σας… Καλό ΣΚ!

ΜΟΥΤΡΑ

Ε, ναι λοιπόν!
Μούτρα!

Μούτρα σε όλες τις δυνάμεις του σύμπαντος (ευγενική προσέγγιση για να μην ονοματίσω έναν-έναν τους μπλόγκερς), που συνωμότησαν την Κυριακή και έκαναν τα όργια! Αν νομίζετε ότι θα σας εξιστορηθώ την συνάντηση, να πάτε σε άλλο μπλόγκι! :-)

Μούτρα στη φύση των γυναικών και στις ορμόνες τους που έτσι γουστάρουν και μας ταράζουν κάθε λίγο και λιγάκι...

Μούτρα στους νέους μας φίλους (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε). Παντελής έλλειψη τακτ!

Μούτρα στην κατάρα των ωρολογοποιών, που 2-3 προϊόντα τους βγαίνουν κάθε χρόνο σκάρτα και ΑΥΤΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ!!!!

Μούτρα στην σημερινή κοινωνία, που μας αναγκάζει να τρέχουμε σαν παλαβοί προκειμένου να τα βγάλουμε πέρα και έτσι χάνουμε τη μισή μας ζωή στο τρέξιμο, χωρίς να προλαβαίνουμε να την χαρούμε.

Μούτρα στον φασιανό, γιατί ακόμα νομίζει ότι μπορεί να μου την λέει για κάθε μαλακία που της κατεβαίνει στο κεφάλι.

Μούτρα στον κύριο δήθεν κουλτούρα που νομίζει ότι μπορεί να σου την λέει μόνο και μόνο για να φανεί λίγο πιο έξυπνος απ' όσο ΔΕΝ είναι και που νομίζει ότι το ΜΠΛΑ-ΜΠΛΑ ονομάζεται ξαφνικά ΚΑΡΙΕΡΑ (το θυμήθηκα πάλι)!

Μούτρα στον εκνευρισμό που δεν θέλω να έχω.

Σε εσάς, όχι μούτρα. Τι μου φταίτε κι εσείς... (ποιούς εσάς;;; ξέρουν αυτοί...)

Όνειρα και όνειρα... (μέρος 1ο)

...Πήγανε χαμένα. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα όνειρά μου. Τα εμπιστεύομαι, τα προσέχω, τα παρατηρώ, με ενοχλούν, με τρομάζουν, με συγκινούν, με πληγώνουν, τα ξεχνάω, μου καθορίζουν τη μέρα.

Με τον όρο όνειρο εννοείται μια σειρά εικόνων με σχετική συνοχή και συνέπεια που αναδύονται από το ασυνείδητο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Σύμφωνα με τον Σίγκμουντ Φρόυντ, το όνειρο είναι ο πλέον ξεκάθαρος δρόμος (βασιλική οδός) προς το ασυνείδητο. Με τα όνειρα συνδέεται η ανάλυση ονείρων, μια ψυχοθεραπευτική τεχνική που χρησιμοποιεί την ερμηνεία ονείρων ως μέσο θεραπείας.
Η έρευνα πάνω στη διαδικασία του ύπνου στηρίζεται στην πολυυπνογραφία, μία μέθοδο καταγραφής συγκεκριμένων ηλεκτροφυσιολογικών παραμέτρων κατά τη διάρκεια του ύπνου. Με αυτό τον τρόπο έγινε γνωστό πως ο ύπνος διακρίνεται σε δύο στάδια ανάλογα με το αν υπάρχουν ταχείες οφθαλμικές κινήσεις (Rapid Eye Movement, REM) ή όχι (NREM). Τα όνειρα ενεργοποιούνται μόνο στο REM στάδιο, που χαρακτηρίζεται επίσης από πλήρη μυϊκή χαλάρωση.

Όλα αυτά είναι τα γνωστά, η θεωρία. Στην πράξη, αυτό που δεν ξέρω αν τυγχάνει ανάλυσης είναι τελικά το γιατί. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι δεν βλέπουν σχεδόν ποτέ όνειρα. Μήπως απλά δεν τα θυμούνται; Υπάρχουν όνειρα που είναι τόσο ζωντανά, σε κάνουν να νομίζεις ότι όντως έγιναν. Όνειρα που θέλουν να μας πουν κάτι. Όνειρα που απλά κρύβουν τις επιθυμίες μας. Πόσες φορές σας έχει τύχει να δείτε με διαφορετικό μάτι κάποιον ή κάποια, επειδή στον ύπνο σας περάσατε καλά μαζί του/της;;; Το όνειρο δηλαδή ήταν το σπρώξιμο για να δεις κάτι που υπάρχει ήδη; Υπάρχουν όνειρα επαναλαμβανόμενα. Τι κρύβεται στο ασυνείδητο δηλαδή όταν στον ύπνο σου βλέπεις ζωάκια;;;;

Με κυνηγάει ένα όνειρο αυτές τις μέρες. Ένα όνειρο που είχε τόσο ζωή μέσα του, που σε τρόμαζε μόνο στη σκέψη. Το περίμενα πως θα σε δω, ήταν λογικό, τριγύριζες τόσο πολύ στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Αλλά δεν περίμενα να σε δω έτσι. Ήρθε το ασυνείδητο και μου έχωσε ένα χαστούκι, σαν αυτά που δίνανε οι γιαγιάδες στις κόρες τους κάτι χρόνια πριν, όταν γίνονταν "γυναίκες"! Σε κρατούσα και πόναγε η ψυχή μου. Σε κοιτούσα και δάκρυζαν τα μάτια μου εσωτερικά, να μην με δεις, γιατί δεν βοηθάει. Υπήρχε μια intimacy πολύ περίεργη. Επιθυμητή; Νόμιζα όχι. Δεν είχες την όψη της τελευταίας φοράς που σε είδα. Αυτή την όψη προσπάθησα πάρα πολύ να την απωθήσω, άλλωστε. Συνειδητά δεν τα κατάφερα, ακόμα στο μυαλό μου είναι. Ασυνείδητα τα κατάφερα. Ήσουν πολύ ήρεμος. Ατάραχος. Καθόμασταν και μιλούσαμε. Δεν μιλούσαμε ακριβώς. Σε διάβαζα και με διάβαζες. Φοβερή αίσθηση. Σου χάιδεψα τα μαλλιά, που γκριζάρουν όλο και περισσότερο. Απαλή η υφή τους, αν σκεφτείς τον πόνο που τα οδηγεί να γκριζάρουν. Μετά ήρθε η οικογένειά σου. Εκεί ένιωσα πως τους ήξερα χρόνια, κι ας μην τους έχω μιλήσει ποτέ. Πιάστηκε η ανάσα μου. Σκέφτηκα τι περνάνε, πως δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους, στη θέση ΣΟΥ. Σκέφτηκα πως το "γιατί" που τρώει εμένα, εσάς θα σας τρώει πάντα. Τότε ήταν που σκοτείνιασε πάλι το πρόσωπό σου. Τότε ήταν που σηκώθηκα προσπαθώντας να συνέλθω.

Γιατί; Γιατί το ασυνείδητό μου παίζει τέτοια παιχνίδια; Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για σένα; Σε νοιάζομαι ήδη, περισσότερο από όσο θα προλάβαιναν να σε νοιαστούν άλλοι στη θέση μου. Τι περίεργο.

Θέλω μόνο να είσαι καλά, στα όρια του δυνατού. Δεν θα σε ενοχλήσω, δεν θα επικοινωνήσω μαζί σου. Θα μαθαίνω νέα σου, ως συνήθως. Θα ελπίζω να μπορέσεις να ξαναβρείς τον εαυτό σου... Καλό κουράγιο καλέ μου.