Θυσία στον βωμό

Αυτό που πλέον στην εποχή μας ξαφνιαζόμαστε καθημερινά όταν μαθαίνουμε πως ο τάδε, το χίλια-πεντακόσια-χέσε-με, είχε την σοφία και την διορατικότητα να πει μια...(Θου Κύριε...λες και είναι το συμπλήρωμα παροιμίας μου ήρθε)...ατάκα που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ακουστεί στις μέρες μας, έχει γίνει μόδα, ασχέτως αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς και αποφασίσεις ότι ο εκάστοτε σοφός είπε απλά μια σοφή (να το πάλι) μπούρδα. Και εγώ είμαι άλλο ένα θύμα.

Κάπου στο 1650, ζούσε ένας Γάλλος συγγραφέας, ο οποίος είπε και ελάλησε (καλά, μπορεί να το έγραψε και σε κάνα τοίχο του σπιτιού του και να ανακαλύφθηκε κατά την αναπαλαίωση):

The glory of great men should always be measured by the means they have used to acquire it.

Τώρα θα μου πεις... αυτός μιλάει για μεγάλους άντρες (σαν κι εσένα, καλέ μου) κι εγώ τον χρησιμοποιώ για 2 απλούς-κοινούς-θνητούς που αποφάσισαν να μας χρησιμοποιήσουν (λες και είπαμε κι εμείς κάτι έξυπνο στην προηγούμενη ζωή μας) προκειμένου να αποκτήσουν την πολυπόθητη φήμη. Λίγο έλειψε δε να αποκτήσουν και υστεροφημία (φτου-φτου). Και ενώ τα μανιασμένα πλήθη των αναγνωστών τους προβληματίζονταν ολημερίς και οληνυκτίς, δεν έτρωγαν και δεν κοιμόσαντε, προκειμένου να αποφανθούν σε ποια πλευρά είναι σωστό να ταχθούν, ποιον να διαλέξουν για εχθρό (εδώ κολλάει ο Όσκαρ) και τι θα γίνει τελικά... εκείνοι το γλεντούσαν και έτριβαν τα...μουστάκια τους από ευχαρίστηση σε κάθε κλικ που ερχόταν να προστεθεί στην μίζερη - μέχρι τότε - αριθμομηχανή των επισκεπτών τους...

ένοχος Νο 1 (αυτός φαινόταν από το όνομα)
ένοχος Νο 2 (αυτός κι αν φαινόταν)

Κι έρχομαι κι εγώ η καημένη και σκέφτομαι (σφφφπ) και καταλήγω: Την επόμενη φορά που κάποιος θα θελήσει να ανυψώσει τον εγωισμό του με την ψευδαίσθηση ότι το κάνει για κοινωνικούς σκοπούς και πειράματα, γιατί δεν το κάνει σπίτι του, μπροστά στο βίντεο με κάποια γνωστή και μη εξαιρετέα, γυμνή;;;

Ασχέτως με το ξέσπασμα (είμαι κι εγώ απότομος άνθρωπος), θέλω να δηλώσω ότι με μερικά σχόλια, διότι στα σχόλια γινόταν το παιχνίδι, γέλασα πάαααρα πολύ!!! Αναφέρω ενδεικτικά: "περαστικε ολα ειναι θεμα καλου timing. Παντως κι εγω περασα χτες απο ενα μπουρδελο αλλα δε μπηκα να τους πω οτι πηδιουνται"

Εσείς με την σειρά σας μπορείτε να αναρωτηθείτε και να συσκεφθείτε (μερικοί ίσως γράψουν και έκθεση) για το φιλοσοφικό του θέματος και το κατά πόσο ισχύει η ως άνω (πόσο θα αντέξω να μην το πω) ατάκα στις μέρες μας, τα αποτελέσματά της και, κυρίως, τους τρόπους χρήσης της...

ps. αυτό το post απλά το έταξα και για αυτό το ανέβασα. Δεν αποσκοπώ παρά μόνο στο να μην με κυνηγάει κάνας Άγιος.

Η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος

Χτες ήπια καφεδάκι με την Λάχεση. Είχαμε καιρό να τα πούμε είναι η αλήθεια, αλλά δεν μπορούσα να την αποφύγω, ήρθε και μπαστακώθηκε μπροστά μου...

Αρχικά λέγαμε τα νέα μας (είχαμε και καιρό και καταλαβαίνετε κουτσομπολιό που έπεσε), μου εξέφρασε τα παράπονα της Κλωθώς που δεν πάω να την δω, της είπα να με δικαιολογήσει γιατί είχα κάτι τρεξίματα, μου ανέφερε για ακόμα μια φορά ότι κι εκείνη δεν μπορεί να αφήσει τον αργαλιό και να έρθει, της είπα να της δώσει χαιρετίσματα, ότι μια από αυτές τις μέρες θα περάσω να την δω, και της εξήγησα για ακόμη μια φορά ότι την Άτροπο δεν θέλω να την δω μπροστά μου, της κρατάω ακόμα μούτρα και τον λόγο τον ξέρει πολύ καλά, μην επαναλαμβανόμαστε.

Και ενώ μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων και προσπαθούσα να της εξηγήσω την χτεσινή μου ψυχολογία, γιατί αισθάνθηκα έτσι και τα σχετικά...τσαφ! Έχει πάρει ύφος μαλαγάνας, μου κλείνει το μάτι και βάζει το χέρι στην τσέπη με τους κλήρους.

"Αυτά που μου λες μικρή μου, τα ξέρω. Την είχα διαβάσει την ιστοριούλα σου στον προηγούμενο κλήρο με το ονοματάκι σου και πραγματικά δεν καταλάβαινα τον αληθινό λόγο αυτής της δοκιμασίας. Το συζητούσα και με την Άτροπο και εκείνη με διαβεβαίωσε ότι δεν έχει βάλει το χεράκι της... Σήμερα το πρωί μόνο κατάλαβα τι γινότανε και καιρός είναι να καταλάβεις και εσύ..."

Η φωνή της ήταν πολύ στέρεα και αφοπλιστική. Δεν παρέκκλινε καθόλου από το ρου... μόνο διαπερνούσε τους σπόνδυλούς μου σαν να βρισκόταν σε παγοδρόμιο.

Όταν μου έδωσε τον φάκελο και είδα το ονοματάκι μου (μόνο νέον δεν είχε πάνω), γύρισα να την κοιτάξω (σαν παίχτης του Deal που περιμένει κοιτώντας τον παρουσιαστή να καταλάβει τι σκατά έχει μέσα το κουτί που θα ανοίξει-άσχετο) μπας και καταλάβω κάτι. Αλλά δεν είδα τίποτα. Τίποτα, γιατί κατά την συνηθισμένη συμπεριφορά της, η Λάχεση είχε ρίξει την "βόμβα" και την είχε κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Αμάν αυτό το κορίτσι... Και φυσικά ο καφές κερασμένος κάθε φορά, μην κεράσει κι εκείνη μια φορά, θα της πέσει το παιδί... (μια φορά έκανα το λάθος να την ρωτήσω γιατί εξαφανίζεται έτσι και με αποστόμωσε λέγοντάς μου κάτι για τα επτά κακά της...)

Έστριψα τον φάκελο και είδα και τον αποστολέα. Εκεί ήταν που πάγωσε το χαμόγελο στα χείλη (μετά την τρικυμία)... μόνο που αυτό το χαμόγελο δεν ήταν ένα καθημερινό. Ήταν αλλιώς.

Το βλέμμα μου κόλλησε σε μια λέξη, λες και δεν ήξερα τι σημαίνει, λες και δεν την είχα ξανασυναντήσει ποτέ. Pleased. Και μετά μπλα-μπλα-μπλα...

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πάρω την Κλωθώ και να της κάνω τα κλασσικά μου παράπονα. Αλλά μετά σκέφτηκα τα λόγια της αδελφής της και άλλαξα γνώμη. Αντ' αυτού, άνοιξα τον Μπαμπινιώτη.

Αντιπερισπασμός: ενέργεια που αποβλέπει στην απόσπαση της προσοχής, στη διοχέτευση του ενδιαφέροντος κάποιου σε παραπλανητική κατεύθυνση.

Χμμμ. It worked. It works all the time...

----------------------------------------------------------------------

Extras:
- Η Κλωθώ έγνεθε το νήμα της ζωής, η Λάχεση μοίραζε τους κλήρους με το τι ήταν γραφτο να λάχει στον καθένα, ενώ η Άτροπος έκοβε το νήμα της ζωής.
- Η λέξη "μοίρα" παράγεται από το ρήμα "μοιράζω", και αντικατοπτρίζει την αντίληψη των αρχαίων ελλήνων σχετικά με το τυχαίο και το ασήμαντο τόσο της ανθρώπινης ζωής, όσο και της ευτυχίας ή δυστυχίας του κάθε ανθρώπου κατά τη διάρκειά της.

Tears from the moon

Σήμερα έχω την επιθυμία να εκφραστώ με την φωνή, τα λόγια, την έμπνευση, την εμπειρία, τα βιώματα άλλων.

Γιατί σήμερα δεν νιώθω να έχω τίποτα από τα παραπάνω.

Φωνή (no comments)
Λόγια (πότε γιατρεύει ο χρόνος αυτόν που μένει μόνος;)
Έμπνευση (stop hunting me, it should be easy)
Εμπειρία (μη λυπηθείς, μη με σκεφτείς, εσύ να 'σαι καλά)
Βιώματα (...)

Truth or Dare Part 2

Το καλό με αυτούς τους προβληματισμούς είναι ότι τους βρίσκεις συνεχώς μπροστά σου. Και αυτό σου δίνει την ευκαιρία να τους επεξεργαστείς κάθε φορά υπό διαφορετική οπτική γωνία. Αυτή τη φορά ο προβληματισμός έγκειται στο τίμημα. Και οι δυο επιλογές συνοδεύονται από κάποιο τίμημα που πρέπει να πληρώσεις.

Εγώ ψηφίζω αλήθεια. Να μην λέμε τα ίδια, το θάρρος μπορεί να σε κάνει να προβείς σε πράξεις που απλά στις υπαγορεύουν άλλοι, κι εκεί είναι που εγώ "τσινάω". Λαμβάνοντας υπόψη τις παραμέτρους του καλού ή όχι timing, καταλήγεις ότι χρειάζεται να πεις την αλήθεια.

Εγώ την είπα την αλήθεια. Και πληρώνω το τίμημα. Κι έρχομαι και αναρωτιέμαι: γνώριζα ότι ο συνομιλητής δεν ήταν έτοιμος να την ακούσει; Πίστευα ότι ήταν έτοιμος κι έπεσα έξω; Μήπως ήξερα ότι δεν ήταν έτοιμος να την ακούσει και απλά την είπα διότι θεώρησα ότι θα έπρεπε να ήταν έτοιμος;

Αυτό το τελευταίο είναι το λάθος μου. Η προηγούμενη σχέση μου, εκτός των άλλων, σε συνδυασμό με την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, μου έμαθε πολλά πράγματα. Ένα από αυτά, το οποίο και κράτησα διότι θεώρησα ότι γενικά θα με βοηθούσε σε όλες τις επόμενες σχέσεις μου, φιλικές και μη, είναι το εξής απλό εκφραστικά και δύσκολο στην πράξη: να μην περιμένεις ποτέ από τον άλλον να αντιδράσει όπως θα αντιδρούσες εσύ. Είναι πολύ σωστό σαν νόημα, αν το καλοσκεφτείς. Ο οποιοσδήποτε άλλος που εμπλέκεται σε μια κατάσταση είναι μια άλλη προσωπικότητα, έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης, και αυτό είναι και το ωραίο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Η εναλλαγή απόψεων. Η μοναδικότητα του καθενός. Αν σκεφτόμασταν και δρούσαμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, θα προχωρούσαμε σε ένα πολύ βαρετό μονοπάτι. Το στοίχημα είναι να το πετύχεις αυτό. Η πρακτική εφαρμογή μιας θεωρίας που θα διευκόλυνε τις ζωές μας. Δεν λέω ότι ο καθένας θα πρέπει να αφήνεται έρμαιο των απόψεών του, χωρίς να δέχεται επιρροές που μπορεί και να τις βελτιώνουν. Αρκεί να πιστεύει βέβαια ότι οι απόψεις του χρειάζονται βελτίωση και να είναι θετικά κείμενος στα ερεθίσματα.

Στο θέμα μας αυτό εφαρμόζεται 100%. Το να διαλέξεις να πεις την αλήθεια αποκτά και ακόμα μια παράμετρο. Δεν πρέπει μόνο να κρίνεις εάν ο απέναντι είναι έτοιμος να την ακούσει ή αν εσύ είσαι έτοιμος να την πεις. Δεν πρέπει να πέσεις στο τρυπάκι του θα έπρεπε να είναι έτοιμος να την ακούσει, ακριβώς επειδή θα ήσουν κι εσύ. Και αυτό το τρυπάκι οδηγεί σε πολλές παρεξηγήσεις. Πρώτον και κύριον, σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ οντως θα ήσουν έτοιμος να την ακούσεις. Θα ήσουν;;; Βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση και το πιστεύεις, ακριβώς επειδή αυτή την αλήθεια την βιώνεις και την επεξεργάζεσαι καιρό και υποθέτεις ότι εσύ θα μπορούσες να την αντιμετωπίσεις. Δεν βάζεις τον εαυτό σου ΑΚΡΙΒΩΣ στην θέση του άλλου. Να μετρήσεις δηλαδή και τον παράγοντα της άγνοιας. Κι εκεί κάνεις την λανθασμένη εκτίμηση.

Εκεί ακριβώς είναι και που ξεχνάς τελείως το τίμημα. Όλες μας οι πράξεις έχουν αντίκτυπο, καλώς ή κακώς. Το ίδιο ακριβώς τρυπάκι, ως άλλος ζουμερός λωτός, σε κάνει να το ξεχνάς και αυτό. Εν ολίγοις, επειδή εγώ θέλω να το βγάλω από μέσα μου, θα το πω! Όχι με την έννοια "εγώ θα το πω και εσύ βρες τρόπο να το ξεπεράσεις". Είναι περισσότερο "εγώ θα το πω και θα καταλάβεις ότι δεν θα έπρεπε να σε πειράζει γιατί σου είπα την αλήθεια!"

Ουφ... Κι εκεί που το κάνεις το βήμα, σου τα σκάει σιγά-σιγά. Πάρε το γεγονός ότι απαίτησες ο άλλος να σκεφτεί όπως εσύ, πάρε και την άγνοια που σε δέρνει, πάρε και το τίμημα, πάρτα γενικώς, βγες από το τρυπάκι και, αυτή τη φορά, βράσε στο ζουμί σου.

Εδώ σας θέλω μάστορες. Το αμέσως επόμενο τρυπάκι που κινδυνεύεις να πέσεις είναι να αποτραπούν αντίστοιχες συμπεριφορές. "Πήγα να πω την αλήθεια, κι έφαγα τα μούτρα μου, σιγά μην το ξανακάνω!"
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει και το τρυπάκι "Την επόμενη φορά θα τα λάβω όλα υπόψη μου";;; Παράγοντας που προφανώς μπορεί να λειτουργήσει και ανασταλτικά, γιατί αν τα λάβεις όλα υπόψη σου, δεν θα το κάνεις. Έτσι πάει;;;

Τι είναι προτιμότερο;;;; Το 'χω χάσει τελείως....

Overload

Είναι πολύ μεγάλο λάθος να βγαίνεις στις αγορές (του Αλ-Χαλίλι, της Ερμού και τις άλλες) την περίοδο των εκπτώσεων. Και είναι μεγάλο λάθος γιατί το κάνουν όλοι, κι έτσι γίνεται μεγαλύτερο.

Βέβαια, σε τέτοιες εξορμήσεις διευρύνεις τους ορίζοντές σου και μπορείς να γνωρίσεις και την εκπαιδευτική πλευρά μιας δραστηριότητας που κάθε άλλο παρά εκπαιδευτική σου φαίνεται. Μαθαίνεις και εμπεδώνεις νέους (όχι που δεν υπήρχαν, αλλά που τώρα τους ανακαλύπτεις εσύ) τύπους ανθρώπων. Και η εκπαιδευτική δράσις πραγματοποιείται εν αγνοία σου, δεν είναι δηλαδή ότι δηλώνεις κάπου συμμετοχή και ξεκινάς το πρόγραμμα. Όοοοχι. Από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να βγεις σε τέτοια (κακόφημα) μέρη, η δράση αναλαμβάνεται από μόνη της.

Α. Τύπος Ψωνίζει-Η-Κοπέλα-Μου-Και-Βαριέμαι-Απίστευτα

Αυτοί οι τύποι είναι κλασσικοί. Τους κόβεις από χιλιόμετρα. Σύνηθες φαινόμενο. Επιλέγουν κυρίως μέρη να στέκονται είτε μπροστά από το δοκιμαστήριο (για να απολαύσουν το θέαμα) είτε σε κάποια γωνία, με την ψευδαίσθηση ότι δεν ενοχλούν, είτε ακολουθούν την κοπέλα τους, βασικά γιατί δεν έχουν επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, την προσοχή τους αποσπούν οι σκέψεις τους, οι οποίες ορίζονται στην εξής μια: Πως την πάτησα πάλι ρε γαμώτο;, με αποτέλεσμα να μην παρατηρούν τον χώρο γύρω τους και να παρεμποδίζουν το έργο άλλων νεανίδων (δεν πας να βαρεθείς πιο κει, σε παρακαλώ;;;), μέχρι να ακουστεί το χαρακτηριστικό σημα κατατεθέν για αλλαγή θέσης (συνήθως κάτι σε χειρονομία), είτε αυτό σημαίνει πάμε ταμείο είτε αυτό σημαίνει πάμε να φύγουμε, δεν βρίσκω τίποτα. Να δηλώσω σε αυτό το σημείο ότι πολλές φορές οι τύποι αυτοί παραμονεύουν σε σμήνη. Αν πιάσουν και την κουβέντα, είναι καλό σημάδι κοινωνικοποίησης. Και συνήθως, πέφτουν πάνω σου.

Β. Τύπισσα Ψωνίζω-Και-Σέρνω-Και-Τον-Καλό-Μου-Για-Παραδειγματισμό

Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των γυναικών (το υπόλοιπο αφορά την επόμενη κατηγορία) ταιριάζει με τους αγαπημένους μας στην κατηγορία Α. Κυριεύονται συνήθως από έναν μικρό εκνευρισμό, για πολλούς και διαφόρους λόγους: έχουν περάσει ένα ολόκληρο μισάωρο να προσπαθούν να πείσουν την κολλητή να έρθει μαζί τους για ψώνια, δεν τα έχουν καταφέρει (με καμία από τις πέντε κολλητές), το όλο σκηνικό παρακολουθεί ο καλός τους, ο οποίος (ως άλλο γουρούνι) δεν έχει τσίπα επάνω του να τις λυπηθεί και να τους προτείνει να τις συνοδέψει, οπότε και ξεκινάει ολόκληρος καβγάς, ο οποίος καταλήγει στο να τους χτυπάνε το γεγονός ότι τις προάλλες δεν γκρινιάξανε που εκείνοι βγήκανε με τους κολλητούς στα μπουζούκια και ότι αδυνατούν να κάνουν ένα χατήρι στην καλή τους. Το αποτέλεσμα γνωστόν, βλέπε περίπτωση Α. Κατά συνέπεια, οι γυναίκες αυτής της κατηγορίας περιφέρονται και περιφέρουν μαζί τους και αυτόν τον εκνευρισμό, δεν καταφέρνουν να ψωνίσουν διότι δεν τους αρέσει τίποτα και Αυτός-ο-άχρηστος-δεν-μπορεί-να-πει-μια-γνώμη-παρά-κάθεται-σαν-αγγούρι, και συνήθως πέφτουν πάνω σου.

Γ. Τύπισσα Ψωνίζω-Και-Σέρνω-Και-Τον-Καλό-Μου-Για-Εντυπωσιασμό

Αυτή η κατηγορία συμπίπτει σε πολλά σημεία με την προηγούμενη, αλλά έχει μια βασική διαφορά. Λείπει ο εκνευρισμός. Εδώ ο καλός τους καλύπτει περισσότερο την ανάγκη "να με δουν στα μαγαζιά Με τον άντρα της ζωής μου προς το παρόν", παρά την ανάγκη για παρέα στα μαγαζιά. Σκοπός δεν είναι η ουσιαστική απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά η παρατήρηση των υπολοίπων που μας περιβάλλουν για να δούμε και αν μας κοιτάνε. Αυτή η κατηγορία τείνει να σέρνει το έτερον ήμισυ μαζί σε κάθε διάδρομο (μην τον αφήσουμε ανεξέλεγκτο), και συνήθως πέφτουν πάνω σου.

Δ. Τύπισσα Ψωνίζω-Με-Την-Κολλητή

Εδώ τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Και οι δύο πρωταγωνίστριες είναι χαμογελαστές και εύχαρες, εκτός εάν αγριοκοιταχτούν σε περίπτωση κοινής επιθυμίας για μια μπλούζα. Το θέμα λύνεται άμεσα ως επί το πλείστον, διότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: τα ψώνια συνοδεύονται από κουτσομπολιό για τον τάδε, την τάδε, τους τάδε, με αποτέλεσμα να ξεφεύγουν από ενθουσιασμό την στιγμή της κορύφωσης της ιστορίας και, ως συνήθως, να πέφτουν πάνω σου.

Ε. Τύπος (-ισσα) Η-Χαρά-Των-Εκπτώσεων

Αυτός ο τύπος εφαρμόζεται και στα 2 φύλα. Θεωρεί τις εκπτώσεις μια περίοδο όπως οι Απόκριες, το Πάσχα, οι Εθνικές Εορτές, κ.ο.κ. Είναι εκστασιασμένος-η από τον κόσμο που τον-την περιβάλλει, ψάχνει και μπαινοβγαίνει σε απίστευτα πολλά μαγαζιά, ψωνίζει δωράκια να ανταλλάξει με τους φίλους-ες του-της, χαζεύει σε τρελλούς ρυθμούς και συνήθως πέφτει πάνω σου.

ΣΤ. Τύπισσα Πρέπει-Να-Ψωνίσω-Γιατί-Είναι-Εκπτώσεις

Αυτή η κατηγορία είναι λίγο επικίνδυνη. Εμφανίζει τάσεις καταναλωτισμού συνοδευόμενες από μια εχθρική συμπεριφορά προς τα λοιπά μέλη της ιδίας κατηγορίας (αναγνωρίζονται από χιλιόμετρα μεταξύ τους), ή εν ολίγοις "Όποιος πρόλαβε, τον Κύριο είδε"... Παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον από ψυχολογικής άποψης, στα πλαίσια της καταναλωτικής μανίας και της κατάθλιψης σε περιόδους ξηρασίας στις αγορές. Οι τύπισσες αυτές έχουν φοβερή (εν-)όραση, στοχεύουν το 3ο μπλουζάκι από αριστερά, στον 5ο διάδρομο του 1ου ορόφου, κινούνται με μεγάλες ταχύτητες προς αυτό και, συνήθως..., πέφτουν πάνω σου.

Ζ. Τύπισσα Τι-Ψάχνω-Είπαμε;

Αυτή η τύπισσα βαριέται. Αφόρητα όμως. Οι λόγοι που την οδήγησαν σε αυτά τα μέρη είναι:

- έχει προβλήματα με τον άντρα της, βγήκε είτε για να σκεφτεί είτε για να ψωνίσει κάτι πρόστυχο να "τα βρούνε".

- έχει προβλήματα με την δουλειά της, βγήκε είτε για να σκεφτεί είτε για να ψωνίσει κάτι πρόστυχο για να την πέσει στο αφεντικό.

- έχει προβλήματα με την οικογένειά της, βγήκε είτε για να σκεφτεί είτε για να ψωνίσει κάτι πρόστυχο, να ξαναβγεί το βράδυ και να τους πικάρει.

Σε κάθε περίπτωση, δεν επιτελείται ορθά το shopping therapy, καθώς δέχεται παρεμβολές από διάφορες σκέψεις, άρα...πέφτει πάνω σου.

Η. Τύπισσες Έχουμε-Βγει-Να-Ψωνίσει-Η-Μαρίτσα

Όπου Μαρίτσα είναι η μια κολλητή. Και έχει "έξοδο θανάτου" και πρέπει να βγει να ψωνίσει! Βέβαια, επειδή η Μαρίτσα είναι η μόνη που χαίρεται στην προκειμένη εξόρμηση, οι άλλες 2 παρεμβαίνουν σε τελικά στάδια, όταν πλέον γίνει η επιλογή ενός πιθανού μελλοντικού αποκτήματος, προκειμένου να εκφέρουν άποψη. Αυτό αυτομάτως συνεπάγεται ότι όσο η Μαρίτσα ψάχνει μετά μανίας, οι άλλες 2 στέκονται όπου βρουν, ακόμα κι αν αυτό το "όπου" είναι ο διάδρομος (1χ2) της εισόδου ενός καταστήματος, χωρίς να τους απασχολεί αν δημιουργούν κυκλοφοριακή συμφόρηση εντός και εκτός του καταστήματος. Η οποιαδήποτε προσπάθεια για προσπέραση αποφέρει το να πέφτουν πάνω σου.

Εάν δεν το έχετε συμπεράνει μέχρι τώρα, σε τέτοια μέρη, εγώ δεν φταίω ποτέ όταν κάποιος πέφτει πάνω μου....

(προσεχώς μπορεί να ακολουθήσει συνέχεια, έχω μείνει μετεξεταστέα σε 2 αγορές)

Θάρρος ή αλήθεια;

Εγώ πάντα απαντούσα αλήθεια σε αυτό το παιχνιδάκι. Δεν είχα κανένα πρόβλημα να απαντήσω σε ερωτήσεις, ακόμα και ερωτήσεις τελείως αδιάκριτες όπως αυτού του είδους. Αντιθέτως, είχα ενδοιασμούς και σιχαινόμουν από μικρή να κάνω κάτι που δεν θέλω, επειδή το θέλει κάποιος άλλος.

Και από εκεί νομίζω ότι φαίνεται η γενικότερη αντίληψη των πραγμάτων που έχω πλέον. Όταν ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι και μου ζητήσεις την γνώμη μου, θα σου ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι αυτό που θα ακούσεις δεν θα είναι κάτι ωραιοποιημένο. Θα είναι η στεγνή πραγματικότητα. Δεν το κάνω από κακία, ούτε σε οποιονδήποτε. Το κάνω σε συγκεκριμένα άτομα του περιβάλλοντός μου και όταν πλέον αυτά τα άτομα ταλαιπωρούνται καιρό. Και λέω ότι θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι, ακριβώς γιατί αρνούμαι να συμβουλεύσω άνθρωπο όταν θεωρώ ότι δεν μπορεί ακόμα να με ακούσει.

Και το κάνω για πολύ μικρής σημασίας θέματα, αλλά και για θέματα σοβαρά και "επικίνδυνα". Δεν θα σου κρύψω ότι δεν μου αρέσει το καινούργιο σου μπλουζάκι (καλά, μπορεί να σου πω ότι είναι καλό, απλά ότι εγώ δεν θα το έβαζα), δεν θα σου πω ότι μου αρέσει το μαλλί σου μετά το κομμωτήριο, απλά για να σταματήσεις να γκρινιάζεις. Δεν θα σου κρύψω επίσης ότι δεν μου αρέσει η συμπεριφορά σου σε συγκεκριμένα περιστατικά. Δεν θα μπορέσω ακόμα και να σου κρύψω ότι δεν μου άρεσαν συμπεριφορές άλλων προς εσένα. Και άλλα πολλά, να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες.

Και μέχρι τώρα αυτή η τάση τύχαινε μεγάλης εκτίμησης από τους άλλους. Το θέμα είναι άλλο όμως. Αφού εγώ υποστηρίζω σθεναρά το ανεκτίμητης αξίας προσόν που έχει ο άνθρωπος να μιλάει ειλικρινά στον συνάνθρωπο σε θέματα που ο τελευταίος έχει ανάγκη να ακούσει την πραγματικότητα, γιατί με ενοχλεί λιγάκι όταν μου το κάνουνε;;;;

Εκτιμώ το γεγονός ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους, είτε από το φιλικό είτε από το οικογενειακό περιβάλλον, που μπορούν να μου παρουσιάζουν την δική τους πλευρά σε θέματα δικά μου, όπως κι αν είναι αυτή, ωμή, σκληρή, θετική, όμορφη, προβληματισμένη, ανήσυχη, ενθουσιασμένη, αρνητική, αναθεματισμένη, γλυκιά.

Κι όμως. Μερικές φορές ξεχνάω το γεγονός ότι αυτού του είδους η προσέγγιση μπορεί να πληγώσει τον συνομιλητή που δεν είναι έτοιμος να την δεχτεί. Και όταν είμαι εγώ το άτομο που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί τέτοιον σχολιασμό, γίνομαι θηρίο ανήμερο. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, οι σκέψεις δεν έχουν αποδέκτη εκείνον που τόλμησε να σου πει τέτοια τέρατα. Οι σκέψεις έχουν αποδέκτη εμένα. Και τον λόγο που δεν άντεξα την πραγματικότητα. Τον λόγο που "ψάρωσα". Και το ερώτημα ξανα-τριβελίζει το κεφαλάκι μου, κάθε φορά.

Αλήθεια ή θάρρος λοιπόν;

Οι τρεις σωματοφύλακες

Και οι τρεις μαζί. Μη σου πω και ο τέταρτος. Όλοι για έναν και ένας για όλους! Αμέ.

Κάπως έτσι αισθάνομαι και αυτή την εντύπωση δίνω στους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Στους αγαπημένους μου ανθρώπους. Πάντα είμαι, και θα είμαι νομίζω, ο σωματοφύλακας της παρέας. Το άτομο που θα μιλήσει όταν πρέπει, το άτομο που δύναται και να δείρει όταν χρειάζεται, το άτομο που θα ουρλιάξει σε οιαδήποτε περίπτωση καταπάτησης των δικαιωμάτων μας, πχ. για ένα καθαρό ποτήρι σε μια καφετέρια! Χμμμμ... (μου συμβαίνει συχνά!)

Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου υπερ-προστατευτικό άτομο, κυρίως σε καταστάσεις που έχουν να κάνουν με συμπεριφορές προς άλλους, που όμως εμένα θα με ενοχλούσαν τρελά. Οπότε και παρεμβαίνω, ακόμη και αν δεν μου το ζητήσουν. Καλά, δεν το συζητώ αν μου το ζητήσουν. Το γεγονός ότι οι καταστάσεις στις οποίες παρεμβαίνω δεν έχουν άμεσο στόχο εμένα, αλλά κάποιο άτομο δίπλα μου, μάλλον μου δίνει και την αναμενόμενη δύναμη και ευκολία να αντιδράσω όπως πρέπει, με δεδομένη πάντα την αίσθηση του χιούμορ. Τον τσαμπουκά τον κρατάω για extremely προσβλητικές συμπεριφορές. Το χειρότερο είναι ότι τα περισσότερα περιστατικά, ακριβώς επειδή μου βγαίνουν πολύ αυθόρμητα, δεν τα συγκρατώ. Δεν τα θυμάμαι. Δεν τα αναπολώ σε καμία περίπτωση. Μπορεί ο θώρακας να φουσκώνει από περηφάνια όταν θα ακούσω "Τα κατάφερες πάλι!", "Μα πως το κάνεις;", "Αν δεν είχα κι εσένα!", αλλά είμαι 100% σίγουρη ότι ο καθένας θα τα κατάφερνε και χωρίς εμένα. Είναι σαν να σου λέω ότι επειδή φοβάμαι τις κατσαρίδες, όταν τις βλέπω και είναι άνθρωπος στον ίδιο χώρο με μένα, θα τρέξω για βοήθεια. Ωστόσο, εάν είμαι μόνη στο σπίτι όταν την δω μπροστά μου, θα την τσακίσω. Κάπως έτσι. Μόνο που εμένα μου αρέσει να "εξοντώνω τις ενοχλητικές κατσαριδούλες" σε δημόσιες εμφανίσεις. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση του προστατευτισμού (υπάρχει αυτή η λέξη;;;).

Με αφορμή την έξοδο της Παρασκευής (ένας Θεός ξέρει πως της ήρθε), μου θύμισε η κολλητή ένα περιστατικό ξεχασμένο.

Έχουμε βγει πριν από 3-4 χρόνια σε ένα μαγαζάκι latin μουσικής, ως συνήθως οι δυο μας σε τέτοια μέρη, για να ικανοποιήσουμε τις ακουστικές και χορευτικές μας ανάγκες. Η διήγηση εμπεριέχει στοιχεία που μου μετέφερε η κολλητή, διότι εγώ ... ουγκ εκείνο το βράδυ. Είναι λοιπόν ένας τύπος (η ακριβής μεταφορά της εικόνας του τύπου είναι κάτι σαν ανάποδη σφουγγαρίστρα), ο οποίος την πέφτει στην κολλητή. Η κολλητή, για προφανείς λόγους, τον αποφεύγει. Αυτό πρέπει να γινόταν για ώρα... Εγώ κατά πάσα πιθανότητα θα άκουγα τα σχετικά παράπονα-σχόλια καθ' όλη τη νύχτα, αλλά δεν θα είχε γίνει τόσο ενοχλητική η σφουγγαρίστρα σε σημείο που να με φτάσει να αντιδράσω. Μάλλον μέχρι να φτάσει να ενοχλήσει εμένα. Η κολλητή είναι επί το έργον με έναν αντάξιο χορευτή, και εγώ κάθομαι και απολαμβάνω το θέαμα. Η σφουγγαρίστρα πλησιάζει με αρχικές διαθέσεις να απολαύσουμε μαζί το θέαμα.

Σφ.: "Μα κοίτα την! Κοίτα τι όμορφη που είναι, κοίτα τι ωραία που χορεύει!"

Εγώ: (δεν την βλέπω πρώτη φορά καλέ μου!) "Βέβαια, βέβαια..."

Σφ.: "Ααααχχχ... μα γιατί δεν μου δίνει σημασία;;;;; Τι να κάνω, πες μου εσύ που είσαι κολλητή της!!!"

Εγώ: (μεταμόρφωση σε Ντ' Αρτανιάν με σπαθί την καταπληκτική γλώσσα μου) "Χμμμ... Να σου πω... Την βλέπεις αυτήν εκεί που χορεύει με το μαύρο φόρεμα;" (στοχεύω μια τύπισσα-δεινόσαυρο, με ενδυμασία "πάρε με τώρα" κατ' εκείνη, "τρέχα όσο προλαβαίνεις" κατά τους υπόλοιπους)

Σφ.: "Ποιά, την χοντρή;;;"

Εγώ: "Αυτήν!"

Σφ.: "Ε, ναι, την βλέπω... Και;"

Εγώ: "Ωραία! Δεν μου λες... Σου αρέσει; Θα της έδινες σημασία;"

Σφ.: "Εεεε... όχι βέβαια!!!"

Εγώ: "Το 'πιασες;;;; Άντε στο καλό τώρα..." (η φάτσα μου δίνει ρεσιτάλ, διότι έχει ύφος "Που πας ρε Καραμήτρο" σε συνδυασμό με περίλυπη φάτσα προς Βασιλάκη Καίλα, όταν τον κοίταζαν οι άλλοι δηλαδή)!!!

Βασικά ο τύπος δεν πρέπει να μίλησε... Τώρα είτε πήγε να σκεφτεί μπας και καταλάβει τι του είπα και απλά από φάτσας κατάλαβε ότι δεν πρέπει να ήταν και πολύ καλό, είτε το έπιασε και όντως πήγε στο καλό του.

Το θέμα είναι ότι προχτές που μου το ανέφερε η κολλητή, όχι μόνο δεν το θυμόμουν, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα το έκανα εγώ αυτό! Μετά μάλλον σιγουρεύτηκα ότι θα το έκανα... Θα το έκανα. Όπως έχω κάνει κι άλλα.

Είμαι διακοπές με καλή φίλη σε νησάκι (σημείωμα του μεταφραστή: το πρώτο καλοκαίρι που έχω χωρίσει μετά από καιρό και είμαι λίγο επιθετική ΓΕΝΙΚΑ) και έχουμε βγει το βράδυ τα δυο μας. Μπαράκι, ωραία μουσικούλα, μπλα-μπλα-μπλα... Παίζει γλυώδης τύπος ο οποίος όχι μόνο έχει πάρει τον κολλητό του και έχουν μπαστακωθεί μπροστά μας, χώνεται να παραγγείλει (ανάμεσά μας) και αφού πάρει το ποτό του, παραμένει ανάμεσά μας και πιάνει κουβέντα, έχοντας "εκθρονίσει" και τις δυο μας από εκεί που ακουμπάγαμε, μόνο και μόνο για να το παίξει γκόμενος... Μέγα λάθος. Η πρώτη προσπάθεια να απομακρυνθούν ήταν κοινή και πετυχημένη. Χαρά εμείς! We did it!!! Αμ δε! Ο τύπος ξανάρχεται και πλέον αφήνει τον κολλητό του να με κοιτάει σαν χάνος, χωρίς να μπορεί να μιλήσει, ενώ εκείνος συνεχίζει ανενόχλητος το έργο του στην φίλη μου... Τσατάλια! Η αίσθηση του "για να του την πω τώρα, θα πρέπει να πλησιάσω να του μιλήσω και δεν θέλω καθόλου" σε συνδυασμό με την επιθυμία "ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΤΩΡΑ" έβαλαν σε λειτουργία το πανούργο κομμάτι του εγκεφάλου μου... Θα σε φτιάξω εγώ. Σκύβω στην συμπαθέστατη bar woman, με την οποία είχαμε πιάσει την κουβέντα λίγο πριν, αφού μας είδε να τον ξεφορτωνόμαστε την πρώτη φορά και μας έδωσε συγχαρητήρια (φαντάσου πως ήταν ο τύπος), και της μιλάω για 1 λεπτό. Μου κλείνει το μάτι και το αφήνω επάνω της. Η άλλη έφτανε στα όρια της και το επόμενο βήμα θα ήταν να της κρατήσω τα χέρια να μην τον αρχίσει στα χαστούκια. Γιατί το "φύγε Χριστιανέ μου, ενοχλείς" δεν έπιανε τόπο... Το αποκορύφωμα ήταν η φάτσα του όταν τον πιάνει η bar woman, του λέει κάτι στο αυτί, ο τύπος με κοιτάει (έχω πάρει ύφος μπλαζέ που δεν το πιστεύεις) και εξαφανίζεται σε χρόνο dt!!!! Ούτε το ποτό του δεν πήρε... Μετά τις σχετικές χειραψίες με τον σωτήρα μας, με ρωτάει η φίλη μου τι του είπε...

"Κοίτα να δεις, φίλε μου. Η κοπελιά δίπλα σου είναι η κοπέλα του αδελφού μου, ο οποίος έχει και το μαγαζί. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό αυτό που κάνεις, εσύ τι λες;"

Morning senses

Σήμερα το πρωί δυσκολευόταν να ξυπνήσει. Ο ήχος που σήμαινε ακολουθούσε επαναληπτική τροχιά κάθε 8 λεπτά. Θα μπορούσε να σηκωθεί και την δεύτερη, αλλά είπε να χαρεί την αίσθηση της αφύπνισης άλλο λίγο, άλλα 8 λεπτά. Μόνο όταν πλέον δεν τον έπαιρνε να το καθυστερήσει άλλο, πήρε την απόφαση να αποχωριστεί την θαλπωρή.

Βγαίνοντας από το σπίτι πήρε μια βαθιά ανάσα, να προλάβει να μαζέψει όση περισσότερη πρωινή αύρα μπορούσε. Θα κάνει ωραία μέρα πάλι σήμερα, σκέφτηκε. Προχωρώντας, πήρε το μάτι του το χαρτί. Ψυχρό, όπως όλα αυτά τα χαρτιά. Ευχήθηκε να μπορούσε να είναι κι αυτός ένας απλός άγνωστος που διαβάζοντάς το, δεν γνωρίζει τι κρύβει πίσω του. Απειλήθηκε προς στιγμήν από μανιασμένες σταγόνες, με αποτέλεσμα να επιταχύνει για να γλυτώσει. Γεύτηκε την πίκρα που ξεχείλισε από τα μέσα του.

Προτίμησε να περπατήσει, για αλλαγή. Είχε ώρα μπροστά του, δεν βιαζόταν.

Ανεβαίνοντας την Πανδρόσου, παρατηρούσε τα μαγαζιά (κλειστά ακόμα) και τους λιγοστούς περαστικούς. Τους καταλάβαινες και αν έκλεινες τα μάτια, από τον θόρυβο των πατούμενων στον απάτητο ακόμη πεζόδρομο. Η Αρχαία Ελλάδα ξετυλίγοταν ανάμεσα σε δεξιά στενά, έχοντας τα πρώιμα χρώματα της ανατολής για φόντο. Χαμήλωσε τους ήχους της σκέψης του για να αφουγκραστεί. Τι ήταν; Ξαφνικά ο ήχος από το μπουζουκάκι ταίριαζε πολύ με τον περίγυρο. Ένας έρημος δρόμος και συντροφιά του κάτι ξεχασμένες πενιές. Χαμογέλασε.

Φτάνοντας στα "Αθηναϊκά κεντρικά" της θρησκείας, οσμίστηκε την παράνομη σχέση. Το πλακόστρωτο είχε αγκαλιά την υγρασία, αποκοιμισμένοι μαζί από τη νύχτα, δεν κρυβόντουσαν πλέον. Και οι πιο απρόσεχτοι το παρατηρούσαν.

Έστριψε να βρει τον κεντρικό. Εκεί ο κόσμος ήταν περισσότερος. Και οι ρυθμοί πιο έντονοι. Μια κυρία ξέπλενε τα απομεινάρια της προηγούμενης μέρας, οι εργαζόμενοι είχαν πιάσει ήδη δουλειά και ξεφόρτωναν. Οι μουσικές επιλογές ήταν πολύ ταιριαστές σε όλη του την διαδρομή. "Μην βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες..."

Το μυαλό του άρχισε να ταξιδεύει. Δεν ασχολιόταν πλέον με την διαδρομή, την έκανε και με κλειστά μάτια. Σκέφτηκε τα πρόσφατα γεγονότα. Προσπαθούσε να βγάλει άκρη με τις παλαιές του σκέψεις, αλλά εις μάτην. Συγκεντρώθηκε στο επόμενο άκουσμα, του ταίριαζε κι αυτό με τον περίγυρο. "Στην πλώρη σου δωσα φιλί, στην πρύμνη την ψυχή μου, την πρύμνη πήρες κι έφυγες, κι έχασα τη ζωή μου..."

Συνέχισε να απολαμβάνει την διαδρομή, παρατηρώντας τους περαστικούς, κάνοντας υποθέσεις, βάζοντας την φαντασία να δουλέψει. Καταλαβαίνεις άραγε από τα πρόσωπα αυτό που κρύβουν, αυτό που τριγυρνάει στο κεφάλι; Όπως η αφή προδίδει την θερμοκρασία;

Θέλω να πέφτει χιόνι όταν γυρίσεις. Εκεί αποφάσισε να κλείσει τα αυτιά του. Το ταξίδι του δεν ήταν ατελείωτο, δεν είχε γαλάζια νερά γύρω του, δεν ταίριαζε με τον περίγυρο. Γέλασε. Κι έβαλε το κλειδί στην πόρτα. Είπε καλημέρα και αποφάσισε να κρατήσει το χαμόγελο.

Sleep sex!

Τί είναι;

Sleep sex ή και sexsomnia είναι ο όρος που αφορά στην σεξουαλική συμπεριφορά που εξελίσσεται κατά την διάρκεια του ύπνου! (έλα μ... στον τόπο σου!) Μερικοί φαίνονται να το απολαμβάνουν, έχοντας ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ (αυτοί μάλλον κοιμούνται μόνοι τους)! Ωστόσο, επιστήμονες αναφέρουν πως τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να αποβούν ενοχλητικές, ντροπιαστικές και να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ ζευγαριών...

Όπως αναφέρουν οι παθόντες:

"Αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα με την αρραβωνιαστικιά μου. Πολλά βράδια που πέφτει για ύπνο, μετά από λίγες ώρες αρχίζει να μουγκρίζει και καταλήγει σε αυνανισμό, με έντονες σεξουαλικές συμπεριφορές. Μίλησε με τον γιατρό της, ο οποίος της είπε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό, χορηγώντας της αντι-ψυχωτικά χάπια, τα οποία ενήργησαν μόνο για κάποιες εβδομάδες, προτού επιστρέψει στις σεξουαλικές της συνήθειες." (εκεί είναι που λες ότι ο άλλος έμεινε μ...ας!)

"Με την γυναίκα μου είμαστε 4 χρόνια παντρεμένοι και πλέον ο γάμος είναι στα όρια του διαζυγίου. Τις νύχτες μετατρέπομαι σε επιθετικό άτομο στο κρεββάτι, γεγονός το οποίο καταλαβαίνω όταν ξυπνάω για να αντικρύσω τον τρόμο στο πρόσωπο της γυναίκας μου, η οποία είναι σε πλήρη επίγνωση του τι ζητάω ακριβώς. Όταν μου έφερε ένα σχετικό άρθρο, έμεινα έκπληκτος διαβάζοντας ως σε καθρέπτη αυτά που συνέβαιναν σε μένα. Μήπως τελικά αυτή η συμπεριφορά αποτελεί μια καλή δικαιολογία για τους σεξομανείς;" (να τα μας!)

Από το 1996 (Shapiro, Fedoroff and Trajanovic, 1996) , η επονομαζόμενη "sexsomnia" προσδιορίστηκε ως διαταραχή του ύπνου. Ως επί το πλείστον, τα άτομα που ενημερώνονται για αυτή τους την διαταραχή, αδυνατούν να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν κατ' αυτόν τον τρόπο, ερχόμενοι έτσι σε διαμάχες με τους συντρόφους τους. Επίσης, είναι δύσκολο για τους συντρόφους αυτών να δεχτούν ότι "παρενοχλήθηκαν" από έναν υπνοβάτη!

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε και δεχόμασταν ότι υπάρχουν άνθρωποι που σηκώνονται, περπατάνε και τρώνε στον ύπνο τους... Τώρα μαθαίνουμε ότι υπάρχουν και υπνοβάτες με...ορέξεις που δεν καλύπτονται από μια βόλτα στην κουζίνα τους!

Πως λέμε... "Χμμμ..Μωρό μου, είσαι μια κούκλα σήμερα... Πάμε για... ύπνο;;;;;"

Αλήθεια, εσείς τι θα κάνατε αν ξαφνικά ο σύντροφός σας, ή ακόμα και ένα άτομο του φιλικού σας περιβάλλοντος με το οποίο χρειάστηκε να μοιραστείτε το ίδιο κρεββάτι, εξελισσόταν σε "αγρίμι" νυχτιάτικα;;; Και το χειρότερο, χωρίς καν να το καταλαβαίνει;;; Εδώ πάει το "Sit high and watch";;; Ή μήπως το "If you cant avoid it, relax and enjoy it";;; Ή απλά μια παντοφλιά δίνει την λύση;;; Είναι λεπτό το θέμα, δεν λέω! Φαντάσου να μην σου κάθεται ο άλλος στον ξύπνιο του, να λυσσάς εσύ, να ψάχνεις τρόπους να τον ρίξεις και να μην πηγαίνει το μυαλό σου ότι ένα-δύο lexotanil την κάνουν την δουλειά χωρίς φόβο και πάθος... Φοβερό!

Και καλά να λες ότι ο άλλος αυτήν του τη διαταραχή αποφάσισε ασυνείδητα να την εκδηλώσει πάνω σου. Άμα, λέω άμα, αποφασίσει απλά να "νίψει τας χείρας του", αφήνοντάς σας απλά με την απορία αν θα προλάβετε να πάτε να φτιάξετε λίγα ποπ-κορν για την μεταμεσονύχτια παράσταση;;;

Να μην αναφερθώ στις περιπτώσεις που απλά έτυχε να αποκοιμηθείτε με τον-την κολλητή σας στο κρεββάτι......................... Ααααα....Αυτά, εσείς τα ξέρετε, εγώ οικογένειες δεν θίγω, ονόματα δεν λέω, τι κάνει ο καθένας στο κρεββάτι του, να εξακολουθήσει σας παρακαλώ να το κάνει στο ΔΙΚΟ του το κρεββάτι!

Να δηλώσω σε αυτό το σημείο ότι για μερικούς ή μερικές αυτό δεν αποτελεί - φαντάζομαι - καν διαταραχή, εφόσον οι σύντροφοί τους είναι ούτως ή άλλως κοιμισμένοι σε αυτό το κομμάτι της ζωής τους.... (απαπα, κακιούλες!)

Η προσέγγιση του θέματος είναι καθαρά διασκεδαστική, αν και πιστεύω να ξέρουμε όλοι πως τέτοιες συμπεριφορές μπορούν πραγματικά να γίνουν ενοχλητικές και άκρως ντροπιαστικές. Για περισσότερες info, μπορείτε να googlάρετε "sleep sex" ή απλά να μπείτε εδώ.

Δεν χαίρεστε τώρα που ξέρετε ότι οι κρεββατοσύντροφοί σας απλά παραπονιούνται ότι...ροχαλίζετε;;;;;

Απόσπασμα

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ'αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που 'χεις τη θλίψη του αγριμιού
Τη ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ'όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στον λόφο κυματίζοντας αριστερά
-------------------------------------------------------
Σαν από τοιχογραφία κατεστραμμένη
μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη του ηφαιστείου

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια

Για σένα μόνο εγώ μπορεί, και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη.

(προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, το απόσπασμα δεν είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ δικής μου έμπνευσης, αλλά ενός ανθρώπου "έμπνευσης")

Wake up and look around you!

Δεν είναι φοβερό το συναίσθημα που μας διακατέχει όταν κανονίζουμε ταξιδάκι;;; (ακόμα κι αν δεν πραγματοποιηθεί ποτέ;)

Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες βέβαια. Ο προορισμός. Η παρέα. Η εποχή. Τα έξοδα. Η επιθυμία. Το διάστημα παραμονής. Το ποιος σε περιμένει εκεί. Το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τη στιγμή που κατάλαβες ότι θέλεις να κάνεις αυτό το ταξίδι, έως τη στιγμή που τελικά το κάνεις. Η απόφαση, και πως την πήρες. Πολλά! Και όταν όλα αυτά συντελούν προς το αναμενόμενο αποτέλεσμα, τότε είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα!

Πριν από 2 χρόνια περίπου, κανόνιζαμε με τις κολλητές να φύγουμε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Ξέρεις τώρα, από το κανονίζω μέχρι το αποφασίζω είναι μεγάλη η κουβέντα. Εγώ το είχα απίστευτη ανάγκη, διότι το ταξιδάκι θα έπεφτε σε μια περίοδο που ήταν και θα ήταν πολύ δύσκολη για μένα. Και οι φίλοι ήταν οι μόνοι που μου είχαν μείνει - μαζί με τον φόβο ότι θα τους έχανα κι αυτούς. Η κλασσική απάντηση όταν θέτεις τέτοια ζητήματα είναι "Θα δούμε". Κι αυτό το Θα δούμε έχει τόσο θέμα από πίσω του, που ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις.

Ο προορισμός ήταν ψιλο-δεδομένος. Μύκονος. (όχι, παίζουμε) Η παρέα επίσης δεδομένη. Η εποχή τζιτζίκι. Επιθυμία για τέτοια τριημεράκια, υπάρχει πάντα, κολλημένη. Δεν θα μας περίμενε κανένας εκεί. Και δεν είναι να πεις ότι το περιμέναμε και καιρό. Αυτό που περιμέναμε καιρό ήταν να καταφέρουμε να πάμε κάπου οι τρεις μας. Τα έξοδα ήταν ένα θέμα. Μεγάλο. Πολλά τα έξοδα, μεγάλο το θέμα.

Εγώ ήξερα πολύ καλά ότι το ήθελα περισσότερο από τις άλλες δύο, για τους προαναφερόμενους λόγους, αλλά και για έναν παραπάνω. Ο χαρακτήρας μου, μου υπαγορεύει πολλές φορές να κάνω πράγματα που άλλοι όχι μόνο δεν θα έκαναν, αλλά αδυνατούν και να κατανοήσουν τι σκέφτομαι όταν τα κάνω. Εγώ λοιπόν έχω μάθει να το ξορκίζω το κακό. Να έρχομαι αντιμέτωπη με αυτά που με πληγώνουν, για να είναι δυνατό το χαστούκι και να μικραίνει η περίοδος "αποπληρωμής των φόρων". Ήθελα λοιπόν να πάω σε αυτό το νησί συγκεκριμένα. Να ξορκίσω αυτά που με κυνηγούσαν και περιελάμβαναν και αναμνήσεις από κει. (αυτά βέβαια δεν τα ανέφερα όταν το κανονίζαμε το ταξιδάκι, γιατί θα ξεκινούσαμε την συζήτηση περί αυτών και θα χάναμε τον στόχο)

Η δεύτερη της παρέας το αποφάσισε κι εκείνη σχετικά γρήγορα. Ουεεε!!! Τώρα είχαμε βάλει στόχο της ζωής μας για τις επόμενες μέρες να βρούμε όλα τα "ενοχοποιητικά" στοιχεία που μας χρειάζονταν προκειμένου να καταστρώσουμε σωστά το σχέδιό μας και να την πείσουμε...(γιατί, συν τοις άλλοις, εμείς σε αυτή την παρέα "έχουμε πάντα σχέδιο"!!!!) Ψάξαμε δωματιάκια, ψάξαμε εισητηριάκια, δρομολόγια, όλα έτοιμα, με πλήρη προγραμματισμό και budget φυσικά. Η τρίτη όμως κλωτσούσε επικινδύνως. Εμείς βέβαια λέγαμε ότι θα πάμε ούτως ή άλλως τα δυο μας, δεν μπορούσε τόσο πρόγραμμα να πάει χαμένο, αλλά είχαμε και οι 2 την κρυφή επιθυμία να μας πει και η τρίτη το ναι. Ναι μεν, αλλά.

Είμαι ένα πρωινό σαν αυτό, λοιπόν, στο γραφείο μου. Το "αφεντικό" στο γραφείο του, ακριβώς στο διπλανό δωμάτιο, με πόρτες ανοικτές. Δεν είχαμε οπτικήν επαφή από τις θέσεις μας (καλό αυτό, όπως αποδείχθηκε), παρά μόνο ακουστικήν! Στέλνουμε μετά μανίας email στην τρίτη, παίζοντας τα τελευταία μας χαρτιά. Τους άσους στο μανίκι τους είχε εκείνη όμως. Και ειδικά εκείνη την ημέρα, τα μάσαγε τα λόγια της και εγώ είχα απελπιστεί. Είχα ξεμείνει από επιχειρήματα, στέρευε και η ελπίδα σιγά-σιγά. Περνούσα στην φάση "τι άλλο να κάνω; στην τελική, εκείνη θα χάσει!"

Σε εκείνο το σημείο μας έστειλε ενα email, τεράστιο! Γέμισε η οθόνη και είχε κι άλλο. Ουμφ... Τώρα θα κάθεται να μας θέτει με όμορφο τρόπο την ωραιότατη χυλόπιτα. Και ξεκίνησα να το διαβάζω. Μπλα-μπλα-μπλα (άσχετα θέματα). Μπλα-μπλα-μπλα... Και τσουπ.

Δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά ευκαιρία να σας το πω τώρα. θα το πω σιγά βέβαια για να μην μας ακούσουν εδώ τριγύρω και μας γκαντεμιάσουν... Πάμε Μύκονο ρε μαλάκαααααααα.....!!!!!!!!!!!! Σσσσσσσσσ!!!!! Δεν μπορώ ούτε καν να σας περιγράψω που έφτασε το χαμόγελο, πως κρατήθηκα να μην με ακούσει όλο το γραφείο!!!! Το θυμάμαι ακόμα με την ίδια ένταση και δεν μου φεύγει το χαμόγελο από το στόμα! Αααχχχ. Καλά έκανε και ήρθε, καλά κάναμε και πήγαμε, περάσαμε πολύ καλά, ξορκίσαμε τα "κακά", ανανεωθήκαμε, μαυρίσαμε. Τέλεια ήταν. Και στα επόμενα! Και σύντομα!

Και τώρα θα αναρωτιέστε γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά και χάρηκα (πιθανότητα εγώ κι άλλη μια). Είμαι σε αντίστοιχο mood... Είμαι στο να κανονίζω ταξιδάκι που το θέλουμε καιρό. Πολύ καιρό. Ταξιδάκι γκαραντί! Μακάρι να πραγματοποιηθεί κιόλας... Σσσσσσσ.... Μας ακούνε...

To mitsrouli mas - Part II

Είναι γενικά δύσκολο να κάτσεις να περάσεις στον γραπτό λόγο αυτά που μπορεί να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι για έναν άνθρωπο. Φαντάσου πόσο δύσκολο θα είναι να τον περιγράψεις. Να κάνεις μια λίστα με αυτά που σου αρέσουν ή δεν σου αρέσουν. Με αυτά που έχεις μάθει να ζητάς ή να αποφεύγεις. Και όσο πιο κοντινός σου είναι ο άνθρωπος αυτός, άλλο τόσο πιο δύσκολο το εγχείρημα. Δεν θέλω να κάνω λίστα. Δεν είναι δίκαιο. Θέλω απλά να περιγράψω στιγμές που μου έχουν μείνει από αυτόν τον άνθρωπο, στιγμές που την χαιρόμουν και στιγμές που ήθελα να την πλακώσω στο ξύλο (λέμε τώρα).

Τους πρώτους μας μήνες στην ξενιτιά είχαμε λυσσάξει να γνωρίσουμε την πόλη που μέναμε και τις πόλεις τριγύρω (μετά χαπακωθήκαμε και μας πέρασε). Εκείνη πάλι, τους πρώτους της μήνες είχε αποφασίσει να κάνει την ζωή της (και την δική μας) δύσκολη. Αρνιόταν κατηγορηματικά να συμμετέχει στα κοινά (κάτι ήξερε), έμενε ατελείωτες ώρες μόνη της, ενώ εμείς γυρίζαμε ως άλλοι τουρίστες της περιοχής. Της έλειπαν οι δικοί της. Της έλειπε ο καλός της (αυτό κι αν ήταν για χαπάκωμα). Εντάξει. Κι εμάς μας έλειπαν κάποιοι δικοί μας άνθρωποι, απλά είχαμε εμπεδώσει την ιδέα ότι θα έπρεπε να περιμένουμε ακόμα 3 μήνες για να τους ξαναδούμε. Εκείνη ζούσε στην άρνηση. Και οποιαδήποτε προσπάθεια που κάναμε να την επαναφέρουμε στην πραγματικότητα, έπεφτε στο πανέμορφο κενό. Οπότε αποφασίσαμε να την προσεγγίσουμε αλλιώς. Να την κάνουμε να αισθανθεί λίγο άνετα μαζί μας, προκειμένου να ξεχαστεί. Και τι δεν κάναμε.

Εγώ πήρα το ρίσκο να της βάψω το μαλλί. Παναγία μου. Ποιος θα με έσωνε αν δεν έβγαινε καλό, αυτό ήταν κάτι που θυσιάστηκε στον βωμό του σκοπού μας.

Κάτσαμε υπομονετικά και μας εξήγησε ένα-ένα τα ασθενή μέρη του σώματός της (μας βγήκε λίγο ασθενικό αυτό το παιδί). Στο τέλος καταλήξαμε στο ότι θα ήταν προτιμότερο να μας είχε περιγράψει τα μέρη που δεν ασθενούσαν. Επίσης, κάναμε ιδιαίτερα μαθήματα Πρώτων Βοηθειών. Ξέρετε, άμα πάθω αυτό, θα μου δώσετε αυτό. Άμα έχω αυτό το σύμπτωμα, θα πρέπει να κάνετε αυτό. Άμα με πιάσει επιληψία, θα μου δίνετε χαστούκια (αυτό τα γιάτρευε όλα).

Υπομείναμε βασανιστικά την υστερία που τράβηξε μια μέρα, κι ας θέλαμε όλες να πάρουμε το πρώτο αεροπλάνο να πάμε να βρούμε τον μαλάκα που ευθυνόταν.

Μετά φύγαμε για διακοπές Χριστουγέννων. Στην επιστροφή, ήρθε μαζί μας και ένα νέο μέλος. Η παλιά μας γειτόνισσα, είχε μείνει στην Αθήνα. Η νέα μας γειτόνισσα, ήταν γαμώ τα παιδιά. Ήταν ο εαυτός της.

Που ερχόταν στην κουζίνα μας, άνοιγε την κατσαρόλα και αποφάσιζε ότι αυτό που εγώ ονόμαζα "γιουβαρλάκια" και είχα κάνει προσευχή να βγούνε όπως πρέπει για να μην πάνε χαμμένα τόσα υλικά, "Εμμ... Κοίτα να δεις. Εγώ δεν τα τρώω, αλλά τα έχω δει μια φορά και μάλλον έτσι μοιάζουν..." Ξέρεις τώρα, μην το πάρεις και πάνω σου!

Που επειδή τα μπαλκόνια των δωματίων μας έβλεπαν το ένα το άλλο με διαφορά ενός ορόφου, η αγαπημένη μας συνήθεια ήταν να μιλάμε μέσα από το δωμάτιο (η ηχομόνωση σε αυτό το κτίριο είναι κεφάλαιο ολόκληρο...), μέχρι που βγαίναμε στα μπαλκονάκια μας, εμένα με έπιανε λουμπάγκο να κοιτάω επάνω, αλλά το γούσταρα απίστευτα πολύ!

Που ήταν η τέλεια συνένοχος στο να υλοποιηθεί το "πάρτυ-έκπληξη" της συγκατοίκου μου, βάζοντας απλά την τέλεια πινελιά: που να την πάμε για να φέρουμε τον κόσμο στο σπίτι;;;

Που μπορεί εγώ να μην το ζούσα (γιατί ξυπνούσα νωρίτερα), αλλά είχε αυτό το φοβερό στυλ όταν προσπαθούσε να ξυπνήσει την συγκάτοικό μου (μετά από τα εγκεφαλικά που βάραγα εγώ για να την ξυπνήσω) και που δεν το χρησιμοποιούσε για να ξυπνήσει την δικιά της συγκάτοικο... (συμπάθειες είναι αυτές...)

Που ήξερε να σε φέρει στα όριά σου, που ήξερε να σε κάνει να τσαντιστείς προκειμένου να μην έχεις μούτρα (τακτική σε τσιμπάω εγώ να πονέσεις για να ξεχάσεις ότι έχεις σπάσει το χέρι σου), που ήξερε να σε διασκεδάσει με τις αμέτρητες ιστορίες της.

Που σου υπενθύμιζε κάθε φορά που αυτό κρινόταν αναγκαίο, ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΠΟΤΕ ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ (βέβαια το έθετε λίγο διαφορετικά, αλλά το νόημα ήταν αυτό).

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αναφέρω στιγμές μόνο από την κοινή μας πορεία στο εξωτερικό. Εκεί γνωριστήκαμε, εκεί "συμπαθήσαμε" η μία την άλλη, εκεί ζήσαμε και τα δύσκολα και τα εύκολα. Εκεί αγαπηθήκαμε!

Οι στιγμές με ένα άτομο της καθημερινότητάς σου - ένα άτομο που θεωρείς "δικό σου" - δεν τελειώνουν ποτέ. Εσείς θα αρκεστείτε σε αυτές.

Τις υπόλοιπες τις κρατάμε φυλακτό για τους εαυτούς μας. Και φροντίζουμε να δημιουργούμε κι άλλες, σε κάθε ευκαιρία...

To mitsrouli mas

Σήμερα είπα να πρωτοτυπίσω και να μην αναφερθώ στον καταπληκτικό καφεδάκο που ήπια χτες και τους αγαπητούς συναδέλφους bloggers. Σήμερα θα αναφερθώ σε μια ψυχούλα που στεναχώρησα χτες άθελά μου. Και επειδή ξέρω πως κι εγώ στην θέση της μπορεί να στεναχωριόμουν ακόμη περισσότερο, της αφιερώνω το σημερινό post, όχι για να εξιλεωθώ, αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη μια φορά στις τόσες να τα λέμε έξω από τα δόντια...

Όταν την γνώρισα, δεν συμπαθιόμασταν και πολύ. Ή μάλλον, δεν μας δώσαμε ποτέ την ευκαιρία να κάνουμε παρέα, επειδή αποφασίσαμε και οι δύο εξαρχής ότι γνωρίσαμε έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα. Η κάθεμία είχε τον κύκλο της, τις παρέες της, τα προσωπικά της, τον τρόπο ζωής της, και τίποτα από όλα αυτά δεν συνέπεφτε. Το μόνο μας κοινό είναι ότι πηγαίναμε στην ίδια σχολή και βλεπόμασταν κάπου στο ενδιάμεσο των μαθημάτων μας. Αυτό.

Σε κάποια φάση έμαθα ότι αποφάσισε (σχεδόν τελευταία στιγμή) να ακολουθήσει το γκρουπάκι που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για Γαλλία. Μου έκανε εντύπωση η απόφασή της αυτή. Δεν το περίμενα βασικά. Αλλά το δέχτηκα και χάρηκα που προστέθηκε και νέο μέλος στην μικρή μας παρεούλα!

Κατάλαβα από την αρχή ότι θα ήταν το μοναδικό άτομο με το οποίο η σχέση θα έπρεπε να "χτιστεί". Υπήρχαν 2 άτομα με τα οποία είχα ήδη σχέσεις και άλλα 2 με τα οποία δεν με ενδιέφερε να αποκτήσω και ιδιαίτερες σχέσεις. Έτσι κι έγινε. Στην αρχή μου φαινόταν - και ήταν - δύσκολος άνθρωπος, γιατί πέρναγε κι εκείνη το δικό της λούκι στην ξενιτιά. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν δεδομένος, διότι η σχέση θα χτιζόταν σε συνθήκες εκτός της σφαίρας του φυσιολογικού: με τις δυσκολίες να προσαρμοστούμε, με τους ανθρώπους που μας έλειπαν, με τις κακοτοπιές των πρώτων ημερών. Με όλα αυτά και άλλα πολλά, που ουσιαστικά σε δοκιμάζουν και σου βγάζουν έναν εαυτό καθόλα πραγματικό, που όμως δεν εμφανίζεις συχνά υπό άλλες συνθήκες. Κι εμείς είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς πρώτα και μετά τους γύρω μας.

Σε όλο αυτό το διάστημα της διαμονής μας εις τα ξένα, έμαθα πολλά πράγματα για εκείνη και με έμαθε και μπόλικα! Χμμμμ. Θα προσπαθήσω.

Αναμείνατε στο ακουστικό σας. Μια τέτοια προσωπικότητα δεν χωρά σε ένα post και μόνο.

The temptation: Η συνέχεια στις οθόνες σας

Εδώ και κάποιες μέρες μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η έκφραση Ο τολμών νικά. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά με διακατείχε μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το θέμα αυτό. Και όσοι δεν ξέρουν για ποιό θέμα μιλάω, ενημερωθείτε.

Αφενός, μπορεί να χάνονταν τα ίχνη εντελώς. Θα με ενοχλούσε μόνο επειδή θα σήμαινε πως η κίνησή μου να επικοινωνήσω θα είχε παρεξηγηθεί και εμένα, προσωπικά, δεν μπορείς να μου κάνεις χειρότερο πράγμα από το να με παρεξηγήσεις και να μην μου δώσεις την ευκαιρία να σου απαντήσω (δεν αφήνω κουβέντα να πέσει κάτω, ειδικά σε ό,τι με αφορά). Αλλά δεν θα το σκεφτόμουν και πολύ γιατί θα μπορούσε να ξεχαστεί εύκολα το θέμα και να κατατροπώσω τον πειρασμό πιο αποτελεσματικά.

Αφετέρου, μπορεί τα ίχνη να ξανασυναντιούνταν. Προφανώς και θα χαιρόμουν πάρα πολύ, αν και θα με τριγύριζε μια αγωνία, μια ανησυχία, ένας προβληματισμός (ο γνωστός). Αλλά και πάλι, cool θα ήμουν. Σιγά. Στην τελική, γνωρίζω πολύ καλά τι σκέφτομαι για το όλο θέμα, ασχέτως αν δεν μπορώ να το περάσω στον γραπτό λόγο αυτή τη στιγμή. Και αυτό είναι αρκετά σημαντικό για μένα, προκειμένου να κρατήσω τον εαυτό μου εκεί που του πρέπει. Δεν είμαι σε φάση που ψάχνομαι και αυτό πρέπει να φαίνεται. Ούτε είμαι σε φάση που "έχω κατεβάσει ρολά". Και αυτό πρέπει να φαίνεται. Είμαι σε φάση που επιτέλους θα κοιτάξω να ικανοποιήσω τις επιδιώξεις του εαυτού μου, χωρίς να τις θυσιάσω για να μην στεναχωρήσω ή να εμποδίσω τις επιδιώξεις των άλλων. Και αυτό πρέπει όχι μόνο να φαίνεται, αλλά και να πραγματοποιείται!

Αυτή η αυτοκριτική δεν αποτελούσε τον αρχικό μου στόχο, αλλά με την κουβέντα...

Τέλος πάντων. Σήμερα επικοινωνήσαμε. Είχαμε μπόλικα να πούμε, πολλά να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε, να γελάσουμε. Τι σκατά την "χτίζαμε" την οικειότητα μια βδομάδα;;; Μάλλον το κεφάλαιο αυτό θα έχει κι άλλα επεισόδια. Μπορεί το έργο να μην καταταχθεί στις αισθηματικές κομεντί, αλλά στα κοινωνικά. Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να μην το αξιολογήσουμε ως ψυχολογικό θρίλερ...

Επισκέψεις

Πραγματοποίησε τα πρώτα δειλά βήματά του προς την πόρτα μου προχτές. Θέλησε να μπει. Χτύπησε με την άκρη του χεριού του την πίσω πόρτα του σπιτιού μου. Το άκουσα, είδα ποιος είναι, αλλά δεν άνοιξα. Συνέχισα να ασχολούμαι με τα δικά μου.

Χτες προς στιγμήν πίστεψα ότι την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Ότι κατάλαβε το λάθος του και δεν θα με ενοχλήσει ξανά σύντομα. Μπορεί να το πίστεψα και τόσο πολύ που να μην άκουγα αν μου ξαναχτυπούσε. Τον αγνοούσα επιδεικτικά. Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. Σιγά-σιγά, με τις δουλειές και τις ασχολίες, τον ξέχασα κιόλας. Και ξέχασα επίσης ότι είναι ύπουλος και επίμονος και, αν θέλει, θα βρει τρόπο να εισβάλλει. Όσο και να αμπαρωθώ.

Χτες το βράδυ τον διαισθανόμουν. Τον ένιωθα τριγύρω μου, να με γελάει και να με καλοκοιτάζει. Κι εγώ στριφογύριζα, λες να αποφύγω το βλέμμα του. Σαν σε σιωπηρή μονομαχία. Έστειλε τους αγαπημένους του συμμάχους - προπομπούς να με προϊδεάσουν. Μην έχοντας αντοχές να καλυφθώ, οι σύμμαχοι εισέβαλαν. Οι παμπόνηρες από το πρωί, τα κατάφεραν αρκετά γρήγορα, με έπιασαν στον ύπνο. Ο ευαισθητούλης ακολούθησε, παρά τη θέλησή του, και δεν προσπάθησε πολύ. Βρήκε ανοικτή δίοδο και μπήκε χτες το βράδυ.

Σήμερα το πρωί χτύπησε το κουδούνι. Δυνατά, επίμονα, αποφασιστικά. Ρώτησα ποιος να 'ναι, με φωνή να τρέμει από την βεβαιότητα της απάντησης του επισκέπτη. Εκείνος απάντησε μονολεκτικά. Καλημέρα. Νόμιζα ότι θα την γλύτωνα. Μπήκε στην είσοδο και ψάχνει τρόπους να σκαρφαλώσει. Ο πυρετός είναι πολύ επίμονο πλάσμα. Έχει βάλει τον ευαισθητούλη βηχα να με ξεγελά, προκειμένου οι παμπόνηρες κρυάδες να βρουν τρόπο να επιτεθούν στα εναπομείναντα αντισώματα του σπιτιού μου. Έχει καλέσει και ενισχύσεις. Ο ραδιούργος πονόλαιμος έχει πάντα την λύση.

Το αποτέλεσμα θα κριθεί στα σημεία.

Η πιο καλή μαθήτρια: κεφάλαιο τέταρτο

Το διαδικαστικό του θέματος είναι ένα κομμάτι που αν δεν το έχεις ζήσει, δεν το καταλαβαίνεις. Ή τουλάχιστον, εγώ σε τέτοια φάση ήμουν. Γιατί ακόμα κι εγώ, στις διακοπές, θέλω να ξεκουράζομαι. Θέλω να ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι. Ό,τι ώρα και να ξυπνήσω. Λάθος διακοπές διάλεξα. Μάλλον το έχουμε στην οικογένεια αυτό το βάρβαρο όταν ξυπνάμε το πρωί. Anyway. Είχα μπει στο χορό και ήθελα να χορέψω. Κάθε πρωί λοιπόν, σηκωνόμουν κατά τις 8, να γίνει ο καφές, να πιείς λιγάκι, να φας και κάτι, μην πάει το στομάχι στην πλάτη εν ώρα μαθήματος, να κάνεις κι ένα τσιγαράκι, μπας και βγεις νικητής, να φύγει κι αυτό το άγχος, να ντυθείς, να βοηθήσεις να ντυθούν τα παιδάκια, να σκεφτείς μην έχεις ξεχάσει τίποτα χρήσιμο, γυαλάκι, γαντάκια και βουρ... στο κρύο!

Η ιεροτελεστία είχε ως εξής: αφού κάναμε όλα αυτά τα ωραία στο σπίτι, έπρεπε να πάμε στο μαγαζί που εναποθέταμε καθημερινώς τα σκι μας, να φορέσουμε τις μπότες (7 κιλά η καθεμιά), να πάρουμε τα σκι παραμάσχαλα (1,50 μ. μπόι), να πάμε στο σημείο της μάζωξης, να αφήσουμε το κάθε παιδάκι στο μάθημά του. Κι εμείς, ως άλλα παιδάκια, στο μάθημά μας. Τώρα θα μου πεις, σιγά την κούραση και την ταλαιπωρία. Ναι... Ίσως. Αν σκεφτείς όμως ότι έπρεπε να τσιτώσει κάθε μυς του εγκεφάλου και του σώματος προκειμένου να ανταποκριθείς σε όλα αυτά και μέχρι τις 10 το πρωί να τα έχεις κάνει, είναι ένα θέμα...

Τέλος πάντων. Η πρώτη μου επαφή με το άθλημα είχε ως αποτέλεσμα να αφοσιωθώ σε αυτό και να μην παρατηρώ γύρω μου. Ούτε τοπία, ούτε πρόσωπα. Όλες οι αισθήσεις ήταν προγραμματισμένες να αφομοιώνουν αποκλειστικά πληροφορίες σε σχέση με αυτό. Το ίδιο βράδυ λοιπόν, αν με ρώταγες πόσοι είναι μαζί μου στο μάθημα και ποιος είναι ο δάσκαλος, δεν θα ήξερα να σου απαντήσω... Η δε αμφίεση που είχα την πρώτη μέρα αποτελούσε από μόνη της τον ορισμό του "κρεμμύδι πάει στα χιόνια". Σκουφί (καταπληκτική επιλογή της Ο.), μάσκα (μπουουουου), μπουφάν, γαντάκια και τα σχετικά. Το μόνο δέρμα που έβλεπες πάνω μου ήταν λίγο μύτη, στόμα, πηγούνι (μετά που αποφάσισα να το παίζω παιδαράς, η μύτη μπορεί να φαινόταν, αλλά όχι για πολύ. Ζήλεψε κι εκείνη από ένα σημείο και μετά και πήγε να βρει τα αυτάκια μου που είχαν χορέψει τον χορό του βουνού και είχαν αυτοκτονήσει με καμάρι και ανάστημα!). Να καλυφθούμε παιδιά, να καλυφθούμε όσο περισσότερο γίνεται! Από την επόμενη φορά κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να ξεκινάω σαν κρεμμύδι στο μάθημα, διότι οι πιθανότητες να καταλήγω σαν περιπλανόμενος στην έρημο αυξάνονταν από μέρα σε μέρα και από μάθημα σε μάθημα! Την δεύτερη μέρα λοιπόν,το έβγαλα το σκουφί, πήρα το δικό μου γυαλί ηλίου και έσκασα τουρίστας! Τόσο που αναρωτήθηκε ο δάσκαλος αν ήμουν μαζί του στο χτεσινό μάθημα... Τόσο που αναρωτήθηκα κι εγώ αν ήμουν μαζί του στο χτεσινό μάθημα............... Κλασσικός Γάλλος, κάνει μπαμ από χιλιόμετρα, τυχοδιώκτης, αν θέλω να είμαι σκληρή μαζί του, πολύ εκφραστικά ματάκια και φοβερός στην δουλειά του. Προς Θεού, άλλο το να κόβεις φλέβα για τον τύπο και άλλο απλά να χαίρεσαι που έχεις ένα θεματάκι ακόμα και τα πρωινά που κάνεις μάθημα! Κι εγώ χαιρόμουν που για ακόμη μια φορά καταλάβαινα ότι οι διακοπές μου, εκτός από την αθλητική τους πλευρά, είχαν και μπόλικο θέμα all over!!!!

Τώρα, τι να σου πω για τις επιδόσεις μου στο σκι; Θα αρκεστώ να πω ότι μου άρεσε πολύ και θα το επιδιώξω ξανά σίγουρα! Τώρα που περάσαμε και την τάξη! Ή αλλιώς, όπως πολύ κομψά (όπως πάντα) το έθεσε ο γαμπρός μου, αφού πήραμε το "βραβείο" (άλλοι το λένε του πρώτου επιπέδου σκι, εμείς το λέμε του κώλου - ξέρετε, το παίρνει όποιος κ...ς είχε την περισσότερη επαφή με τις πίστες!!!), είμαστε ικανές για όλα!!! Φοβού Αράχωβα, here I come. Να δηλώσω σε αυτό το σημείο πόσο επικίνδυνο άθλημα είναι το σκι...την ψωνίζεις στο πιτς-φυτίλι!!!!!

Κατά τα άλλα, θα μπορούσα να περιγράψω την ομορφιά του τοπίου, την ηρεμία που επικρατούσε ανάμεσα στα πεύκα το πρωί με 0 βαθμούς και υψόμετρο 1600 μέτρων, αλλά θα ζηλέψω και δεν κάνει. Θα μπορούσα να περιγράψω επίσης το γέλιο που μπορεί να ρίξει ένας άνθρωπος όταν τρώει τούμπες, αλλά θα αρχίσω να γελάω μόνη μου και θα γίνω ρεζίλι στο γραφείο.

Αααχχχ. Ωραία ήταν. Πραγματικά, το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Για οποιεσδήποτε πληροφορίες σε σχέση με το χωριό, τις τιμές, τις διαδρομές, τις αποστάσεις, be my guest...

The temptation: κεφάλαιο τρίτο

Όπως σοφά αναφέρει ο Oscar Wilde στον Ντόριαν Γκρέυ, και εξίσου σοφά τοποθέτησα φάτσα-κάρτα στο blog μου (μόνο νέον δεν του έβαλα να αναβοσβήνει), ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό, είναι να υποκύψεις σε αυτόν. Ας επεξεργαστούμε το πως η θεωρία περνάει στην πράξη... Δύσκολο!

Μου προσέφεραν τον απαγορευμένο καρπό απλόχερα. Η ιστορία μας διδάσκει, άλλωστε, ότι τον καρπό δεν τον ρώτησε ουδείς αν τελικά ήθελε να παίξει αυτόν τον ρόλο...

"Θα φύγεις αρραβωνιασμένη!!!"
"Τι σου φέρνω εγώ, τι σου φέρνω!"
"Έχεις προετοιμαστεί να γνωρίσεις έναν κούκλο???"

Και πολλά τέτοια που με έκαναν να γελώ στο άκουσμά τους, καθότι ήμουν σίγουρη ότι, όσο ωραίος κι αν είναι, εμένα τι με νοιάζει; Για τέτοια είμαι τώρα που βρήκα την ηρεμία μου;;;; Μπα...

Ούτε ψύλλος στον κόρφο μου! Η συνάντηση έγινε σε μια καφετέρια της εθνικής στην Γερμανία, εκεί που επιτέλους συναντήσαμε τους προπορευόμενους συνταξιδιώτες μας. Άρχισα τελετουργικά να χαιρετώ τους υπόλοιπους που ήδη γνώριζα (save the best for last???), κυρίως από αμηχανία. Κάτι τέτοιες στιγμές επιδρά περισσότερο πάνω μου η γνώμη των άλλων, σαν φωνούλες που πετάγονται από παντού τριγύρω από το κεφάλι μου, παρά τα δικά μου μάτια για το τι αντικρύζω. Αν συνυπολογίσεις και το γεγονός ότι και οι 2 είχαμε ακούσει περίπου τα ίδια ως ιστορικό, καθώς επίσης το ότι ένιωθα τις ματιές όλων σαν μικρά καρφάκια πάνω μας την στιγμή της χαιρετούρας, από την αγωνία να πιάσουν κάτι στον αέρα που θα τους δώσει να καταλάβουν την πρώτη εντύπωση, καταλαβαίνεις πόσο άβολη θα ήταν η συνάντηση. Ωστόσο, ανταποκριθήκαμε στις προσδοκίες όλων! Λες και είχαμε συννενοηθεί κρυφά να παίξουμε το παιχνίδι τους! Μέγα λάθος, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων... Αλλά ας μη βιάζομαι.

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή που αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκατά συμβαίνει. Γιατί τώρα, γιατί εδώ, γιατί σε μένα; Τα σημάδια έρχονται από το υπερπέραν ως άλλοι μετεωρίτες πάνω στο κεφάλι μου με μοναδικό σκοπό να με αφυπνίσουν και να με κάνουν να σκεφτώ και να δω τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Τέλος πάντων.

Και αυτός έβαλε το λιθαράκι του (ή την κοτρώνα του, όπως το πάρει κανείς) στο να είναι λίγο διαφορετικές οι μέρες εκεί. Υπήρχε ένας άνθρωπος που πλησίαζε τα ενδιαφέροντά μου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην παρέα, πλησίαζε ηλικιακά επίσης και είχαμε συνεχώς θέμα συζήτησης. Τώρα θα μου πεις ότι σου λέω μπούρδες. Όχι. Απλά προσπαθώ να κρατήσω ένα επίπεδο...

Περάσαμε όμορφα. Στα πλαίσια της στενής παρακολούθησης που είμασταν υποχρεωμένοι να υπομείνουμε, μια χαρά τα πήγαμε. Βασικά, απο την πλευρά μου, και να ήθελα να γίνω όσο διαχυτική και χύμα θα ήθελα να είμαι από τη φύση μου (είμαι κοινωνικός άνθρωπος, πως να το κάνουμε), αδυνατούσα. Έκανα πίσω από φόβο μήπως παρεξηγηθώ. Και από τον ίδιο και από τους υπόλοιπους. Άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη φορά που παρεξηγούνται οι συμπεριφορές μου, ακριβώς επειδή αδυνατώ να κρατήσω τα προσχήματα με ανθρώπους που συμπαθώ, ακόμα κι αν τους βλέπω για πρώτη φορά, ακόμα κι αν τους συμπάθησα πριν πέντε λεπτά. Για εκείνον δεν ξέρω. Και δεν ξέρω κι αν θέλω να μάθω. Καλά, θα ήθελα, ας μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου. Απλά τελικά πιστεύω ότι η αντίδρασή μου δεν περιείχε "κρυφές επιθυμίες", γιατί αυτό ούτως ή άλλως κερδίζεται μέρα με την μέρα. Και η αλήθεια είναι, τώρα που το σκέφτομαι, ότι στίβω το κεφάλι μου να σκεφτώ μια στιγμή που να τον κοίταξα "διαφορετικά". Δεν υπάρχει. Αυτό ακόμα κι εμένα με ξάφνιασε. Μήπως το "ωραίο" μας αρκεί να το θαυμάζουμε; Να το έχουμε κοντά μας να το θαυμάζουμε; Ποιός μας εγγυάται όμως ότι δεν θα έρθει αυτή η "διαφορετική" ματιά; Κι αν έρθει... Λόγια γνωστών ανδρών μου έρχονται στο κεφάλι. Νίπτω τας χείρας μου.

Τώρα μένει να δω πως θα γίνει να ξεφορτωθώ τον πειρασμό, μη μου μείνει...

L'itineraire: κεφάλαιο δεύτερο

Κατόπιν της συμβουλής του πράκτορα, ήμουν στο αεροδρόμιο 7 η ώρα το πρωί! Αφού έφυγε το άγχος του check-in και δεν με βάραιναν πλέον τα κιλά της βαλίτσας, άραξα για καφεδάκι, να περάσει λίγο η ώρα. Το αεροπλάνο έφυγε με μια ώρα καθυστέρηση, λες και το έκαναν επίτηδες, καθώς η ψυχολογία μου είχε βαρέσει επιληψία και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήμουν με μούτρα, αντί να πετάω ήδη στα σύννεφα που ξεκινούσα διακοπές. Φορτισμένο κλίμα που ξέσπασε σε αδικαιολόγητα δάκρυα και μια πανέμορφη εικόνα - ρεζίλι για τους υπόλοιπους επιβάτες του αεροπλάνου. Γιατί; Δεν ξέρω, μην ρωτάς πολλά. Το θέμα είναι ότι μου πέρασε γρήγορα.

Έχω φοβερές ιστορίες να διηγούμαι κάθε φορά που μπαίνω σε αεροπλάνο, γιατί, λες ως δια μαγείας, συνήθως περιβάλλομαι από καταπληκτικές φιγούρες στις διπλανές μου θέσεις. Πως να ξεχάσω εκείνη την φορά που ήμουν σε μια πτήση που άλλαζε τη ζωή μου παρά τη θέλησή μου (όπως το έβλεπα τότε), δεν μπορούσα να ανασάνω από την στεναχώρια και την κατάθλιψη και η διπλανή μου ήθελε να μου πάρει το γιαουρτάκι μου γιατί της άρεσε και, ενώ είχε φάει το δικό της, ήθελε και το δικό μου... Ή τότε που επέστρεφα πάλι από επίσκεψη στην αδελφή μου και είχε πολύ άσχημο καιρό, η αεροσυνοδός τα είχε παίξει και φορούσε το παλτό της για να την βρει ο θάνατος στα ζεστά, εγώ είχα πανικοβληθεί ( είναι φοβερό να βλέπεις ακόμα και τα μέλη του πληρώματος να πανικοβάλλονται, τη στιγμή που θα πρέπει να σε ηρεμούν και να σου λένε ότι όλα θα πάνε καλά) και ο απίστευτος διπλανός μου αποφάσισε να με καθυσηχάσει λέγοντας μου ότι, τουλάχιστον, θα πέσουμε στην θάλασσα και πάλι καλά που φοράει το μαγιό του (;;;;;) μέσα από το παντελόνι!!! Έλεος!!! Μπορώ να σκοτώσω κάποιον πριν φύγω;;;

Αυτή τη φορά είχα ένα ζευγάρι που μπήκαν τελευταίοι στο αεροπλάνο (νέα παιδιά) και έχω την υποψία ότι ίσως σε αυτούς οφειλόταν και λίγο η καθυστέρηση. "Καλά μπήκαμε;;" είπε εκείνος σε εκείνη. Χμμμ. "Μάλλον! Θα δείξει δηλαδή!" Καταπληκτικό. Και εκεί είναι που αποφάσισαν να το παίξουν κοινωνικοί. "Βρυξέλλες δεν πάμε;;;;;;;;" (γέλια) Αρκέστηκα σε ένα χαμόγελο - ίσως από άμυνα, να μην εκφραστώ ακριβώς όπως ήθελα - και μια καταφατική απάντηση. Από μέσα μου ήξερα τι με περιμένει. Άντε βρε, πάλι σου έφεξε! Θα κάνεις και γνωριμίες!!! Το ταξίδι εξελίχθηκε ομαλά, με το τελευταίο μισάωρο να με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις γιατί δεν μπόρεσα να μην παραδεκτώ ότι είχα πάει αρκετές φορές στο μέρος που εκείνοι πηγαίνανε για πρώτη φορά. Κατάλαβες! Μίνι οδηγός ολόκληρης Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας σε 15 λεπτά, γίνεται; Αμέεε... Τέλος πάντων. Ένα λιθαράκι πρόσθεσαν και αυτοί στο ταξίδι μου, άσε που με έκαναν να ξεχαστώ και λιγάκι.

Μόλις βγήκα από το αεροδρόμιο, έγινε το κλικ! Στροφή 180 μοιρών! Ψυχολογία στα ύψη, πάμε, εδώ είμαστε, αυτά είναι και τα σχετικά!

Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές. Σηκωθήκαμε νωρίς-νωρίς με κέφι και μπρίο! Μόνο και μόνο που περίμενα να διασχίσω αρκετές χώρες και να πήξω στις εικόνες και στις πληροφορίες που θα μου έδιναν εν ώρα ταξιδιού (εδώ είναι αυτό, εδώ είναι το άλλο, εδώ τρώμε καλό τέτοιο, εδώ έχει φτηνή βενζίνη, κλπ, κλπ...), αυτό μου έφτανε! 850 χιλιόμετρα μας χώριζαν από τον τελικό προορισμό μας. Off we go!!! Φορτώσαμε το τσαντίρ-μαχαλά, κλασσικοί Ελληνάρες, και ξεκινήσαμε.

Τι έμαθα σε αυτό το ταξίδι:
- Ότι τα περισσότερα σύνορα μεταξύ αυτών των χωρών, είναι απλά μια πινακίδα που σε καλωσορίζει...
- Ότι στο Λουξεμβούργο η βενζίνη είναι πολύ φθηνή και όλοι κάνουν ουρές στα βενζινάδικα για να γεμίσουν! Ουρές όμως!
- Ότι στο Λουξεμβούργο και στην Γερμανία τα τσιγάρα πολύ φτηνά, σε σχέση με τις τιμές Βελγίου-Γαλλίας... Άλλες ουρές!!!!
- Ότι σε όλη αυτή την διαδρομή, οι χώρες αυτές είναι απίστευτα επίπεδες, τα πρώτα βουναλάκια τα αντικρύζεις με το ζόρι στην Ελβετία...
- Στην Ελβετία που είναι μαζεμένες όλες οι φαρμακευτικές εταιρίες, η εικόνα είναι πολύ περίεργη...
- Στα εστιατόρια της Εθνικής οδού της Γερμανίας, παίζει το καλύτερο γουρουνόπουλο!!! Και οι μερίδες είναι για να φάνε 3!!!! Και τρως απίστευτο μπέρδεμα να ξεχωρίσεις ποιά μπύρα θα πρωτοπάρεις.....

Αυτά και άλλα πολλά, μικρότερης σημασίας όμως! Μετά από 2-3-4 στάσεις για φαγητό, καφεδάκι, φυσικές ανάγκες και απλώς ίσιωμα του κορμιού που είχε λυγίσει από το καθισιό, φτάσαμε κατά τις 19:30 και αντικρύσαμε ένα χωριουδάκι, στολισμένο με χριστουγεννιάτικα, με χιόνι και με χαρούμενες φατσούλες... (ενθουσιασμοί στις εξέδρες)

Του μπι κοντινιουντ...

Make ski, not war: κεφάλαιο πρώτο

Καταρχάς, καλή χρονιά. Σε όλους και σε μένα. Και καλά blog. Φέτος αποφάσισα να την κάνω τις γιορτές. Λίγο η όρεξη που φέτος είχα, σε σχέση με πέρισυ, λίγο το κλίμα που ευνοούσε την φυγή μου, λίγο το χρήμα που μου φώναζε να το ξοδέψω, λίγο οι προοπτικές αν καθόμουν, λίγο η πρόταση που ήταν πραγματικά δελεαστική... Όλα αυτά μαζί με έκαναν να το πάρω απόφαση.

Η πρόταση είχε να κάνει με μια τελείως διαφορετική απόδραση, διαφορετική για μένα, γιατί είναι γνωστός προορισμός για πολλούς: Άλπεις. Χιόνια. Σκι! Χμμμμ... Κάτι μου έκανε κλικ. Γιατί όχι; Μια ακόμη εμπειρία. Μπορεί και να μου αρέσει. Η παρέα ούτως ή άλλως ήταν εγγυημένα καλή. Η αδελφή μου και η οικογενειά της μένουν μόνιμα στο εξωτερικό. Μας λείπουν πολύ και κάθε ευκαιρία να τους δω δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη.

"Η κράτησή σου είναι για 22 Δεκεμβρίου το πρωί! Να είσαι εκεί 2 ώρες νωρίτερα!" ήταν οι τελευταίες λέξεις του φίλου ταξιδιωτικού πράκτορα, που μου κάρφωσε μαχαίρι στην καρδιά. Αν σκεφτείς ότι η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 09:15, εγώ έπρεπε να είμαι εκεί στις 07:00, που σημαίνει ότι έπρεπε να φύγω από σπίτι στις 06:00, που σημαίνει ότι έπρεπε να σηκωθώ στις 05:30 τουλάχιστον, κ.ο.κ. Χαλάλι! Άμα ξεκινάς διακοπές, πας και χωρίς ύπνο!

Το ταξίδι είχε το εξής δρομολόγιο: Αθήνα - Βρυξέλλες (τόπος εκκίνησης), διαμονή για μισή μέρα εκεί, έναρξη διαδρομής την επόμενη πουρνό-πουρνό με κατεύθυνση την Γαλλία μέσω Λουξεμβούργου, Γαλλίας, Γερμανίας, Ελβετίας. Μίνι τουρ στην Ευρώπη δηλαδή. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί να μην πάμε κατευθείαν Γαλλία και να πρέπει να βγούμε προς Γερμανία με κατεύθυνση την Ελβετία; "Γιατί μέσω Γαλλίας θα έχει πολύ κίνηση..." αποστομωτική απάντηση, δεν λέω.

Η παρέα μεγάλωσε στην πορεία. Οι αρχικοί υπολογισμοί είχαν μόνο εμένα και την οικογένεια της αδελφής μου. Μετά προστέθηκε και η οικογένεια του κουμπάρου τους. Εκείνος, εκείνη και η μικρή τους κόρη. Ενδιαφέρον! Αλήθεια. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να σε κάνει να τρέξεις στην τουαλέτα για να μην τα κάνεις επάνω σου από τα γέλια. Ειδικά σε συνδυασμό με τον γαμπρό μου, δεν παίζονται. Τους γνωρίζω καλά, από το διάστημα που δούλευα μαζί τους, και είναι άνθρωποι πολύ ευχάριστοι, που δεν έχουν πρόβλημα να τους μιλάς στον ενικό, ακόμα κι αν πλησιάζουν τα 60, που δεν δείχνουν καθόλου ότι είναι 60, που ξεκινούσαν λίγο-πολύ με τον ίδιο στόχο: να κάνουμε σκι, να διασκεδάσουμε, να τα πιούμε, να γελάσουμε με την ψυχή μας! Μου κάνει! Στην πορεία είχαμε κι άλλον εισβολέα! Τον ανιψιό του κουμπάρου, από Αθήνα κι αυτός, όπως κι εγώ. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο - όσο κι αν έτεινε να είναι το πρώτο! Μάλιστα. 9 άτομα συνολάκι, να το αφήσω;;; Τέλεια μου ακουγόταν! Η διάθεση ούτως ή άλλως υπαγόρευε να περάσουμε τέλεια.

Για να δούμε...