Καλή χρονιά!

Αγαπημένο μου blog,

Πως γίνεται η τελευταία ημέρα πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, της καλύτερης περιόδου της χρονιάς για μένα, να διακρίνονται από νεύρα, μούρλα, να θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο; Ίσως επειδή, αν ήταν οποιαδήποτε άλλη ημέρα, όχι μόνο θα βάραγα το κεφάλι μου στον τοίχο αλλά θα είχα σφάξει και 2-3, περιλαμβανομένων και μερικών ακαδημαϊκών...

Τέλος πάντων. Από αύριο βγαίνω σε άδεια και αναχωρώ με τρέλα για χειμερινούς προορισμούς. Δεν πάει το μυαλό σου πόσο το χρειάζομαι. Να συναντήσω τους ανθρώπους μου, να ξεχαστώ, να ηρεμήσω από όλους και από όλα. Προς Θεού, όχι και από σένα! Εσύ θα μου λείψεις είναι η αλήθεια, διότι δεν ξέρω εάν θα καταφέρω να σου γράφω τα νέα μου από εκεί.

Εύχομαι σε όλους τους συγκατοίκους μου Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα, Καλή Χρονιά, με υγεία πάνω από όλα, δίχως να μοιάζει μια απλή ευχή.

Με αγάπη,

η Pieta σας!

Υπάρχει Άη-Βασίλης;;;

Ιδού το ερώτημα!
Οι απαντήσεις; Οι εξής 2:
- Τι χαζή ερώτηση είναι αυτή; Και βέβαια υπάρχει! Άκου τι λέει...
- Πόσων χρονών είσαι είπαμε;;;;!!!!

Και ερωτώ: εμείς πόσων χρονών είμαστε;;;; Πως την έχουμε δει; Έχουμε μεγαλώσει; Έχουμε ωριμάσει μήπως; Για να σας δω, ώριμα φρούτα!

Το θέμα είναι τι μας βολεύει περισσότερο να πιστεύουμε τελικά. Στο κάτω-κάτω της γραφής, σε τι μας επηρεάζει ακριβώς να πιστεύουμε ότι υπάρχει ή ότι δεν υπάρχει; Σε ποια ηλικία ακριβώς γίνεται η στροφή, όπου ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι τα δωράκια κάτω από το δέντρο δεν μας τα βάζει ο χοντρούλης κυριούλης που ντύνεται στα κόκκινα; Υποθέτω κάπου στα 9;;; 10;;; Ή και νωρίτερα, αν υπάρχουν μεγαλύτερα αδέλφια - καλοθελητές στο σπίτι. Ή μήπως ποτέ;

Χτες βάλαμε ένα ωραιότατο δεντράκι στο γραφείο μου, κολλήσαμε ωραιότατα ζελεδάκια με έλατο και Άη-Βασίλη στην CPU και στην οθόνη, έβαλα και έναν ωραιότατο σκούφο στο κεφάλι μου και τσουπ! Μπήκαμε στο κλίμα! Το χρειαζόμασταν νομίζω. Και δεν παραπονέθηκε κανένας! Ούτε καν ο "φασιανός" (nickname για την γλυκύτατη αφεντικίνα μου). Και όταν ήρθε το courier και μου είπε, υπογράψτε εκεί (με χαμογελάκι για τον σκούφο μου), εγώ ρώτησα: Να υπογράψω ως Άη-Βασίλης;;;;;;

Κι έρχομαι και αναρωτιέμαι! Γιατί μας χαλάνε τον μύθο; Γιατί βουίζει ο κόσμος ότι δεν υπάρχει Άη-Βασίλης; Στην τελική, δεν τους συμφέρει! Για ένα παραμύθι δεν ζούμε όλοι; Ας είναι λοιπόν το μοναδικό που θα μας αφήσουνε να πιστεύουμε. Μπορεί τώρα βέβαια να έχουμε ξεπεράσει όλες τις ιστορίες για το πως χωράει στην καμινάδα και γιατί επιτέλους δεν αδυνατίζει για να κάνει την δουλειά του πιο εύκολα, καθώς επίσης και το γεγονός ότι αν δεν έχουμε τζάκι στο σπίτι, θα βρει τρόπο να μπει στο σπίτι γιατί, συν τοις άλλοις, είναι και φοβερά καπάτσος ο Άγιος, αλλά δεν θα ήταν ωραία να μην έχουμε ξεπεράσει τα γράμματα στον Άη-Βασίλη; Δεν θα ήταν ωραία να πιστεύουμε πως αυτός ο συμπαθής γεράκος (στο πρόσωπο του οποίου θα μπορούσαμε να βάλουμε ένα δικό μας πρόσωπο) υπάρχει και μας περιμένει; Περιμένει υπομονετικά ένα χρόνο προκειμένου να έρθει η στιγμή που ο καθένας μας ξεχωριστά θα πάρει τον χρόνο του και θα κάτσει να στίψει το κεφάλι του προκειμένου να εκφράσει σε μια κόλλα χαρτί την μεγαλύτερη επιθυμία του για την χρονιά που έρχεται. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο δύσκολο είναι αυτό; Συνήθως είμαστε αχόρταγοι στις επιθυμίες μας, ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι δεν θα πραγματοποιηθούν. Αν λοιπόν ξέραμε ότι πρέπει να γράψουμε στο χαρτί ΜΙΑ μας επιθυμία, η οποία, με τον λίγο ρεαλισμό που διακρίνει τους ενήλικες και τους διαχωρίζει από τους ανήλικους, μπορεί να πραγματοποιηθεί; Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι θα δυσκολεύονταν απίστευτα. Τώρα θα μου πεις, οι περισσότερες επιθυμίες μας τείνουν στο απραγματοποίητο. Είναι το αντίθετο από τα μικρά παιδιά, τα οποία έχουν δει το τάδε παιχνίδι στην τηλεόραση και πιστεύουν πραγματικά ότι δεν είναι και τόσα πολλά αυτά που ζητάνε από τον Άη-Βασίλη... Εμείς θα ζητούσαμε αρετές. Θα ζητούσαμε ιδανικά. Θα ζητούσαμε υπερβολές.

Προς Θεού, δεν προτείνω να κάτσουμε όλοι να γράψουμε στον Άγιο. Αν όμως δούμε τον Άη-Βασίλη σαν μια συγκεκριμένη μορφή, η οποία ανταποκρίνεται στο άτομο το οποίο μπορεί να πραγματοποιήσει την μεγαλύτερή μας ευχή, τότε προτείνω το εξής: να βρούμε ποια είναι η μεγαλύτερή μας ευχή για το 2007, να εντοπίσουμε το άτομο το οποίο μπορεί να μας την πραγματοποιήσει ή να μας βοηθήσει να την πραγματοποιήσουμε, να τον βαπτίσουμε Άη-Βασίλη, να είναι ο δικός μας Άη-Βασίλης, και να του στείλουμε ένα γράμμα. Το γράμμα μπορεί να απευθύνεται και στους εαυτούς μας - γιατί πολλοί θεωρούν ότι τα μοναδικά άτομα στον κόσμο που μπορούν να τους βοηθήσουν να καταφέρουν το ο,τιδήποτε είναι οι εαυτοί τους και η δικιά τους θέληση. Δεκτό κι αυτό. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μηδαμινό. Μπορεί η ευχή μας να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα. Θα έχουμε καταφέρει όμως κάτι μοναδικό! Θα έρθουμε αντιμέτωποι με την μεγαλύτερη επιθυμία μας! Και να είστε σίγουροι ότι, από την στιγμή που θα γίνει αυτό, θα βάλουμε ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ τα δυνατά μας για να πετύχουμε τον στόχο!

Καλές ευχές να έχετε...

Πάμε Μαλδίβες γιατί...χάνονται!

Οι προηγούμενες εκτιμήσεις για την άνοδο της στάθμης των ωκεανών έως το τέλος του αιώνα είχαν υποτιμήσει σοβαρά το πρόβλημα, προκύπτει από μια νέα μέθοδο πρόβλεψης: Έως το 2100 η στάθμη θα ανέβει έως και 1,40 μέτρα και θα απειλείσει παράκτιες περιοχές από το Μπανγκλαντές μέχρι τη Νέα Υόρκη.
Η πρόβλεψη για άνοδο της στάθμης από 40 έως 140 εκατοστά είναι πολύ πιο δυσοίωνη από τις προβολές της αρμόδιας ομάδας του ΟΗΕ για άνοδο από 9 έως 88 εκατοστά έως το τέλος του αιώνα.
Με δημοσίευσή του στο περιοδικό Science, ο Στέφαν Ράμστορφ του Ινστιτούτου Έρευνας Κλιματικών Επιπτώσεων του Πότσνταμ στη Γερμανία τονίζει ότι τα υπολογιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούνται για την πρόβλεψη της κλιματικής αλλαγής είναι αναξιόπιστα όσον αφορά την άνοδο της στάθμης.
«Τα υπολογιστικά μοντέλα υποτιμούν την άνοδο της στάθμης της θάλασσας που έχει ήδη συμβεί» δήλωσε στο Reuters. Συγεκριμένα, τα μοντέλα αδυνατούν να αναπαράγουν την άνοδο των 20 εκατοστών που έχει καταγραφεί από το 1900 έως σήμερα.
Αντί για προσομοιώσεις του παγκόσμιου κλίματος και των ωκεανών, ο Ράμσντορφ εξέτασε τη σχέση ανάμεσα σε προηγούμενες μεταβολες της θερμοκρασίας κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας και άνοδο της στάθμης των ωκεανών. Ο ίδιος παρομοιάζει τη μέθοδό του με την πρόβλεψη του ύψους της παλίρροιας με βάσει προηγούμενες μετρήσεις.
Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο ρυθμός ανόδου της στάθμης είναι ανάλογος με την αύξηση της θερμοκρασίας. Για κάθε αύξηση κατά ένα βαθμό Κελσίου, η στάθμη ανυψώνεται κατά 10 έως 30 μέτρα, αν και η άνοδος αυτή χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Στη διάρκεια της τελευταίας παγετώδους περιόδου, πριν από 20.000 χρόνια, οι θάλασσες βρίσκονταν 120 μέτρα κάτω από τα σημερινά επίπεδα, ενώ στο Πλειόκενο, πριν από 3 εκατ. χρόνια, βρίσκοταν 25-30 μέτρα ψηλότερα. Οι θερμοκρασίες στην τελευταία παγετώδη περίοδο ήταν 4-7 βαθμούς Κελσίου χαμηλότερες από ό,τι σήμερα, ενώ στο Πλειόκενο ήταν 2-3 βαθμούς υψηλότερες.
Ο Ράμσντορφ προειδοποιεί ότι οι παράκτιες πόλεις του βορείου ημισφαιρίου -από τη Νέα Υόρκη έως το Λονδίνο- είναι ιδιαίτερα ευάλωτες, καθώς η πιθανή επιβράδυνση των ωκεάνιων ρευμάτων θα μπορούσαν να ανυψώσουν την επιφάνεια του Βόρειου Ατλαντικού και να χαμηλώσουν τη στάθμη στο νότιο ημισφαίριο.
«Κάθε φορά που αλλάζουν τα ωκεάνια ρεύματα αλλάζει η επιφάνεια της θάλασσας [...] αν επιβραδυνθεί το ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού η στάθμη ανεβαίνει στον Βόρειο Ατλαντικό» είπε.

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί φτάνουνε Χριστούγεννα και η θερμοκρασία δεν λέει να πέσει λιγάκι, το χιόνι δεν λέει να πέσει παρομοίως και οι επισκέπτες των Άλπεων θα το γυρίσουν στη μπιρίμπα. Έτσι, για αλλαγή...

Best of

Πρωτοχρονιά 2001-2002
- Ευτυχισμένες μέρες. Διακοπές με όλη τη σημασία της λέξεως. Διακοπές από τον καλύτερο χρόνο της ζωής μου έως τώρα. Όμορφες στιγμές, όμορφες σκέψεις, ευχές για καλή συνέχεια, λίγο άγχος και πολλά χαμόγελα. Εμπειρίες, έρωτας και φίλοι.

Πρωτοχρονιά 2002-2003
- Σχέδια, προτάσεις, φίλοι. Η αλλαγή με βρήκε μόνη. Έτσι έπρεπε να γίνει. Οι συνθήκες βλέπεις, όχι οι άνθρωποι. Η ιδέα με τρόμαζε. Και το γεγονός επίσης με τρόμαξε, γιατί δεν μπορούσα να διακρίνω αν τα δάκρυα ήταν από χαρά ή από μοναξιά. Μοναξιά της στιγμής και χαρά της στιγμής. Μάλλον συνδυασμός.

Πρωτοχρονιά 2004-2005
- Στο εξωτερικό. Αποτέλεσμα του αισθήματος φυγής. Ελπίδα για ηρεμία. Προβληματισμός στο έπακρον. Στεναχώρια, διλήμματα, χαρά με τους δικούς μου ανθρώπους. Ευχές να τελειώνει γρήγορα το μαρτύριο. Δεν γνώριζα τι με περίμενε.

Πρωτοχρονιά 2005-2006
- Η αλλαγή του χρόνου έγινε παρέα με 2 αγαπημένα πρόσωπα. Απρόσμενη κατάληξη ενός έτους-κόλαση. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο κυριαρχούσε η κατάθλιψη, ο πόνος, η μιζέρια, η απογοήτευση, η έλλειψη ελπίδας. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο ευχόμουν να φύγει αυτή η χρονιά και να μην ξαναγυρίσει. Λες και το πρώτο λεπτό της νέας χρονιάς είχε την δύναμη να επηρεάσει την ψυχολογία τόσο πολύ, ώστε όλα να μοιάζουν διαφορετικά.

Πρωτοχρονιά 2006-2007
- Που θα με βρει; Με ποιούς θα με βρει; Μπορεί να έχω απαντήσεις και στα 2 ερωτήματα, το θέμα είναι ότι δεν με νοιάζει. Όπου και να με βρει, με όποιους και να με βρει. Με νοιάζει να με βρει με υγεία, για μένα και για εκείνους που την χρειάζονται περισσότερο από μένα.

Πριν από μερικά χρόνια, τέτοιες μέρες, ήμουν στο τρένο και πήγαινα για καφεδάκι. Όταν σταματήσαμε Μοναστηράκι αντίκρυσα τον κόσμο. Τον πολύ κόσμο που έχει βγει στα μαγαζιά, έχει μπει στο κλίμα των εορτών, ψωνίζει, χαίρεται, τραγουδά, γελάει. Εκείνη την στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ο αντίστοιχος κόσμος και η αντίστοιχη στιγμή σε Χ πολλά χρόνια. Που εγώ δεν θα είμαι εδώ. Ένιωσα την ζήλια να με κατακλύζει. Ένιωθα αδικία. Κι εκεί το κατάλαβα... Εκείνη η στιγμή ήταν ΕΥΤΥΧΙΑ. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη με αυτά που ζω, με αυτά που έχω, με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, με την οικογένειά μου, που ζήλευα ακριβώς επειδή σε πολλά-πολλά χρόνια δεν θα υπάρχω για να αισθάνομαι έτσι! Τρόμαξα...

Σήμερα το πρωί, αισθάνθηκα ακριβώς το ίδιο. Άλλη μια φορά. Δεν μου έχει ξανατύχει από τότε. Όχι πως δεν έχω στιγμές να σφύζουν από ευτυχία τόσα χρόνια. Απλά, αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα δεν μου έχει ξανασυμβεί από τότε. Σήμερα όμως είχε μια ειδοποιό διαφορά. Σήμερα δεν ζήλεψα. Σήμερα απλά βίωσα μια γεμάτη στιγμή, χωρίς όμως να με νοιάζει που δεν θα την έχω σε μερικά χρόνια, ούτε καν αν θα την έχω του χρόνου. Γι'αυτό και λέω ότι δεν με νοιάζει το που, το πως και το με ποιούς. Με ικανοποιεί αυτή η στιγμή.

Ακόμα ένα ταξίδι.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πες μου εγώ γιατί να υπήρχα,
να περιφέρομαι στον κόσμο χωρίς εσένα, χωρίς ελπίδα, χωρίς μετάνοια.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, θα προσπαθούσα να εφηύρω την αγάπη,
σαν ζωγράφος που βλέπει κάτω από τα δάκτυλά του να γεννιούνται τα χρώματα της μέρας.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πες μου για ποιόν να υπήρχα εγώ,
για περαστικές που αποκοιμήθηκαν στα χέρια μου, χωρίς να τις αγαπήσω ποτέ.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, θα ήμουν ένα ακόμα σημείο σε αυτόν τον κόσμο που πάει κι έρχεται,
θα αισθανόμουν χαμένος, θα είχα ανάγκη εσένα.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πες μου πως θα υπήρχα εγώ, θα προσποιούμουν πως είμαι εγώ,
αλλά δεν θα ήμουν αληθινός.

Εάν δεν υπήρχες εσύ, πιστεύω πως θα είχα βρει το μυστικό της ζωής, τον λόγο:
μόνο για να σε δημιουργήσω. Και να σε κοιτάζω.

Όλο δικό σας (αυτό χωρίς παρεμβολές).

Είναι Joe Dassin. Αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο νόημα έχουν τα λόγια αυτά. Ποιός τα λέει και τα εννοεί. Ποιός πραγματικά θα άφηνε το νόημα της ζωής του να εξαρτάται από ένα άτομο. Δεν μας μαθαίνουν ότι όλα στη ζωή ξεπερνιούνται; Ότι όλα θέλουν τον χρόνο τους; Έχει σημασία να το αισθάνομαι τώρα, ενώ μπορεί σε λίγο ή και πολύ χρονικό διάστημα, να αναιρέσω τα ίδια μου τα συναισθήματα; Από την άλλη, θα ήταν τρομερό να αισθανόμαστε τόση εξάρτηση από έναν άνθρωπο για όλη μας τη ζωή, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήταν γονιός. Τότε; Γιατί τόση συγκίνηση; Επειδή είμαστε συναισθηματικοί τύποι; Επειδή ένα τραγουδάκι μπορεί να το θεωρούμε υπερβολή, αλλά μας σηκώνει και την τρίχα κάγκελο; Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε κι εμείς να αισθανθούμε έτσι; Ή απλά επειδή αναδύεται από μια εποχή της γαλλικής κουλτούρας που όλα τα "προϊόντα" της έσφυζαν από αγάπες, έρωτες, πόνο και δάκρυ;

Βρε, ένα μπέρδεμα πρωί-πρωί...

The bright side!

Always look at the bright side of life!
Το μόττο της εβδομάδας! Μιας εβδομάδας που έχει - και θα έχει, γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμα! - απ' όλα! Καταρχάς είχε πολλά νεύρα - έτσι, άνευ λόγου. Και με λόγο. Πολύ τρέξιμο επίσης. Αισθάνομαι ότι οι μέρες που έμειναν μέχρι να έρθει η στιγμή της Χριστουγεννιάτικής μου εξόρμησης, περνάνε όλο και πιο αργά. Απελπιστικά, βασανιστικά αργά. Και εκεί που λες, δεν πειράζει, όσο πιο αργά περνάνε, τόσο το καλύτερο, γιατί θα προλάβεις να κάνεις όλα αυτά που πρέπει να κάνεις μέχρι τότε... Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι έτσι! Όταν είναι για δουλειές, περνάει η ώρα και δεν το πέρνεις χαμπάρι! Και να δεις και τον έναν, και να δεις και τον άλλον, και να δεις και αυτούς που θέλεις να δεις, και να δεις και αυτούς που πρέπει να δεις. Ουφ! Καλά, όχι πως παραπονιέμαι, ακριβώς επειδή όλα αυτά γίνονται επειδή θα φύγω και θα ξεκουραστώ, ελπίζω, για δέκα μερούλες. Το χρειάζομαι. Να καθαρίσει και λίγο το κεφαλάκι, να πάρει τον χρόνο που του χρειάζεται και να δει τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Χρήσιμο, μια στις τόσες. Τι άλλο είχε η εβδομάδα; Είχε τις σημερινές απεργίες! Χμμμ. μάλιστα. Ξεκινάς με χαρά να πας στην εργασία σου, έχοντας προετοιμαστεί για το γεγονός ότι θα δυσκολευτείς να φτάσεις με τα μεταφορικά μέσα, έχει ξεκινήσει και μισή ώρα αργότερα για σιγουριά και στρίβεις να βρεις την στάση: πάλι κάτι πρέπει να μοιράζανε και το έχασα. Λαός! Και περιμένεις, περιμένεις, ώσπου φτάνει το μέσον και η λύτρωσή σου από την ορθοστασία. Αμ πως. Φτάνοντας στον προορισμό μου έπρεπε να περάσει κανά δεκάλεπτο για να βγάλω από πάνω μου την μυρωδιά της σαρδέλας και να ξανανιώσω άνθρωπος. Δεν ερχόμουν με τα πόδια; θα είχα κάνει και πρωινή γυμναστική! Η επιστροφή λέτε να επιφυλάσσει εκπλήξεις;;; Ουάο!
Αλλά γιατί μιλάω λες και κάνω τον απολογισμό της εβδομάδας Τεταρτιάτικο, αυτό δεν το ξέρω. Ίσως μιλούν οι ενδόμυχες σκέψεις μου ότι σήμερα είναι Παρασκευή. Μπααα... Έχουμε ακόμα 2 ημερούλες να ζήσουμε ό,τι δεν ζήσαμε τις προηγούμενες 3! Αμέ. Την Παρασκευή έχουν γενέθλια 2 από τις κολλητές μου από το σχολείο. Δεν ρωτάω τα πόσα. Ξέρω. Απλά δεν με συμφέρει. Αν το σκεφτείς κιόλας, η μια είναι παντρεμένη με παιδί. Φευ! Και έχει κλείσει λέει βραδινούς εορτασμούς σε μπουζουκερί. Τι έχω να ακούσω ακόμα Χριστέ μου. Αυτό το "πολιτιστικό κέντρο" είναι too much ακόμα και για τις δικές μου αντοχές. Θα πέσει πολύ γέλιο τουλάχιστον... Stay tuned!

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτό το post ξεκίνησε πουρνό-πουρνό, διεκόπη άπειρες φορές, συνεχίστηκε και τελειώνει κάπου εδώ, διότι δεν με έχουν αφήσει σε ηρεμία... Συγχωρείστε μου την τυχόν έλλειψη συνοχής, λοιπόν!

Flash back

Ανάμεικτα συναισθήματα. "Ταξιδεύοντας" το πρωί για να έρθω στο γραφείο, πέτυχα έναν σταθμό που αποφάσισε να με κάνει να νοσταλγήσω. Οι επιλογές του από παλιά καλή ελληνική μουσική έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα με αυτό που αντίκρυζα έξω από το παράθυρο. Η βροχή να πέφτει μελωδικά, στους ρυθμούς του Γιάννη Πάριου να τραγουδά "Αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη" ή της Βάνου (δεν βάζω και στοίχημα για αυτό) να βγάζει την ψυχή της φωνάζοντας "Αγόρι μου, αγόρι μου, ανάσα μου και αίμα μου". Και έρχομαι και αναρωτιέμαι και συγκρίνω. Και λέω πως κανένα σημερινό άσμα, όσο κι αν μπορεί να σε αγγίξει, δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο αυτών των δημιουργιών, που ακόμα και μετά από 40 χρόνια, ή λίγο λιγότερο ή λίγο περισσότερο, ακόμα ταιριάζουν στην εικόνα του σήμερα. Του οποιουδήποτε σήμερα. Και θα ταιριάζουν και στο αύριο, είμαι σίγουρη. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι διαφορετικό είχαν τα "τότε" τραγούδια", τι διαφορετικό είχαν οι "τότε" τραγουδιστές; Μήπως έφταιγε η μοναδικότητα του καθενός σε συνδυασμό και την μοναδικότητα των δημιουργών; Μήπως έφταιγε το γεγονός ότι ξεχώριζες τις φωνές τους από την πρώτη ανάσα τους; Δεν λέω, υπάρχουν και σήμερα τέτοιες φωνές. Τι φταίει όμως; Οι επιλογές τους; Η εικόνα που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω; Μήπως τότε οι τραγουδιστές δεν την είχαν ψωνίσει και το μόνο που ήθελαν να βγάλουν προς τα έξω ήταν η περίσσια δημιουργικότητα που τους κατέκλυζε και ο μόνος τρόπος να εξωτερικευτεί ήταν μέσω του πόνου, της λαχτάρας, της προσμονής, της αληθινής χαράς, των στίχων των τραγουδιών τους; Δεν θέλω να είμαι άδικη προς τους σημερινούς που αξίζουν. Πρέπει να υπάρχουν και τέτοιοι. Απλά σκέφτομαι ότι τα συναισθήματα που μου βγάζει η Ρένα Κουμιώτου όταν τραγουδάει "Αγαπιόμασταν Χριστέ μου, αγαπιόμασταν...", δεν τα βγάζει κανένα σημερινό τραγούδι. Μπορεί να φταίει ακριβώς και αυτή η διαχρονικότητα που το κάνει πιο έντονο. Ίσως ναι. Ίσως και όχι. Μπορεί αν ζούσα όταν πρωτοβγήκε, να είχα ακριβώς την ίδια άποψη. Χαίρομαι όμως περισσότερο που μπορώ να τα εκτιμήσω σήμερα.

Deja vu?

Μόνο και μόνο ο τίτλος με καλούσε να δω την ταινία. Ούτως ή άλλως, έχουμε ξαναμιλήσει για αυτό το ευαίσθητο θέμα των αισθήσεων και πόσο με επηρεάζουν γενικά αυτά τα "περίεργα", βλέπε όνειρα, διαισθήσεις, έκτες αισθήσεις και τα συναφή.

Το έργο με προβλημάτισε αρκετά. Όχι ως προς το σενάριο ή το φινάλε του. Με προβλημάτισε ως προς το κατά πόσο μπορούμε τελικά να αλλάξουμε την πορεία της ζωής με μια παρέμβαση στο παρελθόν μας ή αν τελικά, όσο ισχυρή κι αν είναι η παρέμβαση, το στόρυ θα παραμείνει ίδιο, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι τρόμαξα στην ιδέα ότι οι τεχνικές που περιγράφει η ταινία υπάρχουν και χρησιμοποιούνται από τους "φίλους" μας τους Αμερικάνους, θα παραμείνω στο concept της ανθρώπινης παρέμβασης. Προφανώς, δέχομαι ότι οι ανθρώπινες πράξεις επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα, από την άλλη όμως, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι αυτό που κάνω την σημερινή δεδομένη στιγμή, μπορώ, αν δεν με ικανοποιήσουν να αποτελέσματα, να γυρίσω πίσω να το αλλάξω, αν μου δινόταν η ευκαιρία και τα μέσα. Θα έπρεπε να θεωρούμε την ζωή μας κάτι σαν το blog μας, να γράφουμε ένα post, να το ανεβάζουμε, κι αν δεν είναι πιασάρικο ή αν δεν συγκινήσει το κοινό, να κάνουμε ένα edit και να ανεβάζουμε μια παραλλαγή του ή να μην το ανεβάζουμε καθόλου. Καταλύουμε τον όρο του ρίσκου και της διαδικασίας της σκέψης προκειμένου να λάβουμε την σωστή απόφαση, διότι ούτως ή άλλως, θα μπορέσουμε να το διορθώσουμε. Δεν πάει έτσι. Χάνεις το νόημα... Ή εγώ απλά έχασα το νόημα του έργου. Η λέξη ζωή θα πρέπει να παραμείνει συνώνυμη με την έννοια του "απρόοπτου". Του να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει και όταν το μαθαίνεις, να το δέχεσαι ως έχει, εφόσον δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις το γεγονός αυτό καθεαυτό, παρά μόνο τις συνέπειές του. Παρά μόνο το αντίκτυπο που θα έχει σε πολλούς ή λίγους. Παρά μόνο τα συναισθήματα που θα σου προκαλέσει. Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν η ζωή μας αν μπορούσαμε κάθε λίγο και λιγάκι να γυρίζουμε πίσω και να την αλλάζουμε; Και να την διορθώνουμε; Μερικοί ίσως πιστεύουν ότι θα ήταν καλύτερα. Εγώ δεν μπορώ να το διανοηθώ καν. Έχω μάθει να ζω με τα λάθη μου και να μην μετανιώνω για τις πράξεις μου. Τώρα θα μου πείτε, αν ζούσαμε έτσι, θα μαθαίναμε και να ζούμε έτσι. Δεν ξέρω. Εγώ θα γυρνούσα πίσω για να κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ακριβώς.

Εσείς;;; Για σκεφτείτε το λίγο...

Ευχές..πολύγλωσσες!

Όχι πως είμαι επηρεασμένη από την τρέλα μου με τις ξένες γλώσσες... Οι ευχές ούτως ή άλλως είναι καλοδεχούμενες όταν βγαίνουν από την καρδιά μας, σε όποια γλώσσα και αν τις προφέρουμε. Απλά, μερικές φορές θέλουμε να μιλήσουμε στην γλώσσα του άλλου και δεν έχουμε τα εφόδια. Και είναι πολύ γλυκό να προσπαθείς να αρθρώσεις μια φρασούλα στην γλώσσα του άλλου και ο άλλος να γελάει από την χαρά του για την προσπάθειά σου, ακόμα και αν το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικό! Σε όλους σας λοιπόν, μια ευγενική χορηγία, γιατί ποτέ δεν ξέρετε πως και πότε θα σας χρειαστεί να πείτε

Καλή Χρονιά, σε έναν Έλληνα

Glædelig Jul, σε έναν Δανό

Ein glückliches neues Jahr σε έναν Γερμανό

Happy New Year, σε έναν Άγγλο

Feliz año nuevo, σε έναν Ισπανό

Bonne année, σε έναν Γάλλο

Felice Anno Nuovo, σε έναν Ιταλό

Gelukkig nieuwjaar, σε έναν Ολλανδό

Feliz Natal, σε έναν Πορτογάλλο

Hyvää Joulua ja Onnellista Uutta Vuotta, σε έναν Φινλανδό

God Jul och Gott Nytt År, σε έναν Σουηδό

Szczesliwego Nowego Roku, σε έναν Πολωνό

glueglich neues jahr, σε έναν Ελβετό

Bonan Novjaron, σε έναν Εσπεράντο (!!!)

Sehe Bokmanee Bateuseyo, σε έναν Κορεάτη

Веселое Рождество, σε έναν Ρώσο

Akemashite Omedetou Gozaimasu, σε έναν Ιάπωνα

Sun nien fai lok, σε έναν Κινέζο

Voorspoedige nuwe jaar, σε έναν Αφρικανό

Kul 'am wa antum bikhair, σε έναν Άραβα

Stastny Novy Rok, σε έναν Τσέχο

Hauoli Makahiki hou, σε έναν Χαβαϊανό (για τους πιο εξωτικούς)

Urte Berri on, σε έναν Βάσκο

Shana Tova, σε έναν Εβραίο

Boldog uj evet, σε έναν Ουγγαρό

Selamat Tahun Baru, σε έναν Ινδονήσιο

Felix sit annus novus, σε έναν Λατίνο (όχι εραστή!)

Barka da sabuwar shekara, σε έναν Νιγηριανό

Godt Nytt År, σε έναν Νορβηγό

Manigong Bagong Taon, σε έναν Φιλιππινέζο (ή και σε μια Φιλιππινέζα...)

La Multi Ani si Un An Nou Fericit, σε έναν Ρουμάνο

Heri za Mwaka Mpya, στα Σουαχίλι

Chuc mung nam moi, σε έναν Βιετναμέζο

Blwyddyn Newydd Dda, σε έναν Ουαλό

Για τυχόν λάθη, επειδή θα ήμουν ευτυχισμένος άνθρωπος αν γνώριζα τόσες γλώσσες, τα παράπονά σας στις διάφορες intenetικές πηγές!

Και μια...διαφορετική ιστορία Καλικάντζαρου!

Γεια σας! Είμαι ο Κατεργαρής κι είμαι ένας καλικάντζαρος! Δε χρειάζεται όμως να φοβάστε. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους καλικάντζαρους. Αλλά, ας σας διηγηθώ την ιστορία μου από την αρχή.

Όλοι οι καλικάντζαροι μένουμε στην Καλικαντζαροχώρα, μια χώρα μοντέρνα και γεμάτη υπερσύγχρονες κατοικίες. Εργοστάσια, τράπεζες, νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια. Μα τι; Πιστεύατε πως ζούμε μέσα σε τρύπες στα έγκατα της γης; Βλέπετε, τίποτα από ότι νομίζετε πως γνωρίζετε για μας, δεν είναι αλήθεια, εκτός από τις αταξίες! Η αταξία είναι ο νόμος μας και όλοι οι καλικάντζαροι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν αταξίες τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, μα και το Πάσχα, τις Απόκριες, το Δεκαπενταύγουστο και γενικώς πάντα ΕΚΤΟΣ...από τα Θεοφάνια, που μας κυνηγάει αυτός ο ενοχλητικός παπάς με την επίσης ενοχλητική του αγιαστούρα! Από την πρώτη μέρα στο σχολείο, ο δάσκαλος μας έμαθε τραγουδάκια όπως:"Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό για να μάθω αταξίες και να κάνω φασαρίες" και παροιμίες όπως: "Μια αταξία την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα!", αλλά και ηθικά διδάγματα όπως: "Όποιος έχει δύο αταξίες, να δίνει τη μία στο φίλο του." Εγώ ήμουν ο καλύτερος μαθητής και έπαιρνα συνεχώς άριστα. Όλα άλλαξαν όμως, όταν έφτασε η στιγμή να κάνουμε και πρακτική εξάσκηση στην αταξία. Ανεβήκαμε σ΄ ένα δημοτικό σχολείο στη γη κρυφά το βράδυ και ανακατέψαμε όλες τις τάξεις. Άλλος γύρισε τα θρανία ανάποδα, άλλος έβαψε τον μαυροπίνακα άσπρο, άλλος έβαλε πινέζες στη έδρα και ο χοντρός Αναμπουμπούλης, αν κι ο χειρότερος της τάξης, κρέμασε το σώβρακο του επιστάτη στο κοντάρι της σημαίας, κερδίζοντας έτσι το πρώτο του άριστα. Εγώ ανέλαβα την πιο δύσκολη αποστολή. Μπήκα στη βιβλιοθήκη και ανακάτεψα τα βιβλία. Όταν ξημέρωσε ακούγαμε όλοι κρυμμένοι στη σκεπή, τα κατορθώματα της πρώτης μας αποστολής:
-Ποιος αναποδογύρισε τα θρανία; ακούστηκε η πρώτη φωνή.
-Γιατί δεν γράφουνε οι κιμωλίες; ακούστηκε η δεύτερη.
-Αουτς!!! φώναξε η δασκάλα της τρίτης τάξης.
-Γιατί κυρία η σημαία είναι πράσινη με κόκκινες καρδούλες; απόρησε ένα πρωτάκι.
-Μα τί ωραία ταξινόμηση είναι αυτή στην βιβλιοθήκη! Πρώτη φορά συναντώ τέτοια τάξη! ακούστηκε τέλος κι η φωνή του διευθυντή του σχολείου.
Όλα γύρω μου σκοτείνιασαν! Ο δάσκαλος μου με αγριοκοίταξε, τα καλικαντζαράκια ξεκαρδίστηκαν κι εγώ, μετά από αυτή τη γκάφα, πήρα το πρώτο μου ολοστρόγγυλο μηδενικό. Σε λίγες μέρες έφτασε η στιγμή για την δεύτερή εξόρμηση στη γη. Στο μουσείο. Εκεί, βάλαμε στον καφέ του φύλακα υπνωτικό, του γυαλίσαμε την φαλάκρα και του κάναμε περμανάντ το μουστάκι. Ύστερα, φορέσαμε στα αγάλματα φανελάκια και εσώρουχα, και μπερδέψαμε τα ψηφιδωτά των μωσαϊκών. Εγώ, θέλοντας να βελτιώσω τη βαθμολογία μου, ασχολήθηκα με κάτι σπασμένα βάζα που βρήκα σε μια βιτρίνα. Ύστερα, κρυφτήκαμε όλοι πάνω στους πολυελαίους περιμένοντας την βαθμολογία.
-Δεν του πάει καθόλου το κατσαρό μουστάκι του φύλακα! είπε μια Αμερικάνα τουρίστρια.
-Μα το ροζ νυχτικό του Ηνίοχου είναι πολύ σικ! θαύμασε μια Γαλλίδα.
-Δεν ήξερα ότι είχανε παζλ στην αρχαιότητα! αναρωτήθηκε ένας Άγγλος.
-Τί θαύμα είναι αυτό! ακούστηκε τέλος και η φωνή της αρχαιολόγου. -
Ποιος μπόρεσε να κολλήσει τα μπερδεμένα κομμάτια των αγγείων; Τριάντα δύο ζευγάρια μάτια και ένα ζευγάρι γυαλιά με κοίταξαν με φρίκη!
-Μα νόμιζα ότι τα θέλανε σπασμένα τα βάζα! προσπάθησα να απολογηθώ εγώ, αλλά ο δάσκαλος ζωγράφισε στο μπλοκάκι του ένα τεράστιο κουλούρι. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν, μαζί κι οι απολυτήριες εξετάσεις. Ξέρετε, σε μας η σχολική χρονιά αρχίζει την επομένη των Φώτων και τελειώνει την παραμονή των Χριστουγέννων, όπου όλοι πια οι καλικάντζαροι ανεβαίνουν στη γη για αταξίες. Οι εξετάσεις θα δίνονταν σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο στη γη κι έτσι το βράδυ της προπαραμονής των Χριστουγέννων, μαθητές και δάσκαλοι μαζεύτηκαν στην στολισμένη είσοδο του εμπορικού κέντρου και με ένα σφύριγμα του διευθυντή, όλα τα καλικαντζαράκια ξεχυθήκαμε στους ορόφους. Οι όροι του διαγωνισμού ήταν σαφείς: Όσες περισσότερες αταξίες, τόσο το καλύτερο, ενώ η καλύτερη αταξία θα βραβευότανε κιόλας. Εμείς μπορούσαμε να πάμε σε όλους τους ορόφους, εκτός από τον τελευταίο για λόγους ασφαλείας, τους οποίους όμως δεν μας είπανε. Όση ώρα έτρεχα να βρω την αταξία μου έτρεχε και η καρδιά μου. Ας έκανα επιτέλους μια μικρή αταξία. Ας μπορούσα να αποδείξω ότι είμαι και έξυπνος και ικανός. Στον πρώτο όμως όροφο, δυστυχώς, με είχαν προλάβει, μιας κι οι συμμαθητές μου είχαν στολίσει όλα τα δέντρα με κάλτσες και παπούτσια! Στο δεύτερο, στο ζαχαροπλαστείο, ο χοντρός ο Αναμπουμπούλης είχε εργαστεί σκληρά έχοντας καταβροχθίσει όλα τα γλυκά από τις βιτρίνες και τα ψυγεία και σίγουρα θα έπαιρνε μεγάλο βαθμό...αν κατάφερνε να κατέβει τις σκάλες μ' αυτήν την τεράστια κοιλιά. Στον επόμενο όροφο είχαν χύσει όλα τα αρώματα και τα καλλυντικά και το πάτωμα είχε γεμίσει με ζαλισμένους καλικάντζαρους. Κρατώντας τη μύτη μου, έφυγα τρέχοντας για τον επόμενο, στο βιβλιοπωλείο, μα και εκεί με είχαν προλάβει, καθώς είχαν γυρίσει ανάποδα όλα τα γράμματα από όλα τα βιβλία. Μην με ρωτήσετε πως το έκαναν αυτό, γιατί κι εγώ δεν ξέρω! Είχα φτάσει στον τελευταίο όροφο κι ακόμα δεν είχα κάνει ούτε μια αταξία. Πως θα τολμούσα να κατέβω, μην έχοντας κάνει, έστω, μια μικρή προβιβαστική αταξία; Εκείνη τη στιγμή όμως, μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου! Κι αν συνέχιζα για τον τελευταίο όροφο; Αυτό αποφάσισα και, αφού ανέβηκα τα σκαλιά, άνοιξα την πόρτα. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε κάτι μοναδικό! Όλο το δωμάτιο ήταν γεμάτο παιχνίδια. Κούκλες, αυτοκίνητα, τρενάκια, σπιτάκια, αρκουδάκια, και στη μέση του δωματίου έλαμπε ένα ψηλό έλατο στολισμένο με εκατοντάδες μπάλες και φωτάκια, ενώ όλος ο τόπος μύριζε φρεσκοψημένα γλυκά. Έκατσα τότε στο πάτωμα απέναντι από το δέντρο κι ήτανε τόσο ζεστά και όμορφα, που έκανα μια ευχή.
-Πόσο θα 'θελα να ήμουνα χαρούμενος, όπως τα παιδάκια που παίρνουν δώρα και τραγουδάνε κάλαντα, κι όχι να δίνω εξετάσεις και να κινδυνεύω να μείνω στην ίδια τάξη.
-Έλα καλικαντζαράκι! ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου. Μη στενοχωριέσαι! Τρομαγμένος γύρισα κι είδα ένα χοντρό γέροντα με κόκκινα μάγουλα και παχιά μούσια.
-Μην μου κάνεις κακό! κλαψούρισα.
-Ε, μα τί είναι αυτά που λες! Από πότε ένας καλικάντζαρος φοβάται; είπε γλυκά σκουπίζοντάς μου τα μάτια. -Τώρα πια, δεν ξέρω αν θα παραμείνω καλικάντζαρος. Είμαι τόσο άχρηστος, που μπορεί να με διώξουν.Ούτε μια αταξία δεν είμαι ικανός να κάνω! είπα με πόνο, μα εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του και μου είπε ήρεμα:-Όσο υπάρχουν τα Χριστούγεννα, ποτέ ένας καλικάντζαρος δεν θα είναι άχρηστος. Κι όσο υπάρχουν οι καλικάντζαροι, θα υπάρχουν και οι αταξίες! Και βγάζοντας από το κεφάλι του έναν κόκκινο σκούφο κεντημένο με χρυσή κλωστή, μου τον φόρεσε στο κεφάλι και με συνόδευσε στην πόρτα. Εκεί με φίλησε στο μέτωπο και με χαιρέτησε.
-Καλά Χριστούγεννα Κατεργαρή! είπε κι έκλεισε την πόρτα. Εγώ νιώθοντας ξαφνικά πολύ χαρούμενος, κατέβηκα τα σκαλιά χορεύοντας με τον τεράστιο σκούφο του παππού που ήξερε το όνομά μου.Όταν όμως με αντικρίσανε οι άλλοι καλικάντζαροι, πάγωσαν.
-Ο σκου...ο σκούφος! ψέλλισε σαστισμένος ο δάσκαλος.-
Τι έχει ο σκούφος μου; απόρησα εγώ.
-Είναι του Αι-Βασίλη! είπε έκπληκτος.
-Ο Κατεργαρής έκλεψε τον σκούφο του Αι-Βασίλη! φώναξαν όλα τα καλικαντζαράκια. Ξαφνικά όλοι με περικύκλωσαν και με σήκωσαν στα χέρια τους.
-Μπράβο στον Κατεργαρή, που έκλεψε τον σκούφο του Αι-Βασίλη! Μπράβο στον Κατεργαρή, που έκανε την πιο δύσκολη αταξία! φώναζαν όλοι, ενώ ο διευθυντής του σχολείου μου έδωσε με περηφάνια το έπαθλο των εξετάσεων. Ένα μεγάλο λαμπερό κύπελλο με χαραγμένη τη φράση:" Στην μεγαλύτερη αταξία της χρονιάς"!Έτσι, στους ώμους των άλλων καλικάντζαρων γύρισα στην Καλικαντζαροχώρα, κι εκεί με περίμενε μεγάλο τραπέζι και γλέντι ως την ημέρα των Φώτων. Μεταξύ μας, χάρισα το μεγάλο κύπελλο στον Αναμπουμπούλη, γιατί εγώ δεν έκανα καμία αταξία στην πραγματικότητα, ενώ εκείνος πήγε στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα από τα πολλά γλυκά. Εμένα μου φτάνει που πέρασα την τάξη κι έχω τον ωραιότερο σκούφο στον κόσμο! Το δώρο του Αι-Βασίλη! Σας αφήνω τώρα γιατί με έχει καλέσει ένας φίλος μου για πορτοκαλάδα. Ξέρετε! Εκείνος ο ενοχλητικός παπάς με την επίσης ενοχλητική του αγιαστούρα! Μην το πείτε σε κανέναν! Αλλά βλέπετε, εγώ είμαι ένας αλλιώτικος καλικάντζαρος. Ο Κατεργαρής με το όνομα!
(Συγγραφέας: Λέττα Βασιλείου)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΩΝ

Λέγανε οι γιαγιάδες τα παλιά χρόνια στα εγγονάκια τους για να κάθονταν ήσυχα ότι κάθε νύχτα του Δωδεκαήμερου στους δρόμους του χωριού και στα χαλάσματα κυκλοφορούσαν οι Καλικάντζαροι.
Μα τι ήταν αυτοί οι καλικάντζαροι;
Όπως λοιπόν έλεγαν οι παλιές γιαγιάδες, ήταν αερικά, ξωτικά.
Τους φαντάζονταν σαν κάτι μαυριδερά, ψηλά και κοκαλιάρικα κακάσχημα όντα, κάτι μεταξύ ζώου και ανθρώπου και που συνέχεια, όλη την ώρα, χοροπηδούσαν γκρινιάζοντας, φωνάζοντας και τραγουδώντας.
Όλο το χρόνο βρίσκονταν κάτω από τη γη, στον κάτω κόσμο και ζήλευαν τον απάνω κόσμο. Γι΄ αυτό λοιπόν, άλλοι με πριόνια, άλλοι με τσεκούρια κι άλλοι με μπαλντάδες έβαζαν όλη τη δύναμή τους να κόψουν τους στύλους, που πάνω στηριζόταν η γη και να την κάνουνε να βουλιάξει.
Όταν έφτανε το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, από φόβο μη βουλιάξει η γη και τους πλακώσει, έφευγαν κι ανέβαιναν στον απάνω κόσμο, στη γη, για να τυραννήσουν τους ανθρώπους που θα έβρισκαν μπροστά τους.
Έτσι λοιπόν οι καλικάντζαροι το Δωδεκαήμερο γύριζαν στους δρόμους , ανέβαιναν στα κεραμίδια και καμιά φορά, όπως λέγανε, έμπαιναν από την καμινάδα του τζακιού σε σπίτια που δεν τα είχαν θυμιατίσει οι νοικοκυραίοι τους.
Γι΄ αυτό, για καλό και για κακό, εκείνες τις ημέρες φροντίζανε να φράζουν τις τρύπες των τζακιών με πανιά. Ακόμα καίγανε λιβάνι σε θυμιατό κοντά στο τζάκι, γιατί οι καλικάντζαροι δεν άντεχαν αυτή τη μυρωδιά.
Λέγανε κάποιοι, παλιά, πως μια γυναίκα αφού ετοίμασε τα γλυκά της, βασιλόπιτες, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, είδε από το παράθυρο πως ξημέρωσε.
Όμως είχε ξεγελαστεί από το φεγγάρι, γιατί όπως λένε: "του Γενάρη το φεγγάρι παρά λίγο νά ΄ναι μέρα".
Έτρεξε λοιπόν αυτή η γυναίκα και ξύπνησε τα παιδιά της για να τα στείλει με τα γλυκά για ψήσιμο στο φούρνο. Τα παιδιά σηκώθηκαν πρόθυμα, πήρε το καθένα από ένα ταψί και ξεκίνησαν για το φούρνο.
Όμως η αυγή αργούσε να έρθει και ξαφνικά μέσα από τα κοντινά στενά ακούστηκαν αγριοφωνάρες και δυνατά γέλια. Σε ελάχιστο χρόνο ο δρόμος γέμισε με καλικαντζαράκια. Άρπαξαν τα παιδιά , τους πετάξανε ό,τι κρατούσανε και άρχισαν έναν τρελό χορό χτυπώντας τα ταψιά και φώναζαν: "-Ω! ... στραβά ταψιά , με τα ψεύτικα ψωμιά , άλλα με τα άσχημα, πηδάτε βρε μπαγάσικα ...".
Την ώρα που λάλησε ο πρώτος πετεινός , εξαντλημένα τα καλικαντζαράκια αφήσανε τα ταψιά στα κεραμίδια ενός σπιτιού κι αρχίσανε να φεύγουν τρέχοντας με στριγκλιές και γέλια, βγάζοντας έξω τις γλώσσες τους που ήταν κατακόκκινες σαν τις γλώσσες της φωτιάς και κουνούσαν τις ουρές τους εδώ κι εκεί...Όταν ξημέρωσε και βγήκαν οι άνθρωποι να πάνε στις δουλειές τους, βρήκαν στο δρόμο τα τρία παιδιά μισολιπόθυμα, χωρίς να έχουνε δυνάμεις για να σηκωθούν. Τα κουνήσανε, τα ραντίσανε με αγιασμό και όταν συνήλθαν, διηγήθηκαν τι τους είχαν κάνει τα καλικαντζαράκια Αυτά λέγανε οι παλιοί για τους καλικάντζαρους κι όλοι φοβόντουσαν να βγουν έξω από τα σπίτια τους πριν ξημερώσει, όλο το Δωδεκαήμερο.
Δεν πιστεύω να φοβηθήκατε...

Εορταστικά...

Στις γιορτές όλοι βάζουν τα καλά τους. Τα καλά τους ρούχα, τα καλά τους μούτρα, τα καλά τους συναισθήματα, την καλή τους ψυχολογία. Ακόμη κι αν χρειαστεί να προσποιούνται. Ακόμα κι αν πριν από μισή ώρα, είχαν σφαχτεί στο αμάξι. Και ποιός δεν το κάνει θα μου πεις. Όλοι μας το έχουμε περάσει, τουλάχιστον από μια φορά. Άλλοι και περισσότερες, άλλοι και συνέχεια.

Εμένα με φτιάχνει απίστευτα το γεγονός να έχουμε γιορτή στο σπίτι! Καλά, τώρα μάλλον δεν εννοώ το "έχουμε τραπέζι" και το πως μαζεύουμε μετά τα "απομεινάρια ενός τραπεζιού", αλλά κυρίως την ατμόσφαιρα που επικρατεί. Είναι πιο ζεστή, πιο ανάλαφρη, πιο ευχάριστη. Είτε περιμένεις πολλούς, είτε περιμένεις λίγους, είτε είσαι του στυλ "εγώ ανοίγω το σπίτι και όποιος θέλει έρχεται" και περιμένεις με την αγωνία να δεις ποιός θα έρθει τελικά. Σε αυτές λοιπόν τις γιορτές - κυρίως των γονέων - εμένα με πιάνει ένα περίεργο πράγμα. Ενώ χαίρομαι, πάω, έρχομαι, μιλάω, γελάω, τρώω, πίνω, σε κάποια φάση, λες και με χτύπησε η πολυκοσμία στο κεφάλι, θέλω να εξαφανιστώ. Να χωθώ στο δωμάτιό μου, να βάλω πυτζαμούλες, να ανοίξω τηλεόραση ή το βιβλιαράκι μου, και να αράξω ακούγοντας τις συζητήσεις από απόσταση. Είναι λες και χαίρομαι περισσότερο να παρατηρώ το σπίτι "εν ζωή", παρά να αποτελώ κι εγώ κομμάτι του. Έτσι έκανα κι εχτές. Τους καληνύχτισα και τους απολάμβανα από το καβούκι μου. Απολαυστικοί ήταν! Αν και δεν κράτησε πολύ, γιατί τα βλέφαρα έγειραν γρήγορα.

Να είμαστε καλά...

Historia de un amor...

Σήμερα η διάθεση είναι ρομαντική. Αφενός επειδή γιορτάζουν αγαπημένα πρόσωπα, αφετέρου γιατί έρχονται στιγμές που απορείς με τον εαυτό σου και αποφασίζεις να αλλάξεις λίγο ύφος, για να αλλάξει και η μέρα σου.

Να ευχηθώ λοιπόν Χρόνια Πολλά:

- Στον πατερούλη, που έβαλε τα δυνατά του να βγω υιός και του βγήκα κόρη ισάξια με 2 γιούς.
- Στον ανιψούλη μου, που όσο κι αν με πληγώνει το γεγονός ότι είναι μακριά μας, τον κουβαλάω μαζί μου σαν φυλακτό και είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπορούν να με κάνουν χαλί με ένα τους βλέμμα...
- Στον Νικόλα, για τις ωραίες συναδελφικές στιγμές που περάσαμε κάποτε στις Βρυξέλλες, γιατί με έκανε να εκτιμήσω τις ρίζες μου, γιατί μπορεί να δείχνει τόσο σοβαρός και να είναι τόσο ευχάριστος.
- Στην Ν. και στον Ν., για την αλληλοσυμπαράσταση στα δεινά της καθημερινότητας.

Όλοι τους, ο ένας μετά τον άλλο, αποτελούν κι από ένα κομμάτι της ζωής μου, είτε μικρό, είτε μεγάλο, είτε πολύ σημαντικό, είτε λιγότερο σημαντικό. Και θέλω όλοι τους να είναι καλά, να έχουν υγεία. Καθένας τους αποτελεί κι από μια ιστορία... κάπως έτσι

Τις τελευταίες μέρες ξαναγνωρίζω τον εαυτό μου. Πως μπορείς να μην έχεις εντοπίσει κάποια πράγματα ή να μην έχουν τύχει καταστάσεις στο παρελθόν που να τα κάνουν να βγουν στην επιφάνεια, ώστε να τα εντοπίσεις; Απορώ, με την καρδιά μου, που λέει και γνωστό άσμα. Μήπως όμως αυτά τα πραγματάκια (λεπτομέρειες - μην φανταστείς) είχαν εμφανιστεί στο παρελθόν και αποφάσισες να τα καταχωνιάσεις, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει την δεδομένη στιγμή; Και τώρα που σε απασχολούν άλλα, βρήκαν τα σκασμένα ευκαιρία και αναδύθηκαν ως άλλες Αφροδίτες;;;; ΄Εν ξέρω, ΄εν απαντώ. Το μόνο που ξέρω είναι πως και αυτά αποτελούν κομμάτια του ψηφιδωτού που ονομάζεται Pieta και, προκειμένου να βγάζει νόημα η εικόνα, πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν. Κι ας ξενίζουν ακόμα το σύνολο. Ε; Ναι...

Ρομαντικά είπαμε! Ρομαντικά!

Πάω συναυλία...

Την περίμενα πολύ καιρό αυτή τη συναυλία, γιατί η συγκεκριμένη έχει μια σπάνια χροιά στη φωνή της και εμένα προσωπικά με μαγεύει, με ταξιδεύει. Συν το ότι το γουστάρω τρελλά αυτό το είδος μουσικής. Συν το ότι έχει να κάνει με Αφρική, οπότε είναι δεδομένο ότι με "ελκύει". Συν το ότι χρειαζόμουν κάτι διαφορετικό από τα καθημερινά άσματα της ελληνικής πραγματικότητας, είτε σε ελληνικούς στίχους, είτε σε αγγλικούς. Έδεσε το γλυκό, έπεισα και την κολλητή να πάμε, διότι είναι σημαντικό σε τέτοια σκηνικά να έχεις την σωστή παρέα, τσίμπησα τα μαγικά χαρτάκια (πήρα και τις αντίστοιχες συνοδευτικές αλειφές από το φαρμακείο) και όλα έμοιαζαν ρόδινα! Το πως σου φτιάχνει η διάθεση με το να σκέφτεσαι όλο το σκηνικό και να το στήνεις με την φαντασία σου όπως εσύ θέλεις, είναι φοβερά επικίνδυνο μερικές φορές!

Καθώς επίσης και το πως καταρρίπτονται μύθοι και ιστορίες σε ένα λεπτό. Με μια ματιά. Με το που κατέβηκα από το ταξί. Πάρτα. Μα καλά, απέξω από το μαγαζί γίνεται η συναυλία;;; Γιατί είναι όλοι μαζεμένοι??? Μοιράζουν δωρεάν μπύρες;;;;;;;; Μπα...

Τέλος πάντων! Ας το καταπιούμε και αυτό το ποτήριον... Ούτως ή άλλως, οι ουρές και η αναμονή μας φέρνουν πιο κοντά: με ανθρώπους που σε περνάνε 2 κεφάλια και αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να τους ζητήσεις να μην σε πατήσουν, με γυναίκες που αποφάσισαν να βάλουν τις γούνες τους και να στριμωχτούν με στυλ, με άλλες που απλά αναρωτιόντουσαν γιατί δεν ανοίγεται ο διάδρομος να περάσουν, εφόσον εμείς έχουμε κλείσει τραπέζι, με τύπους που φώναζαν να βρουν τον μετρ να του δώσουν μια ωραιότατη χειραψία των 100 ευρώ μπας και περάσουν πρώτοι - μα καλά, δεν τους είπε κανείς ότι η αφίσα του Τερζή πάνω από τα κεφάλια τους είναι παραπλανητική;;; -, με κυρίες που κατέβηκαν από το διαστημόπλοιο ακριβώς 10 λεπτά πριν και αδυνατούσαν να καταλάβουν που βρίσκονται, γιατί έχει τόσο κόσμο και προσπαθούσαν να εξηγήσουν στο τηλέφωνο ότι είναι μόλις 5 άτομα πίσω από εσένα....(τι μονάδα μέτρησης χρησιμοποιείτε είπαμε???) Πολλών λογιών κοψίματα...

Και έφτασε η ώρα που μπήκαμε κι εμείς! Στο συγκεκριμένο μαγαζί είχα πάει άλλη μια φορά πριν 2 χρόνια - στον γάμο της αδελφής μου - όπου κύκλος είναι και γυρίζει, πάλι τραγουδούσε ο Τερζής. Ε, όπως το είχα αφήσει τότε, έτσι ήταν ακόμα. Λες και θα έβγαινε ο Τερζής. Προς Θεού, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον άνθρωπο, αντιθέτως. Ωστόσο, περίμενα να δω κάτι διαφορετικό στο στήσιμο του χώρου. Κάτι που να παραπέμπει περισσότερο σε συναυλία. Άστα τα τραπεζάκια σου, δεν λέω, υπάρχουν και άνθρωποι που στα έσκασαν για να καθήσουν. Αλλά, μην καταλύεις το concept... Ή, μην το ονομάζεις συναυλία. Ένα από τα 2 μπορείς να κάνεις. Και τα 2, δεν γίνεται! Τέλος πάντων...

Η κυρία με την μαγευτική χροιά ήταν αφοπλιστική. Δεν θα προβώ σε περιγραφές, για αυτό τον λόγο άλλωστε παρέθεσα και την φωτογραφία της, να βγάλετε οι ίδιοι τα συμπεράσματά σας. Πως;; Βάλτε ένα cdακι να παίζει και κοιτάτε την! Αυτό άλλωστε ένοιωσα κι εγώ χτες! Μόνο η φωτογραφία που έλειπε! Όταν βγήκε, γυρίζει η Μ. και μου λέει Την είδες; Μπα...της λέω. Η αλήθεια είναι πως είναι λίγο κοντή.... Ναι! Γιατί αν ήταν 2,10 μ., η μπροστινή μου είχε αφήσει το δάσος της κεφαλής της σπίτι και εγώ επίσης ήμουν ο Inspector Gadget (εμπρός λοιπόν καλά μου πόδια), η αλήθεια είναι ότι θα την έβλεπα! Τι με λες τώρα;;;; (παρένθεση: τα καλά του μοιραζόμαστε το ταξί)

Η φωνή της είναι κρυστάλλινη, καθαρή και πραγματικά είναι σαν να ακούς ηχογραφημένα τραγούδια, περασμένα από την πιο σύγχρονη τεχνολογία.

Συμπέρασμα: Για όλα φταίει η Μαρούσκα!

Θα πήγαινα αν τα ήξερα; Φυσικά! Ήταν μια βραδιά απείρου κάλλους, γεμάτη εμπειρίες! Και είναι και καλό να λες ότι τουλάχιστον ξέφυγες λίγο από τα τετριμμένα (ως προς το ακουστικό του μέρος - όχι το πρακτικό) και άκουσες και κάτι διαφορετικό. Θα ήθελα να διαρκέσει λίγο περισσότερο, να είναι λίγο πιο εύθυμο (να κουνηθούμε λιγάκι παραπάνω) και λίγο πιο οικονομικό... Αλλά, τώρα θα μου πεις Πολλά ζητάς μανδάμ!

Το κλου της βραδιάς είναι ότι είπα όλα μου τα νέα με την κολλητή, κράξαμε αρκετά, μελαγχολήσαμε, χαρήκαμε, ήπιαμε, φάγαμε, οργανωθήκαμε, ταξιδέψαμε, νοσταλγήσαμε... Αυτό δεν έχει περισσότερο σημασία;

Και σιγοψιθυρίζω από χτες το τελευταίο τραγουδάκι της βραδιάς...

Africa, Africa...

Γιατί ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό...

Δεν μπορώ να προσδιορίζω πως λέγεται αυτό που κάνω. Άλλοι του αποδίδουν ορισμούς "ψυχοπαθούς". Άλλοι, απλά ανωμαλίας. Δεν νομίζω. Είναι απλά ο τρόπος που λειτουργώ. Και κάθε φορά, εκεί που λέω ότι αυτό μπορώ να το αντέξω, έρχομαι και αναιρώ τον εαυτό μου με τις ίδιες μου τις αντιδράσεις. Και τι άλλαξε; Ουσιαστικά τίποτα δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη, απλά όταν το βλέπω να μου έρχεται - το ίδιο πράγμα που χτες έλεγα ότι θέλω να εμφανιστεί μπροστά μου - τότε είναι που παθαίνω πανικό. Μα γιατί; Αφού εγώ η ίδια μπήκα στο τρυπάκι να το πάθω και μάλιστα έβαλα λυτούς και δεμένους για να είμαι σίγουρη για το αποτέλεσμα. Τώρα γιατί να κάνω πίσω; Δεν θα κάνω πίσω. Απλά θα κάτσω και θα περιμένω την σφαλιάρα, αν έρθει τελικά. Και σου λέει μετά reverse psychology και μπούρδες. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ή υπάρχει ονομασία για αυτό που κάνω και δεν την ξέρω; Αν την ξέρει κανείς, ας με βοηθήσει. Γιατί να θέλω να μάθω - να πάθω - κάτι από την στιγμή που ξέρω ότι μπορεί να με χαλάσει τόσο πολύ και δεν κάθομαι στα αβγά μου; Και γιατί πασχίζω να το μάθω αυτό το κάτι – το αίσθημα της περιέργειας; - υποστηρίζοντας ότι μπορώ να το αντέξω και μάλιστα να το κάνω να λειτουργήσει και υπέρ μου; Μερικές φορές πιστεύω ότι τελικά αυτό συμβαίνει. Απλά περνάω και ένα διάστημα όπου τα αβγά που άφησα για να σηκωθώ, αναζητούν την ζεστασιά και με καλούν στη βάση μου. Κι εγώ το σκέφτομαι. Και ξεκινάω να πάω. Και κάθομαι. Τώρα αν ξανασηκώνομαι ή όχι, αυτό δεν είναι θέμα των αβγών, σε καμία περίπτωση. Είναι θέμα χαρακτήρα…! Και τον έχω τον ανάποδο σε τέτοια θέματα.

Γιατί ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό… Για να δούμε τι θα ακούσουμε πάλι σήμερα.